κράτος δεν παρεμβαίνει για να δώσει νέα θαλασσοδάνεια στο MEGA, τότε «η κυβέρνηση κλείνει το MEGA».
Δηλαδή, στο μυαλό του νεοφιλελέ, υπάρχουν δύο είδη κρατικής παρέμβασης: Εκείνη που βοηθάει την πλέμπα -πεταμένα λεφτά- και εκείνη που χορηγεί τον κάθε μεγαλοεπιχειρηματία. Αυτή είναι ευπρόσδεκτη στην πατρίδα μας την Ευρώπη…
Το MEGA δεν έχει μετόχους; Σύσσωμη η αντιπολίτευση δεν πανηγύρισε όταν ο υπόδικος επιχειρηματίας πήρε εκείνο το ικανό πακέτο μετόχων που θα του επέτρεπε να αναστήσει ως προπαγανδιστικό μηχανισμό ειδήσεων το μεγάλο κανάλι της διαπλοκής; Αν ο επιχειρηματίας άλλαξε σχέδια, η όποια κυβέρνηση σε τι ακριβώς ευθύνεται;
Ούρλιαζαν ότι η κυβέρνηση θέλει να περιορίσει την ελεύθερη τηλεοπτική φωνή δίνοντας επτά άδειες. Τελικά μόνο έξι επιχειρηματίες θέλουν κανάλια. Κανάλια έναντι τιμήματος εννοείται, γιατί από τα άλλα, τα τζάμπα, που οι πρωθυπουργοί έπαιρναν ένα τηλέφωνο τον τραπεζίτη και το δάνειο εκταμιευόταν έναντι πολιτικής στήριξης, θέλουν όλοι.
Η αποκλειστική ευθύνη για το κλείσιμο του MEGA βαρύνει τους μετόχους του. Απλώς, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τήρησε για πρώτη φορά ένα νόμο. Αν ο νόμος έπεσε βαρύς στους γκάγκστερ του τηλεοπτικού φαρ ουέστ, αυτό είναι άλλο θέμα. Έτσι έμαθαν, έτσι γαλουχήθηκαν, έτσι κυβέρνησαν στη μιντιακή δημοκρατία που έστησαν με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Ήρθε η ώρα να ξεμάθουν.
Αλλά το MEGA, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν κλείνει τώρα. Μπορεί οι απλοί εργαζόμενοι να το κρατούν ζωντανό εδώ και ενάμιση χρόνο με τον προσωπικό τους αγώνα, αλλά κάποιοι όλοι το είχαν κλείσει προ πολλού. Όλοι εκείνοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι της διατεταγμένης υπηρεσίας που έγιναν κράτος μέσα από την τιβί, που άσκησαν εξουσία μέσα από την έπαρση, που θεώρησαν ότι ακόμα και οι εκλογές είναι περιττές αφόσον το MEGA είχε αποφασίσει ποιος θα κυβερνά.
Ένα κανάλι καλής αισθητικής, με τα καλύτερα ελληνικά σίριαλ όλων, εξελίχθηκε σε απόπατο του Σημίτη, του Βενιζέλου, του Σαμαρά και των επιχειρηματιών που έπαιξαν τα ρέστα της χώρας πάνω τους.
Αν με ρωτήσει κανείς πότε έκλεισε πραγματικά το MEGA ως συνειδητή επιλογή στα τηλεκοντρόλ, μπορώ να του ορίσω σημειολογικά και τη στιγμή ακόμα. Η φράση «τι φταίμε εμείς που όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι με το ναι» ήταν η τελευταία πνοή ενός ζοφερού, μαρτυρικού για τη δημοκρατία, διαπεπλεγμένου τέρατος...
Νίκος Μωραίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου