Ήρωες; Και τι με αυτό;...

Στα Ίμια χάθηκαν τρεις στρατιωτικοί μας χωρίς μάχη. Στην Κίναρο σταμάτησε η καρδιά επίσης τριών στρατευμένων παιδιών μας (από την πτώση ελικοπτέρου) δίχως πιστολιά. Στη...
θάλασσα της Σκύρου τερμάτισε τη ζωή του ένας αεροπόρος μας χωρίς αερομαχία με πραγματικά πυρά. (Αυτά είναι μόνο τρία απο τα πάμπολα ανάλογα περιστατικά). Όλοι δεν πρόλαβαν να γίνουν ήρωες σε συνθήκες πραγματικού πολέμου, αλλά ο τίτλος τους αξίζει. Ήρωες; Και τι με αυτό; Στη ζυγαριά των αξιών ουδείς τίτλος τιμής βαραίνει περισσότερο από μια
ανθρώπινη ζωή, ιδιαίτερα νέου ανθρώπου, όταν χάνεται ΑΔΟΞΑ εν καιρώ ειρήνης στον βωμό των παιχνιδιών που κάνει ένας λυσσασμένος παράφρονας γείτονας.

Καμιά ΑΟΖ, κανένα γαμημένο κοιτάσματα πετρελαίου ή αερίου έχει μεγαλύτερη αξία από την ίδια τη ζωή για την οικογένεια -και όχι μόνο- του παλικαριού που έπεσε μαζί με το υπερσύγχρονο Μιράζ του. Καμιά αναγνώριση, κανείς ανδριάντας τιμής θα τον φέρει πίσω. Στο Αιγαίο η κόπωση υλικών και η εξουθένωση ανθρώπων από το αδιάκοπο κυνηγητό οδηγεί σε τραγωδίες. Που συγκινούν και ανησυχούν μόνο εμάς. Ούτε τους Ευρωπατέρες ούτε τους Αμερικανούς ούτε τους Ρώσους που παλαντζάρουν από εδώ και από εκεί με πυξίδα το δικό τους συμφέρον.

Γι αυτό, αντί για πολεμικές κορώνες οφείλουμε πρώτα απο όλα να φωνάζουμε για τον κίνδυνο που διατρέχουν σε αυτό το ψυχροπολεμικό περιβάλλον οι ζωές των νέων μας, όποιοι και αν είναι αυτοί. Παιδιά μας, ανίψια μας, γειτονόπουλά μας, συγχωριανοί μας ή συμπατριώτες μας. Γιατί είναι όλα τους σάρκα μας και το βάρος της ζωής τους δεν το αντισταθμίζει κανένα οικονομικό συμφέρον. Μήπως αμφιβάλλει κανείς ότι πίσω από τον τοίχο αυτής της παράνοιας δεν μύριζει αιγαιπελαγίτικο πετρέλαιο;

 harddog-sport.blogspot.gr