«heroic failure», για «ηρωική αποτυχία» δηλαδή, για κατάληξη αποτυχημένη που προέκυψε ωστόσο κατόπιν προσπάθειας ηρωικής. Και μόνο ηρωική ήταν η προσπάθεια του Υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής αυτά τα δύο χρόνια που κράτησε τη συγκεκριμένη θέση. Αλλά μερικές φορές δεν φτάνουν ούτε οι καλύτερες προθέσεις, ούτε τα ξενύχτια, ούτε τα άγχη, ούτε ο μόχθος. Μερικές φορές σε υπερβαίνουν οι καταστάσεις και σε κολλάνε στον τοίχο και μένεις εσύ να παρακολουθείς τη μοίρα να περνάει από μπροστά σου. Τουλάχιστον μπορείς να παρηγορείς τον εαυτό σου ότι έδωσες τον αγώνα τον καλό και δεν τα παράτησες…
Έναν αγώνα χαμένο από την πρώτη στιγμή. Από την ώρα που υπογράφτηκε η συμφωνία της Ευρωπαϊκής Ένωσης με την Τουρκία για το μεταναστευτικό. Στο χαρτί έμοιαζε νορμάλ, φαινόταν ότι μπορούσε να δουλέψει το σχήμα και μπει σε μια σειρά το χάος. Υπό την αίρεση βεβαίως ότι οι Ευρωπαίοι θα στήριζαν τον μηχανισμό ασύλου και θα δέχονταν όσους πρόσφυγες τους αναλογούσαν και είχαν υποσχεθεί να υποδεχθούν. Και τι κάνανε λοιπόν οι εταίροι μας σε αυτόν τον θαυμάσιο συνεταιρισμό που ακούει στο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση; Τα είχα γράψει εδώ στο Newpost:
«Βάσει της συμφωνίας για το προσφυγικό, θα έπρεπε να έχουν φτάσει από την Ευρώπη στην Ελλάδα τετρακόσιοι υπάλληλοι που θα διεκπεραίωναν τις αιτήσεις ασύλου μαζί με άλλους τόσους διερμηνείς. Εκ των υπαλλήλων οι περισσότεροι υποτίθεται ότι θα έφεραν την ιδιότητα του συνεντευξιαστή, κάτι ιδιαίτερο κρίσιμο για την εξέταση των αιτήσεων. Το γράφω αυτό γιατί η διαδικασία παροχής ασύλου είναι εξαιρετικά σύνθετη και δεν γίνεται κάθε συνεντευξιαστής να ασχοληθεί με περισσότερα από δύο, άντε τρία άτομα την ημέρα.
Άμα έχεις μερικές εκατοντάδες άτομα γίνεται η δουλειά. Έλα όμως που δεν έχεις ούτε εκατό εν συνόλω! Διότι ούτε τόσους δεν έχουμε αυτή την εποχή, με τα πρόσωπα-κλειδιά, τους συνεντευξιαστές δηλαδή, να μην υπερβαίνουν τους πενήντα. Όπως καταλαβαίνετε, έτσι αυξάνεται αντί να μειώνεται ο αριθμός όσων βρίσκονται στα hotspots κι έτσι ανεβάζουν γράδα τόσο οι ίδιοι όσο και οι τοπικές κοινωνίες».
Και να ήταν μόνο αυτό; Υπάρχουν παραδείγματα ένα σωρό από δυσλειτουργίες και προβλήματα και εμπόδια στο στόρι της Μεταναστευτικής Πολιτικής. Οι ίδιοι οι Δήμαρχοι, ας πούμε, που βουτάγανε στη θάλασσα για να σώσουνε παιδάκια, πρότασσαν τα στήθη τους για να μην εγκατασταθούν εξτρά κοντέϊνερ που θα ανακούφιζαν τους σκηνίτες πρόσφυγες. Διότι τα κοντέϊνερ, θα σήμαιναν «μόνιμη εγκατάσταση», οπότε οι ξένοι δεν θα φεύγανε ποτέ, θα αράζανε εκεί μέσα και θα περνάγανε ζωή χαρισάμενη. Ξέρετε μήπως πότε βγήκε η απόφαση του Πρωτοδικείου Χίου που επέτρεψε εν τέλει την τοποθέτηση των κοντέϊνερ; Πριν από τρεις μέρες, στο τέλος ακριβώς του χειμώνα και του χιονιά. Οπότε αν το δεις από αυτή την πλευρά, δεν μοιάζει και τόσο εξωφρενική η δήλωση του Μουζάλα τον περασμένο Δεκέμβριο ότι δεν απέκλειε το ενδεχόμενο να υπήρχαν θάνατοι από το κρύο στη Μόρια. Τον πόνο του έλεγε ο άνθρωπος, δεν είχε χάσει ξαφνικά τα λογικά του…
Για να μην μιλήσω για την απουσία των προαναχωρησιακών κέντρων που έχει ως αποτέλεσμα να βολτάρουν ελεύθερα τα όποια παραβατικά στοιχεία (ναι, υπάρχουν και τέτοια) ανεβάζοντας τα γράδα των κατοίκων, για να μην μιλήσω για την σχετική απροθυμία των αστυνομικών που έχουν μεταφερθεί στα νησιά (πηγαίνετε τώρα να πλακωθείτε με τα συνδικαλιστικά τους όργανα), για να μην μιλήσω για τα παιχνίδια που παίζει η τύχη, όπως στην περίπτωση της Χίου και της Σμύρνης. Όπου επειδή είναι απέναντι απ’ την μεγαλούπολη το νησί, δέχεται πλέον ελάχιστους πρόσφυγες και μετανάστες. Περιπολούν, βλέπετε, στην περιοχή οι τουρκικές ναυτικές δυνάμεις, αναζητώντας Γκιουλενικούς που προσπαθούν να το σκάσουν από το Ερντογανικό καθεστώς!
Στο δια ταύτα; Στο δια ταύτα ο Μουζάλας τα έβαλε με ένα τέρας που κανείς δεν μπορεί να νικήσει. Και το πλήρωσε τόσο με την καταστροφή της υγείας του, όσο και με τις ρωγμές στην άσπιλη δημόσια εικόνα του. Κανείς όμως δεν μπορεί να τον κατηγορήσει ότι δεν πρόσφερε όσα μπορούσε και ότι αδράνησε ή κοιμήθηκε. Κι αν οι αδυναμίες του στον οργανωτικό τομέα και η εμπιστοσύνη του στα καϊνάρια των ΜΚΟ, τον πρόδωσαν μερικές φορές, ούτε υστερόβουλος υπήρξε ποτέ ούτε κονόμησε από όλη αυτή τη θλιβερή ανακατωσούρα του μεταναστευτικού. Ό,τι είχε να δώσει το έδωσε και φεύγει με το κεφάλι ψηλά και όχι με την ουρά στα σκέλια.
Y.Γ.: Μη λησμονούμε πόσο κομβική ήταν η δουλειά του Γιάννη Μουζάλα το καλοκαίρι του ’15 (μαζί με την τότε υποστράτηγο της Ελληνικής Αστυνομίας Ζαχαρούλα Τσιριγώτη), στην εκκένωση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου από τους δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που είχαν καταφύγει έξαφνα εκεί.
Χρηστος Ξανθάκης
newpost.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.