Η απεργία πείνας έληξε, αφορμή για σκέψεις...

Άντα Ψαρρά

Κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά είχε η τελευταία απεργία πείνας και δίψας του κρατούμενου Κ. Γιαγτζόγλου και ίσως τώρα που το αίτημά του εν μέρει ικανοποιήθηκε έχει σημασία να τα επισημάνει κανείς.

Θυμίζουμε ότι ο συγκεκριμένος κρατούμενος, σε βάρος του οποίου εκκρεμούν κατηγορίες σχεδόν ολόκληρου του Ποινικού Κώδικα, κατηγορείται και για το ότι απέστειλε το εκρηκτικό δέμα στον...
Λουκά Παπαδήμο.

Ξεκίνησε την απεργία πείνας διότι η εισαγγελέας είχε διατάξει μετά την απόδοση των κατηγοριών τη μεταγωγή του στη Λάρισα. Εκεί είχε μεταφερθεί αρχικά μέχρι που πριν από λίγο διάστημα χρειάστηκε για την υπόθεσή του να γυρίσει στον Κορυδαλλό, όπου και ξεκίνησε την απεργία πείνας με αίτημα την παραμονή του στις φυλακές Κορυδαλλού.

Ο ίδιος το ζητούσε προκειμένου να έχει πρόσβαση στη σύνθετη και μεγάλη δικογραφία, καθώς και επαφή με τους συνηγόρους του και τους συγγενείς του μέχρι να διεξαχθεί η δίκη του στο Τριμελες Εφετείο Κακουργημάτων.

Οπως είχαμε επισημάνει, το πρόβλημα αυτό είναι πολύ οξύ και για άλλους κρατούμενους που περιμένουν σύντομα τη δίκη τους και είναι διασπαρμένοι σε φυλακές σε μεγάλες αποστάσεις.

Το υπουργείο τελικά και αυτή τη φορά έδωσε -όπως και σε όλες τις προηγούμενες απεργίες πείνας επί όλων των κυβερνήσεων- μία λύση και δεν άφησε τον κρατούμενο να κινδυνέψει. Μάλιστα η συγκεκριμένη λύση πιστοποιεί και το παραπάνω πρόβλημα και θα έχει ευεργετικές συνέπειες και σε άλλους κρατούμενους που ανήκουν στην ίδια κατηγορία.

Ολα αυτά είναι λογικά για όποιον δεν τυφλώνεται από πολιτικό φανατισμό στο πρόσωπο ενός ανθρώπου που φτάνει σε οριακή κατάσταση και σε οριακή επιλογή.

Αυτή τη φορά όμως οι αντιδράσεις των αλληλέγγυων ήταν συχνά ακραίες, ακόμη και βίαιες, και ίσως έβαλαν σε κίνδυνο ακόμη και το αίτημα του ίδιου του απεργού πείνας και δίψας.

Παρόμοιες κινήσεις συμπαράστασης συχνά συνοδεύτηκαν (πρόσφατα με την υπόθεση του Νίκου Ρωμανού και των Μαζιώτη, Ρούπα) με καταλήψεις, πορείες και διαδηλώσεις, αλλά ειδικά αυτή τη φορά φαίνεται ότι πραγματικά ξέφυγαν κι αυτό είναι μια πτυχή που έχει σημασία να την κατανοήσει κανείς κι όχι να καταλήγει στο εύκολο συμπέρασμα ότι είναι απλά χουλιγκανική συμπεριφορά ή δείγμα υπερβολικής ανοχής από τις αρχές ή ό,τι άλλο.

Εξάλλου ακόμη και μετά την ανακοίνωση λήξης της απεργίας πείνας ακολούθησαν τα γνωστά επεισόδια, πράγμα που για πρώτη φορά συμβαίνει μετά από παρόμοια εξέλιξη.

Το δεύτερο στοιχείο που ξεχώρισε στη συγκεκριμένη απεργία ήταν οι εξόχως επιθετικοί αλλά και προσωπικοί τόνοι από την πλευρά των συνηγόρων του κρατούμενου και ειδικά του Φρ. Ραγκούση.

Ο ίδιος απέδωσε την ευθύνη σχεδόν αποκλειστικά στον γεν. γραμματέα Αντιεγκληματικής Πολιτικής, γνωρίζοντας ωστόσο ότι η απόφαση δεν λαμβάνεται από ένα πρόσωπο αλλά από την Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών (ΚΕΜ). Με αφορμή την αντικειμενική ή και υποκειμενική αδυναμία του γ.γ. να συναντηθεί μια συγκεκριμένη ημέρα μαζί του προχώρησε σε δήλωση λέγοντας μεταξύ άλλων ότι:

«Η ολιγωρία σύγκλησης της ΚΕΜ από τον κ. Γραμματέα δημιουργεί συνθήκες έκθεσης κινδύνου ζωής ενός νέου ανθρώπου που βρίσκεται σε καθεστώς απεργίας πείνας και δίψας. Καταγγέλλω τη συμπεριφορά του σαν επικίνδυνη και καταχρηστική και επαναλαμβάνω το αίτημα και την παράκλησή μου για άμεση σύγκληση της ΚΕΜ»

Αμέσως μετά ακολούθησε η απειλητική «επίσκεψη» αλληλέγγυων έξω από το σπίτι του Ευτ. Φυτράκη. Προφανώς αυτό ούτε το επεδίωξε ούτε ίσως το είχε φανταστεί ο συνήγορος, αλλά ενδεχομένως η παραπάνω τόσο συγκεκριμένη αναφορά του που περιείχε κάποιου είδους δίκη προθέσεων συνέβαλε σε μια υπερβολική όξυνση της κατάστασης.

Πολλές φορές τα ονόματα εισαγγελέων που αποφασίζουν προφυλακίσεις ή μεταγωγές, όπως και τα ονόματα σωφρονιστικών ή παραγόντων των υπουργείων και της φυλακής προβάλλονται με την «ταμπέλα» του βασικού «υπαίτιου». Το να δίνεται προσωπικός χαρακτήρας σε παρόμοιες αποφάσεις είναι όχι μόνο λάθος αλλά και επικίνδυνο. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος της αθλιότητας ΜΜΕ, αλλά και πολιτικών που επί μήνες έγραφαν ότι «ο Νόμος Παρασκευόπουλου έβγαλε τους δολοφόνους από τις φυλακές».

Είναι ακριβώς η ίδια πρακτική και δυστυχώς έχουμε δει πολλές φορές «επισκέψεις» αλλά και ακραίες ενέργειες έξω από σπίτια δικαστικών ή άλλων παραγόντων. Το θέμα δεν είναι προσωπικό και η στοχοποίηση προσώπων, όταν υπάρχει νόμος που επιτρέπει ή δεν επιτρέπει μια απόφαση, είναι λάθος.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι όταν ένας συγκεκριμένος εκπρόσωπος των όποιων αρχών παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα θα μείνει στο απυρόβλητο. Οι αυτόκλητοι τιμωροί και η αυτοδικία όμως ούτε ήταν ούτε θα είναι ποτέ μία επιλογή που υπηρετεί την οποιαδήποτε αξία.

efsyn.gr