Κωνσταντινούπολη. Με την ίδια σκέψη, τη σκέψη του μέσου Έλληνα: Μια πόλη σαγηνευτική, κοσμοπολίτισσα, για πάντα αγαπημένη.
Κάπως έτσι ή ακριβώς έτσι. Τα αισθήματά μας για τη γείτονα παραμένουν διχασμένα, καθώς παραδίδονται από γενιά σε γενιά, συντηρώντας μια ιδιότυπη σχέση αγάπης – μίσους μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων. Αγάπη όταν σκεφτόμαστε την Τουρκία με το πολιτισμικό σήμα που μας εκπέμπουν η Κωνσταντινούπολη, η Σμύρνη και κάποιες ακόμα προγονικές πόλεις – «πατρίδες». Μίσος όταν τη σκεφτόμαστε με το «βαρβαρικό» περίβλημα του ανατολικού βάθους… Της Άγκυρας του ισλαμιστή σουλτάνου Ερντογάν… Του μακελάρη της Αφρίν.
Δείτε: τα μαντάτα για το μακελειό στην Αφρίν έφτασαν στον υπολογιστή μου πριν πάρουν χαμπάρι τα σάιτ, τα ραδιόφωνα και οι τηλεοράσεις. Ήταν ένα τουίτ φίλου δημοσιογράφου, ανταποκριτή στην Άγκυρα: μόλις έγινε εισβολή τουρκικών δυνάμεων στη Συρία. Χερσαίων και αεροπορικών. Στην περιοχή της βόρειας Συρίας που ο Ερντογάν αποκαλεί «τρομοκρατικό διάδρομο» επειδή ελέγχεται από τις κουρδικές οργανώσεις. Στην Αφρίν…
Άνοιξα τηλεόραση και ραδιόφωνο και άρχισα το ζάπινγκ, ενώ ταυτόχρονα συνέχισα να σερφάρω στο Διαδίκτυο. Τίποτα…
***
Ωστόσο, ήμουν από τους πρώτους Έλληνες που έμαθαν για τη σφαγή στην Αφρίν. Έτσι νομίζω δηλαδή, έτσι νομίζουν εκατομμύρια ακόμα φανατικοί χρήστες των social media που απολαμβάνουν να φαντασιώνουν πέντε – δέκα λεπτά ενημερωτικής… αποκλειστικότητας. Σε λίγο το θέμα βγήκε στον «αέρα» και, τα γνωστά: φωτογραφίες Κούρδων αμάχων να θρηνούν τους νεκρούς τους – άλλους να παίρνουν τους δρόμους της προσφυγιάς. Συνοδευόμενες από οιμωγές και κατάρες των χρηστών του Facebook και του Twitter κατά του «σουλτάνου», του «παράφρονα» Ερντογάν.
Στο δικό μου post δήλωνα αηδιασμένος από την αναισθησία της Ευρωπαϊκής Ένωσης απέναντι στην εξελισσόμενη τουρκική απόπειρα εθνοκάθαρσης στην Αφρίν∙ έπρεπε να περάσει σχεδόν μία εβδομάδα για να εκδοθεί εκείνη η -κατόπιν σφαγής- ισχνή ανακοίνωση καταδίκης της «τουρκικής επιθετικότητας» από τη σύνοδο κορυφής της περασμένης Πέμπτης…
Για τα μάτια του κόσμου… Γνώριζα ήδη από τον ανταποκριτή φίλο μου κι από άλλες «πηγές» ότι η επέμβαση στην Αφρίν ήταν μια επιχείρηση αν όχι εν συμπαιγνία, τουλάχιστον εν γνώσει της «διεθνούς κοινότητας»:
* Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ «παρακάλεσε τον Ερντογάν να κάνει γρήγορα ό,τι έχει να κάνει» και, εκ των υστέρων, εξέδωσε μια ανακοίνωση… συγκρατημένης ανησυχίας.
* Η Γερμανία γνώριζε αλλά έκανε το… παγώνι: λόγω στενών εξοπλιστικών σχέσεων.
* Στην επιχείρηση έβαλε πλάτη ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Ο Ρώσος Πρόεδρος απέσυρε τις ρωσικές δυνάμεις «αεράμυνας» που ελέγχουν την ευρύτερη περιοχή της Αφρίν προκειμένου να περάσει αλώβητος ο Τούρκος… Πορθητής.
*******
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Που, με το πρόσχημα εκείνης της αλλοπρόσαλλης και ανυπόγραφης απόπειρας πραξικοπήματος, εδραιώθηκε και γιγαντώθηκε ως ο απόλυτος άρχων της «Νέας Τουρκίας», ένας «Κεμάλ» στη θέση του Κεμάλ: οι στοχευμένες διώξεις στον στρατό και στα Σώματα Ασφαλείας, οι απολύσεις 4.000, περίπου Τούρκων πανεπιστημιακών και δασκάλων και 45.000 δημοσίων υπαλλήλων αποτέλεσαν μια απροσχημάτιστη επιχείρηση ιδεολογικής κάθαρσης. Και απέδειξαν ότι το καθεστώς Ερντογάν παρακολουθούσε συστηματικά και φακέλωνε εκατομμύρια «αντιφρονούντων» Τούρκων πολιτών, ακριβώς όπως κάνουν όλα τα φασιστικά – απολυταρχικά καθεστώτα.
Φυσικά, ενώ η… πολιτισμένη Δύση, από τότε ήδη, θα έπρεπε να έχει απομονώσει πολιτικά και διπλωματικά τον στυγνό Τούρκο δικτάτορα και το τερατώδες καθεστώς που έστηνε, περιορίστηκε σε αδιάφορα ρητορικά σχήματα και… νουθεσίες∙ συμβάλλοντας καθοριστικά στην «οθωμανική» τερατογένεση: ο «Ερντογάν ο Πορθητής»! Να σχεδιάζει αυτοκρατορικές εκστρατείες σε Αιγαίο και ανατολική Μεσόγειο, γράφοντας στο χιόνι το μέλλον της χώρας του στην Ευρωπαϊκή Ένωση…
Στο βιβλίο του Ορχάν Παμούκ «Ισταμπούλ» είναι διάχυτη η μελαγχολία της Πόλης και των κατοίκων της. Ο συγγραφέας την αφήνει να χρωματίζει κάθε σελίδα, κάθε κεφάλαιο, να βάφει με το λυπημένο γκρίζο της τα σοκάκια του Ταξίμ, τις παραλίες του Βοσπόρου, τις μνήμες των προσώπων. Το μέσα και το έξω των Τούρκων της Πόλης, το βλέμμα τους, το ντύσιμό τους. Αποδίδει αυτή τη μελαγχολία στο αίσθημα της «απόρριψης», που, παραδοσιακά, εισπράττουν οι Τούρκοι από τη Δύση. Αίσθημα του οποίου η άλλη όψη είναι η απόρριψη της απόρριψης: Δεν μας γουστάρετε – δεν σας γουστάρουμε: να ‘ναι καλά ο σουλτάνος Ερντογάν…
Τσαγκρής Νίκος
Πηγή Η ΑΥΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου