Όταν ήμουν πιτσιρίκι είχα διαβάσει όλα τα βιβλία της Πηνελόπης Δέλτα. Σχεδόν όλα δηλαδή, λόγω τεράστιας παραγωγής, αλλά της είχα ιδιαίτερη αδυναμία. Και...
πιο πολύ απ’ όλα τα έργα της, μ’ άρεσε το «Παραμύθι χωρίς όνομα». Όπου είναι μια χώρα, το βασίλειο των Μοιρολατρών, ρημαγμένη απ’ άκρου εις άκρον, αλλά ο βασιλιάς της ο Αστόχαστος εξακολουθεί να ζει στα περασμένα μεγαλεία.
Και απαιτεί από τον αρχικαγκελάριό του τον Πανουργάκο να του φτιάξει γεύμα βασιλικό, παρότι είναι άδεια τα κελάρια του παλατιού. Τι να κάνει κι αυτός, βγαίνει στο δρόμο εις αναζήτησην κορόϊδο, πέφτει πάνω στον Κακομοιρήδη τον σιδερά, του τσουρνεύει δυο κότες, ένα παστίτσιο και δυο κρασιά, τα πάει στον Αστόχαστο τα παρουσιάζει ως δώρα από τον εξάδελφό του. Μόνο που το Βασιλόπουλο έχει τις αμφιβολίες του. Ακολουθεί διάλογος ανάμεσα στον πατέρα και στον γιό:
«- Εσύ πήγες πεζή. Ο Πανουργάκος θα πήρε άλογο, είπε απότομα.
- Δρόμος δεν υπάρχει, και από τους βράχους άλογο δεν περνά. Μα κι αν είχε δρόμο, πάλι δε θα πρόφθαινε.
- Με σκότισες! φώναξε ο Βασιλιάς. Επιτέλους πες πως πέταξε και μη με ζαλίζεις πια, ειδεμή σε χώνω στη φυλακή και ας πα να 'σαι ο αυριανός Βασιλιάς.
Και κάθισε στο φαγί, χωρίς να χάσει καιρό, μαζί με τις γυναίκες, τον Πανουργάκο και τον Τζοτζέ, που από τη χαρά του έκανε μια τούμπα, κουδουνίζοντας τα κυπριά της παρδαλής του φορεσιάς».
Κάπως έτσι και με τα μιζώματα για το Μετρό. Χτεσινή είναι η είδηση ότι έστειλε στοιχεία η γερμανική δικαιοσύνη για μίζες στην υπόθεση της εκτέλεσης και υλοποίησης έργου παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών από την ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ στην Κοινοπραξία Συμβούλων Μετρό Ελλάδος. Αυτό μας κάνει το ποσό των 370.000 ευρώ σε κρατικούς αξιωματούχους που τα παρέλαβαν σε βαλίτσες, αλλά και ποσοστό 5 έως 7 τοις εκατό σε κάθε έργο ως “δωρεά” σε πολιτικά κόμματα “που επικρατούσαν στην πολιτική σκηνή”.
Την εποχή της Ισχυρής Ελλάδας διαδραματίστηκε, που την είχε οικοδομήσει με τα χεράκια του ο Κώστας Σημίτης. Ο δικός μας βασιλιάς Αστόχαστος, που δεν είχε ιδέα, δεν άκουγε, δεν έβλεπε τι συνέβαινε στο βασίλειό του κι εμπιστευόταν τους κάθε είδους αρχικαγκελάριους να του προσφέρουν στο πιάτο ανάπτυξη, πλούτο, έργα. Κι ας πέφτανε οι μίζες βροχή κι ας υποθηκευόταν το μέλλον της χώρας κι ας χτίστηκε στα πιο σαθρά θεμέλια το θαύμα της ελληνικής προόδου. Κι όταν έπεφτε καμιά κουβέντα στο τραπέζι ότι είναι όλα στον αέρα, η απάντηση ήταν όμοια με εκείνη του Αστόχαστου:
«Πες ότι πέταξε και μη μας ζαλίζεις πια. Ειδεμή σε χώνω στη φυλακή»!
Υ.Γ.: Υπενθυμίζω ότι αυτός ο άνθρωπος εξακολουθεί να μας δίνει μαθήματα καλής συμπεριφοράς, όπως απέδειξε το περυσινό βιβλίο του «Υπάρχει λύση;». Προσωπικώς θα του πρότεινα το επόμενο να το ονομάσει «Υπάρχει τσίπα;» και να το αφιερώσει στο εαυτό του…
Χρήστος Ξανθάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου