πρακτική του να στοχαζόμαστε πάνω σ’ αυτό που πρόκειται να κάνουμε και στους λόγους για τους οποίους θα το κάνουμε». Αυτά αναφέρει ο Ισπανός φιλόσοφος Φερνάντο Σαβατέρ στο βιβλίο του «Ηθική της ανάγκης» (εκδόσεις Πατάκης).
Η αντίδραση της Ράνιας Αντωνοπούλου στις αποκαλύψεις για το επίδομα ενοικίου που εισέπραττε κινήθηκε ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση: «Δεν ήταν στις προθέσεις μου να προκαλέσω το κοινό περί δικαίου αίσθημα... έχω επίγνωση ότι η αμοιβή μου προέρχεται από τους κόπους του ελληνικού λαού... αντιλαμβάνομαι ότι η οικονομική μου κατάσταση ενίσχυσε την αγανάκτηση του κόσμου».
Η διαφορά στις δύο συλλογιστικές (του Σαβατέρ και της Αντωνοπούλου) συνίσταται σε δύο αντιθετικές λεξούλες: «πριν» και «μετά». Οφείλουμε να στοχαζόμαστε πάνω στις συνέπειες των πράξεών μας προτού προβούμε σ’ αυτές. Η συνειδητοποίησή τους εκ των υστέρων δεν έχει κανένα απολύτως νόημα, στον βαθμό που εκείνο το οποίο μετράει είναι τα αποτελέσματα των πράξεών μας και όχι οι προθέσεις μας.
Φυσικά η περίπτωση Αντωνοπούλου δεν μπορεί να εξισωθεί για παράδειγμα με την περίπτωση Ιάσονα Σχινά του 2016 –τότε γραμματέα της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ– ο οποίος, μετά τις αποκαλύψεις για διορισμό προσώπων του οικογενειακού και φιλικού του περιβάλλοντος, με μια ανακοίνωση-μνημείο θράσους και ιστορικής άγνοιας, περίπου έλεγε ότι εδικαιούτο την ανταμοιβή λόγω της συνεισφοράς του στους αγώνες του κόμματος.
Και στις δύο περιπτώσεις ωστόσο μάθημα για την Αριστερά είναι πως δεν μπορεί να πορεύεται με τη συμψηφιστική λογική «οι άλλοι έκαναν χειρότερα», διότι ακριβώς αυτή μας έχει φτάσει στη σημερινή ηθική παρακμή και αποστασιοποίηση των πολιτών από την πολιτική.
Για να παραμείνουμε στο ίδιο πεδίο της ηθικής –χωρίς να ηθικολογούμε– παραδοξότητα αποτελεί και η υπουργοποίηση του Φώτη Κουβέλη. Η ΔΗΜΑΡ ήταν δημιούργημα του κ. Κουβέλη και, για να μην ξεχνιόμαστε, συγκυβέρνησε με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ χωρίς να επιβάλλεται από τους αριθμούς η συμμετοχή της στην τότε κυβέρνηση, αλλά λόγω πολιτικής επιλογής.
Πού βρίσκονται σήμερα ορισμένοι από τους τότε βουλευτές της; Ο Γρηγόρης Ψαριανός στο Ποτάμι και ο Βασίλης Οικονόμου στη Ν.Δ., στην οποία κατέληξε πρόσφατα και η Κατερίνα Μάρκου, μετά από ένα πέρασμα από το Ποτάμι. Ορισμένα δε από τα βασικά στελέχη της, όπως ο Σπύρος Λυκούδης, ο Γεράσιμος Γεωργάτος και ο Νίκος Μπίστης, διαφώνησαν ριζικά το 2013 με την αποχώρηση από την τριμερή συγκυβέρνηση.
Εχουμε ξαναμιλήσει για τους «ανακυκλωμένους» πολιτικούς, οι οποίοι αποτελούν γυρολόγους της πολιτικής ζωής, όμως η τακτική αυτή θα έπρεπε να μη χρησιμοποιείται από την Αριστερά. Και δεν μιλώ για περιπτώσεις προσώπων που όντως εκφράζουν υπαρκτούς πολιτικούς χώρους ή ρεύματα ιδεών, αλλά για μεμονωμένα πρόσωπα για τα οποία η Αριστερά απλώς γίνεται κολυμβήθρα του Σιλωάμ, με μόνο αντάλλαγμα μια επίφαση πλουραλισμού και πολυσυλλεκτικότητας.
Οπως έγραψε στην «Εφ.Συν.» ο Κύρκος Δοξιάδης: «Οταν η Αριστερά μιλά για το δικό της ηθικό πλεονέκτημα, απλώς αντιπαραθέτει τη δική της ηθική σ’ εκείνη των αντιπάλων της... [έτσι] οριοθετεί τη δική της ηθική – που σημαίνει ότι μένει να αποδειχτεί στην πράξη εάν η δική της ηθική είναι ριζικά διαφορετική με εκείνη των καθεστωτικών δυνάμεων»...
Τάσος Τσακίρογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου