“μεγάλο κάδρο” όσο και ιδιαίτερα για τη χώρα μας» (Νίκος Βούτσης στην «Αυγή»).
«Συστράτευση για την προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας» (Γιώργος Παπανδρέου στο «Εθνος»).
«Οι κυβερνώντες θα μείνουν στην Ιστορία ως η επιτομή του τοξικού συνδυασμού της πολιτικής εξαπάτησης και της ανικανότητας» (Φώφη Γεννηματά στο «Βήμα»).
«Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ στο ίδιο καζάνι του νεοφιλελεύθερου παλαιοκομματισμού» (Χρήστος Σπίρτζης στην «Documento»).
«Δεν πιστεύω ότι η κ. Γεννηματά είναι υπέρ της σύμπλευσης με τον κ. Μητσοτάκη» (Παναγιώτης Κουρουμπλής στο ΑΠΕ-ΜΠΕ).
Αποσπάσματα από παρεμβάσεις στελεχών της κυβέρνησης και του Κινήματος Αλλαγής λίγο πριν από το έμπα του 2018. Χρονιά που, απ’ ό,τι φαίνεται, το ζήτημα του διαλόγου μεταξύ των κομμάτων που κινούνται στ’ αριστερά της Ν.Δ. θα απασχολήσει τη δημόσια συζήτηση.
Πρόκειται για παλιά ιστορία με πολλά επεισόδια, που δεν είχε όμως ευτυχή κατάληξη. Τη δεκαετία του ’70 το ΠΑΣΟΚ έπαιξε δυνατά το χαρτί της συνεργασίας ώστε να φύγει η Δεξιά από την εξουσία. Αφηνε ορθάνοιχτο ακόμη και το θέμα της κυβερνητικής συμπόρευσης. Η τότε Αριστερά ανταποκρίθηκε στα καλέσματα, συνεργάστηκε μαζί του στις δημοτικές εκλογές, στα συνδικάτα, στα Επιμελητήρια και στη Βουλή. Πλησιάζοντας προς την εξουσία, το ΠΑΣΟΚ έθεσε ως πρώτο στόχο την αυτοδυναμία, χωρίς πάντως να εγκαταλείψει τη ρητορική για πλατιά κυβερνητική συμμαχία.
Το βράδυ των εκλογών του 1981 ο Χαρ. Φλωράκης επικοινώνησε με τον Α. Παπανδρέου για να τον συγχαρεί για τη νίκη του. Οπως αναφέρει ο ίδιος στα απομνημονεύματά του, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ του είπε να περιμένει τις επόμενες ώρες τηλεφώνημά του προκειμένου να συνεννοηθούν για τον σχηματισμό συμμαχικής κυβέρνησης.
Το τηλεφώνημα δεν έγινε ποτέ, αλλά οι σχέσεις μεταξύ των δύο χώρων δεν κλονίστηκαν. Μπήκε, ωστόσο, το μικρόβιο της καχυποψίας. Το ΚΚΕ ασκούσε εποικοδομητική κριτική στο όνομα της πραγματικής Αλλαγής και πίεζε για ριζοσπαστικές πολιτικές.
Οι διαδικασίες για την έκδοση του διαζυγίου ξεκίνησαν στις δημοτικές εκλογές του 1986, όταν το ΚΚΕ κάλεσε τους ψηφοφόρους του να ψηφίσουν στον δεύτερο γύρο κατά συνείδηση. Το αποτέλεσμα ήταν να εκλεγούν δήμαρχοι σε Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη οι υποψήφιοι της Νέας Δημοκρατίας (Εβερτ, Ανδριανόπουλος, Κούβελας). Το διαζύγιο εκδόθηκε λίγα χρόνια αργότερα με τη δημιουργία της κυβέρνησης Τζαννετάκη (Ν.Δ., Συνασπισμός) και την παραπομπή του Α. Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο. Οι σχέσεις δεν αποκαταστάθηκαν.
Σήμερα, μετά τα όσα έχουν μεσολαβήσει, τη θέση του ΠΑΣΟΚ στον λεγόμενο προοδευτικό χώρο έχει καταλάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτός είναι ο δεσπόζων πόλος, αυτός κάνει τα ανοίγματα. Δειλά μεν και με μπόλικα προαπαιτούμενα, ωστόσο ευδιάκριτα.
Η απάντηση που εισπράττει είναι αρνητική. Για την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ προέχουν η πτώση της κυβέρνησης και η εκλογική ταπείνωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ως προς τη συνέχεια; Βλέποντας και κάνοντας. Αν έρθουν τα πράγματα όπως επιθυμεί η Χαρ. Τρικούπη είτε θα έχουμε αυτοδυναμία της Ν.Δ. είτε θα προκύψει πρόβλημα διακυβέρνησης. Στην πρώτη περίπτωση όλα καλά και ωραία για το ΠΑΣΟΚ.
Οι ηττημένοι των εκλογών θα τσακώνονται για την πρωτοκαθεδρία στην ευρύτερη παράταξη, θα ξεκατινιάζονται ανταλλάσσοντας βιτριολικές κατηγορίες και η Δεξιά θα εφαρμόζει ανενόχλητη το πρόγραμμά της. Στη δεύτερη όμως; Η ηγεσία της Δημοκρατικής Συμπαράταξης θα κληθεί να αποφασίσει: Θα στηρίξει μια κυβέρνηση της Δεξιάς (με ή χωρίς συμμετοχή στο υπουργικό συμβούλιο) ή θα πάμε πάλι σε εκλογές, με απλή αναλογική τούτη τη φορά;
Ούτε ψύλλος στον κόρφο της...
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου