«Δεν έχω ήχο...»

Το προκαταρκτικό τρίλεπτο των επίσημων πολιτικών συναντήσεων, της δικαιοδοσίας φωτογράφων και κάμεραμεν, δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα διαφωτιστικό: σφιγμένα χαμόγελα και...
λίγες λέξεις των αρχηγών για τον καιρό ή για τα παιδιά τους, στο πνεύμα «και οι πολιτικοί, άνθρωποι είναι». Αυτό όμως δεν σημαίνει πως είναι περιττό το σχετικά χαλαρό προοίμιο των διαβουλίων ή ότι πρέπει να καταργηθεί. Ωφέλιμο είναι, για τα πάθη μας, να βλέπουμε πως οι επικεφαλής των κομμάτων του συνταγματικού τόξου δεν φέρονται σαν πεισμωμένα παιδαρέλια αλλά σαν ώριμοι άνθρωποι· ότι μπορούν να καλημεριστούν χωρίς να φοβούνται πως οι οπαδοί τους θα εικάσουν ότι υπέστειλαν τη σημαία της ιδεολογικής μάχης, έριξαν νερό στο κρασί τους κτλ. Ε, δεν χρειάζεται να είναι μονίμως υπό καθεστώς «μέθης».

Είναι δυνατόν να ορκιζόμαστε στον πολιτικό πολιτισμό ή στον αντιλαϊκισμό και να μην αντέχουμε δυο-τρία λεπτά εθιμοτυπικής ηρεμίας, ώσπου να ζεσταθεί η μηχανή τής κεκλεισμένων των θυρών αντιδικίας;

Πιστεύουν όντως στη Ν.Δ. ότι το κόμμα τους, και προσωπικά ο πρόεδρός του, κέρδισαν από την απαίτηση να μην καλυφθεί ηχητικά το πρελούδιο της συνάντησης Τσίπρα - Μητσοτάκη; Αν δηλαδή ακούγαμε τον κ. Μητσοτάκη να λέει «καλημέρα σας, κύριε πρωθυπουργέ» ή «καλημέρα, Αλέξη», θα πιστεύαμε, μεθερμηνεύοντας τον τυπικό χαιρετισμό, των χειλιών μόνο, ότι «η Ν.Δ. βάζει πλάτη στο Μακεδονικό»;

Και οι αντιπαραθέσεις στη Βουλή δεν είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικές, ουδείς όμως θα διανοούνταν να ζητήσει την κατάργησή τους. Εκτός αν ανήκει στους νοσταλγούς της χούντας ή σε όσους εξαγγέλλουν την ίδρυση «κόμματος ενστόλων». Δυστυχώς, πάντα υπάρχουν αρκετοί που εμφορούνται από «αγνά πατριωτικά αισθήματα» χρώματος χακί και βαφτίζουν προδότες όσους πιστεύουν πως η πατρίδα δεν είναι ιδιοκτησία κανενός – κόμματος, επαγγέλματος (και οι ένστολοι, επάγγελμα δεν ασκούν;) ή αρχηγίσκου.

Υπάρχουν δηλαδή αρκετοί που καπηλεύονται πρόστυχα τα εθνικά θέματα για να προωθήσουν τη μιλιτέρ ατζέντα τους, που ξεκινάει από το υβριστικό σύνθημα «Αλήτες προδότες πολιτικοί», αγαπημένο των φασιστοειδών και των ιεραρχών που επαγγέλλονται τους πνευματικούς τους, και καταλήγει στο «Ενας λοχίας θα μας σώσει» – ή ένας απόστρατος στρατηγός. Οσοι λοιπόν, εξ ψηφανασφαλείας ορμώμενοι, δηλώνουν ότι «συμμερίζονται τα αισθήματα που εκφράζονται στα συλλαλητήρια», φρόνιμο είναι να δίνουν λίγη προσοχή και στα κυρίαρχα συνθήματά τους. «Αϊ-Λαός» μόνο στις αγιογραφίες υπάρχει...

Παντελής Μπουκάλας, πηγή: Καθημερινή