και στα εθνικά με κύριο αυτό της ονομασίας των Σκοπίων.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η κυβέρνηση δείχνει μία έντονη κινητικότητα και στα δύο ζητήματα προσδοκώντας αφενός το κλείσιμο της 3ης αξιολόγησης, που θα την οδηγήσει στην 4η και τελευταία πριν την έξοδο από το τρέχον Μνημόνιο και αφετέρου να φέρει τη χώρα μετά από δεκαετίες, στο κλείσιμο μιας σημαντικής εθνικής εκκρεμότητας.
Το ερώτημα βέβαια που τίθεται πέρα από την ατζέντα των συζητήσεων, είναι αν η κυβέρνηση κινείται βάσει σχεδιασμού, αν υπάρχει δηλαδή κάποιο στρατηγικό πλάνο που σηματοδοτεί την ολική επαναφορά στον ρεαλισμό, μετά τις αρχικές παλινωδίες της «σκληρής» διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και της πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής με φόντο τη Ρωσία, που αποδείχθηκε πλήρως μονοδιάστατη με σαφή προσανατολισμό στις ΗΠΑ και τον δικό τους γεωπολιτικό ρόλο.
Αναποφασιστικότητα
Το τι επικρατεί στο μυαλό του πρωθυπουργού με τις διαρκείς μεταβολές αλλά και την αναποφασιστικότητά που τον διέκρινε τα προηγούμενα χρόνια, είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς, αν και θα ήταν ζωτικής σημασίας, ώστε να αποσαφηνισθεί που τελικά κατευθύνεται το καράβι που λέγεται Ελλάδα.
Είναι μήπως η προσκόλληση στην εξουσία και ο έρωτας με τις υπουργικές και βουλευτικές καρέκλες που έχουν μετατρέψει την κυβέρνηση σε μία συμπαγή κοινοβουλευτική ομάδα που ψηφίζει και συμφωνεί τα πάντα όσο σκληρά και αν ακούγονται είτε σε δημοσιονομικό είτε σε εθνικό επίπεδο;
Αν ισχύει αυτό το σενάριο, τότε όποια θέματα και αν κλείσουν, ακόμα και αν η κυβέρνηση σε όρους ονομαστικών μεγεθών εξέλθει του Μνημονίου και στο Σκοπιανό πετύχει μια σύνθετη ονομασία με την ψήφο των ΑΝΕΛ, τότε είναι αμφίβολο πόσο μπορεί να προχωρήσει σε όρους κυβερνητικής και εθνικής πολιτικής.
Η λογική του «βλέποντας και κάνοντας» που απλά επικοινωνεί με όμορφο τρόπο την αναπτυξιακή διάσταση ενός κοινωνικού μερίσματος και προσπαθεί άρον άρον να κλείσει κομβικά εθνικά ζητήματα, για να κερδίσει πόντους στο εκλογικό σώμα, ενδέχεται να αποδειχθεί επικίνδυνη οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά.
Σε κάθε περίπτωση αν η κυβέρνηση δείχνει φαινομενικά και μόνο να ανήκει στις τάξεις της Realpolitik, τότε είναι βέβαιο ότι οι πραγματικές προθέσεις θα φανούν σύντομα και δεν θα μπορέσει με την ίδια ευκολία να ψηφίζει τα πάντα απ΄όπου και αν προκύπτουν, όταν δεν πιστεύει στις αρχές και στην ουσία της Ευρωπαϊκής πολιτικής και των αρχών της ελεύθερης οικονομίας.
Μια σύγχρονη δυτική κοινωνία δεν μπορεί να επιβιώσει με πρόσκαιρα επιδόματα, με ανεργία άνω του 20%, με νέους που μεταναστεύουν, με part time μορφές εργασίας και με συνταξιούχους που βρίσκονται στα πρόθυρα της φτώχειας μέσω των άδικων οριζόντιων μειώσεων τα τελευταία χρόνια.
Αγοράζει πολιτικό χρόνο
Αν η κυβέρνηση δεν δείξει έμπρακτα ότι θέλει και μπορεί να οδηγήσει την χώρα σε μία νέα σελίδα που θα σέβεται τον πολίτη, τους θεσμούς και θα θέτει τις προϋποθέσεις για σημαντικές επενδύσεις που θα αυξήσουν το ΑΕΠ, τότε θα μείνει στάσιμη σε μία επικοινωνιακή τακτική, με την οποία απλά θα αγοράζει πολιτικό χρόνο μέχρι τις επόμενες εκλογές στις οποίες οι πολίτες θα την τιμωρήσουν με την ψήφο τους.
Το δίλημμα είναι υπαρκτό και όχι ψευδές. Κυβερνητική καρέκλα μέχρι τις επόμενες εκλογές ή ρεαλισμός και σχέδιο με στόχο την υπέρβαση του πολιτικού κόστους;
Η απάντηση θα δοθεί σίγουρα μέσα στο τρέχον έτος από τους ενεργούς πολίτες αυτής της χώρας.
Μελέτης Ρεντούμης, οικονομολόγος τραπεζικός, anoixtoparathyro.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου