Ένας Ράμφος την ημέρα, τον γιατρό τον κάνει πέρα...

του Χρήστου Ξανθάκη

Ξεκινώ το σημερινό σημείωμα με την ευχή για θετικές εξελίξεις στο θέμα των κρατουμένων στην Τουρκία αξιωματικών. Να πάνε όλα καλά, να...
επιστρέψουν στις οικογένειές τους, να σταματήσει η ταλαιπωρία τους. Θα μου πείτε, βέβαια, η περίπτωσή τους είναι προνομιακό πεδίο παρέμβασης για τον Ερντογάν και μπορεί να μας ζητήσει σε αντάλλαγμα κάποιους από τους οκτώ πραξικοπηματίες που κατέφυγαν στην Ελλάδα. Θα σας απαντήσω ότι υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο και ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει να κάτσουμε να σκεφτούμε πολύ καλά τι στο διάολο θα κάνουμε και να αφήσουμε τις μικροκομματικές μπουρδίτσες.

Όπως αυτή, για παράδειγμα, που ακούστηκε δια στόματος Φώφης Γεννηματά, ότι δηλαδή η Τουρκία «μας διασύρει ως χώρα και ως κράτος». Πώς συμβαίνει αυτό δεν μπήκε στον κόπο να το εξηγήσει, ούτε θεώρησε πρέπον να διευκρινίσει με ποιο ακριβώς τρόπο θα σταματήσει ο διασυρμός της μαμάς πατρίδος. Δεν την θυμάμαι πάντως να προβαίνει σε ανάλογες δηλώσεις επί Ιμίων, όταν χάσανε τις ζωές τους ο Γιαλοψός, ο Καραθανάσης κι ο Βλαχάκος. Αν δεν τους θυμάται δεν πειράζει, θα αναλάβω εγώ την υποχρέωση να βοηθάω τη μνήμη της.

Αλλά είναι Δευτέρα και κάπως πρέπει να ξεκινήσουμε τη βδομάδα με μια σχετική αλεγρία. Με Ράμφο ρε παιδιά, ο οποίος αυτή τη φορά έδρασε στο Φόρουμ των Δελφών. Και με αφορμή μια έρευνα για τις συνήθειες και τα πιστεύω της φυλής, βρήκε ξανά την ευκαιρία να υποδυθεί τον προφήτη Ιερεμία. Δεν ξέρω αν το διέπραξε λόγω Όσκαρ (φιλοδοξίες είναι αυτές…), οφείλω όμως να ομολογήσω ότι επρόκειτο για μια πραγματικά εμπνευσμένη περφόρμανς ενός γνησίου εκπροσώπου του ελληνικού φιλελεδισμού. Και της μεγάλης μητρός όλων μας, της Ευρώπης δηλαδή, που μπορεί να παρακολουθεί με τρόμο το ιταλικό θρίλερ, αλλά βρήκε μια φιλόξενη, μια ζεστή αγκαλιά στο στέρνο του κυρ Στέλιου.

Ο οποίος κυρ Στέλιος αυτή τη φορά ανακάλυψε ότι ο μέγας εχθρός της Ελλάδος είναι η αυτάρκεια. Με δικά του λόγια:

    «Γιατί η αυτάρκεια είναι κάτι που μας επηρεάζει όχι απλά στο ότι δεν συνεργαζόμαστε, αλλά και στο ότι δεν ακούμε τι λένε οι άλλοι. Είναι σοβαρό ελληνικό πρόβλημα η αυτάρκειά μας... Σε μια προηγμένη χώρα, οτιδήποτε λέγεται συζητιέται, εδώ οτιδήποτε λέγεται έχει εχθρούς και φίλους και τελειώνει. Η αυτάρκεια, ως πανάρχαιο ελληνικό μειονέκτημα, γεννιέται μέσα στις θωπείες και τα αγκαλιάσματα της οικογενείας, μας ανατρέφει σε κλειστό κύκλο συναισθημάτων ως μοναδικότητες και δημιουργεί ανθρώπους που είναι ανίκανοι να συνεργαστούν.»

Ελαφρώς μπλοκέ το διαφορικό που θα έλεγαν και οι συνεργειατζήδες και έχω την εντύπωση ότι ο φιλόσοφος μπέρδεψε την αυτάρκεια με την αυταρέσκεια. Ας αφήσω όμως στην άκρη τις προσωπικές μου υποψίες και ας επικεντρώσω στο προκείμενο. Στην αντίληψη δηλαδή του Ράμφου ότι οι ελληνικές οικογένειες μεγαλώνουν λαπάδες (αθάνατε Κούβελα!) αντί για Σπαρτιάτες. Εξ όσων θυμάμαι, μια φορά κι έναν καιρό τόσο ο κυρ Στέλιος όσο και οι υπόλοιποι νεοορθόδοξοι μας είχαν γανώσει τα’ αυτιά με το «πρόσωπο» και τη σημασία του. Και ότι δίχως «πρόσωπο» θα καταλήξουμε ένας πολτός και θα είμαστε μάζα και θα μας πάρει το ρέμα και δεν συμμαζεύεται. Τώρα λοιπόν αντιστρέφεται αυτό και μάλιστα με τρόπο που δοξάζει την πραγματική μας πατρίδα: την Ευρωπαϊκή Ένωση, που θα μας προστατεύσει υπό τις φτερούγες της και θα μας κάνει ανθρώπους συνεργάσιμους και όχι γίδια που πάνε κουτουρού, το καθένα στην καβλάντα του.

Εν μέσω Novartis όλα αυτά και εν μέσω μιζωμάτων για το ΜΕΤΡΟ, όπου είδαμε όλοι και όλες πόσο μας ωφέλησαν και μας ενίσχυσαν και μας στήριξαν οι εταίροι μας. Χαλί να τους πατήσουμε γίνανε, μπας και προκόψουμε επιτέλους και βγούμε από την εθνική μας μοναξιά που τόσο μισεί ο Ράμφος. Μια μοναξιά που οδηγεί τον κοσμάκη στην τύφλωση και «επιτρέπει στις κάθε φορά ανερχόμενες πολιτικές δυνάμεις να υφαρπάζουν και να αξιοποιούν διάφορες ψευδαισθήσεις».  Άλλο ένα κλείσιμο ματιού δηλαδή στη Νέα Δημοκρατία, ενόψει εκλογικών εξελίξεων,  από τον πνευματικό ηγέτη του κόμματος. Διότι η μεγάλη φιλελεύθερη παράταξη δεν θα αξιοποιήσει ψευδαισθήσεις, θα αξιοποιήσει τη σκέψη του κυρ Στέλιου. Τώρα αν θα βαδίσει προς την εξουσία ή προς τον γκρεμό, λυπούμαι αλλά δεν είμαι φιλόσοφος για να το ξέρω…

newpost.gr