και προπαντός τα ίδια;
Γνωστά και χιλιοειπωμένα
Για δόλιους εχθρούς και για προδότες
Για σκοτεινές δυνάμεις που συνήργησαν
για να γκρεμίσουν τ’όνειρο
Αντώνης Ρουπακιώτης, Εγώ δεν είμαι ποιητής
Δεν πιστεύω στην ιστορική αγαλμάτωση, ούτε στο ετεροχθονικό εθνικό συμφέρον ή τη συγκυριακή καλή χημεία αρχηγών κρατών,βούτε στις...
ψευδεπίγραφες αλληλοφαντασιώσεις ή τους ψευδώνυμους αγωνιστές της δημοκρατικής λούφας και της κεντροαριστερής παραλλαγής.
Αυτό όμως που με τρομάζει τούτη την εποχή είναι μια εθνικολαϊκή ιδιοτέλεια ένθεν κακείθεν, ένας παρτικουλαρισμός μιας χρήσης και μιας κρίσης, σε μία χώρα με πολίτες που αναζητούν νέα(;) ταυτότητα, αποφεύγοντας οποιαδήποτε αναφορά σε ζητήματα αναπόλησης (μη) εθνικής ολοκλήρωσης ή αναβίωσης (ενιαίου) εθνικού κέντρου ελληνισμού (χωρίς κανένα ιδεολογικό όραμα – σχέδιο εθνικής ενότητας).
Αναρωτιέμαι για το ποια (εναπομείνασα) εθνική παράδοση συγκροτεί σήμερα την εθνοκρατική μας αυτογνωσία. Το μόνο που προβάλλουμε (και πουλάμε στους άλλους) είναι κάποια «ιδιαιτερότητα» και μια κληρονομιά (τα έργα της οποίας ούτε διδασκόμαστε, ούτε σεβόμαστε). Φοβική αμηχανία και πονηρή ανάλωση αλλότριων επιτευγμάτων.
Ποιοι λοιπόν συγκρούονται σήμερα;
Εσωστρεφείς άφρονες υπερπατριώτες εναντίον εξωστρεφών (παγκοσμιοποιημένων;) νεο-φιλελλήνων;
Τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Το μόνο που προβάλλουμε είναι κάποια «ιδιαιτερότητα» και μια κληρονομιά τα έργα της οποίας ούτε διδασκόμαστε, ούτε σεβόμαστε
Όλα εμφανίζονται (δίχως να είναι ή να αναγνωρίζονται) εξιδανικευμένα (λαός,εθνική συνείδηση,αριστερά,πατριωτισμός) κι όλα ταυτόγχρονα αμφισβητούνται λόγω καχυποψίας ή κακής χρήσης.
Άπαντες δείχνουμε προς τα μπρος αναφερόμενοι στα πίσω.
Έλληνες, Ρωμιοί, Γραικοί, eurogreeks: ένα κουβάρι, όπου ο καθένας τραβάει μιαν άκρη μέχρι να σπάσει το νήμα.
Προσοχή: Ο Θεός (της Ελλάδας) έχει κουραστεί να είναι κάθε τόσο μαζί μας γιατί έτσι τον καθιστούμε συνένοχο στα λάθη και στα πάθη μας.
ΥΓ. «Οι πεθαμένοι φίλοι μας ξαναγυρίζουν κάποτε. Έρχονται σιωπηλοί ….δεν έχουν τίποτα πια να μας πουν,ή να τους πούμε…ξέρουν πόσο λίγο τους ξέρουμε και πόσο φοβόμαστε να μας καταλάβουν»...
(Θ. Δ. Φραγκόπουλος, Κάτι περισσότερο από ένα απλό αύριο)
Του Γιάννη Πανούση, anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου