έχω δει ήδη τρεις φορές την (απίστευτα καλή) παράσταση Jesus Christ Superstar στο Ακροπόλ, οπότε δεν με παίρνει... Αρα τι μένει; Ενα έρμο 30%.
Αν τώρα αφαιρέσεις και το προπατορικό αμάρτημα, που δεν μας έχει αφήσει να στεριώσουμε γνώση για γνώση χωρίς ενοχικά σύνδρομα, βγάλεις και κάτι από την εγγενή αδυναμία μας ως ανθρώπινα όντα να συνυπάρξουμε με τα (κατώτερα πάντα) τριγύρω μας όντα, το ποσοστό πιάνει μονοψήφια νούμερα.
Εκεί πια, το αν θα είναι δύο, τρία ή εννιά τοις εκατό, επαφίεται στον «πατριωτισμό» του καθενός: άλλος αγαπάει την πάρτη του, άλλος τον κουμπάρο, άλλος δεν αντέχει τ' άντερα του γείτονα. Οι ανοχές του καθενός σε αυτό που λέμε «κοινό καλό» καθορίζουν αναλόγως και το εν λόγω ποσοστό... ευθύνης.
Γιατί γι' αυτό μιλάμε. Για το πόσο φταίμε. Ως «είς», όμως, και όχι ως «εμ-είς». Ως μονάδες, όχι ως όλον.
Πήξαμε στο μαθηματικό. Απολογούμαι και εξηγούμαι: Πάντα με βασάνιζε (μη φανταστείς και πολύ) το ερώτημα γιατί να την πληρώνουν άλλοι ενώ φταίνε άλλοι, αλλά και από την άλλη, πόσο τελικά φταίνε και αυτοί οι άλλοι;
Μεγαλώνοντας (μη φανταστείς και πάρα πολύ), προέκυψε και ένα ακόμα υποερώτημα, που περιέπλεκε το αρχικό: Κατά πόσον επηρεάζει το πόσο φταίει αυτός ο είς, όταν τη ρομφαία της δικαιοσύνης κραδαίνουν δυσκοίλιοι μεταρρυθμιστές, ανάλγητοι απορρυθμιστές και λεκιασμένοι, από τις πατούσες μέχρι το κολάρο, διακομιστές;
Τι γίνεται τότε; Πώς μετριέται η δικαιοσύνη; Κατά πόσον και προς τα πού μετακυλίεται το κοινό αίσθημα δικαίου; Αν, δηλαδή, εγώ κάνω κάτι παράνομο -φτιάξω, ας πούμε, μια γούρνα χωρίς άδεια- και με καταδώσει ένας που έχει πέντε αυθαίρετα, με πισίνα και στα πέντε, πώς μοιράζεται τότε το δίκιο και πώς το άδικο; Το γεγονός ότι δεν ήμουν 100% σωστή, με κάνει ίδια με εκείνους;
Ο Ουγκώ έλεγε πως «τίποτα δεν μπορεί ν' αντισταθεί σε μια ιδέα που έχει έρθει στην ώρα της». Τόσα χρόνια -ώρες ατελείωτες - και μια ιδέα τού τι σημαίνει όταν συμβαίνουν τα παραπάνω δεν μου έχει έρθει. Και τότε τι κάνουμε κύριε Βίκτωρ μας; (Αυτά παθαίνεις άμα μπλέκεις με διανοούμενους και δη αριστερούς. Ακρη δεν βγάζεις.)
Ακρη δεν έχω βγάλει, ούτε με το πώς ακριβώς αισθάνομαι όταν από τη μια, υπουργός, με χρήματα και περιουσία, δέχεται -εν γνώσει της- να πάρει συγκεκριμένο χρηματικό ποσό που για συγκεκριμένο επίσης λόγο, καλώς ή κακώς, δικαιούται από το ελληνικό κράτος, ωστόσο δεν το έχει ανάγκη (το ποσό, όχι το κράτος), και από την άλλη την εγκαλούν χίλιοι μύριοι καλογέροι, που έχουν βουτήξει χρόνια τώρα και εις βάρος του κράτους το χέρι τους στο μέλι και τόσο παραχόντρυνε (το χέρι, όχι το μέλι) που δεν χωράει πια να βγει από το βάζο. Δεόντως ενοχλητική κατάσταση, απ' όπου και να το δεις.
Αδικαιολόγητη η μια, απαράδεκτοι οι άλλοι - ίδιοι πάντως όχι.
Αδικαιολόγητη και λάθος η μια, δηλώνει μετανιωμένη και απομακρύνεται από την κυβέρνηση. Απαράδεκτοι και διεφθαρμένοι οι άλλοι, απεκδύονται της δικής τους μετάνοιας εξαιτίας του δικού της λάθους, θέλοντας να πάρουν την κυβέρνηση.
Και να 'ταν μόνο οι πολιτικοί. Διαβάζω στον απολογισμό της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων για το 2017: Πάνω από 3,5 εκατ. (!) «ξέχασε» να δηλώσει γιατρός στη Β. Ελλάδα. 1.407 αποδείξεις δεν εξέδωσε πλυντήριο αυτοκινήτων στην Κόρινθο. 655 αποδείξεις δεν έκοψε κρεπερί στη Σκιάθο για πέντε μόλις μέρες. Δικηγόρος στη Θεσσαλονίκη απέκρυψε εισοδήματα ύψους 2.537.604 €, από μη προσδιορισμένη πηγή...
«Γλύκανε, μωρή, λίγο που είσαι σαν κακοψώφο να 'χεις!», λέει η Κικίτσα στην Πιπίτσα. «Να γλυκάνω; Δεν βλέπεις τη μούρη σου που είναι σαν κακοφορμισμένος γαλέος;», απαντά η Πιπίτσα. Αντε τώρα να βρω εγώ ποια έχει δίκιο...
Νόρα Ράλλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου