το πάμε ανάποδα.
Συμπέρασμα πρώτον, λοιπόν: η εξωτερική πολιτική δεν ασκείται με συλλαλητήρια. Συμπέρασμα δεύτερον: η δημοκρατία δεν χωράει πάντα σε δημοψηφίσματα.
Ας το δούμε αναλυτικά. Το συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης αποτέλεσε μια καθ’ όλα νόμιμη άσκηση δημοκρατικού δικαιώματος. Ακόμα κι αν ορισμένοι από τους διοργανωτές ή τους παριστάμενους δεν φαίνεται να διατηρούν και τις καλύτερες των σχέσεων με το ζήτημα των δικαιωμάτων, το δικό τους δικαίωμα να συνέρχονται για ό,τι αυτοί επιλέγουν είναι αδιαπραγμάτευτο και η υποχρέωση όλων των υπολοίπων να το εγγυόμαστε κανόνας αναγκαστικού δημοκρατικού δικαίου.
Στις δημοκρατίες, ωστόσο, κι αυτό οφείλουν να το γνωρίζουν όλες οι φυλές των «μακεδονομάχων» και ιδίως οι πολιτικοί χορηγοί τους, την εξωτερική πολιτική των χωρών χαράζουν, εκφράζουν και υλοποιούν οι συνταγματικά προορισμένοι θεσμοί. Δεν τη χαράζουν οι παπάδες, δεν την εκφράζουν οι ομογενείς, πόσω μάλλον δεν την υλοποιεί ο Κασιδιάρης.
Η χώρα έχει κυβέρνηση νόμιμα εκλεγμένη και όργανα άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Ο πρωθυπουργός και οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες οφείλουν σε κάθε περίπτωση να αφουγκράζονται τον σφυγμό όσων κινητοποιούνται, υποχρεούνται, ωστόσο, να προσμετρούν την κόπωση μιας ολόκληρης κοινωνίας που βίωσε και βιώνει ένα 25ετές διπλωματικό αδιέξοδο, να συνυπολογίζουν τους διεθνείς συσχετισμούς και να προασπίζουν, εντέλει, τα συμφέροντα της χώρας.
Προφανώς, το σύνηθες στη δημοκρατία είναι να διασταυρώνονται απόψεις περισσότερες της μιας. Καθένας φέρει το βάρος της πρότασης που κομίζει, αλλά η πρόταση που κυριαρχεί είναι αυτή που εξασφαλίζει τη δημοκρατική νομιμοποίηση που παρέχει η έγκριση του Κοινοβουλίου. Και επειδή στις μέρες μας αναβιώνει από διάφορους κύκλους η δημοψηφισματική λογική, ας σημειωθεί ότι, αν προσφυγή σε δημοψήφισμα δεν χωρεί σε όλες τις περιπτώσεις, σίγουρα δεν χωρεί σε ζητήματα αυτοπροσδιορισμού και δικαιωμάτων.
Μπορείτε να φανταστείτε τι θα σήμαινε για τη διεθνή εικόνα της Ελλάδας η διενέργεια δημοψηφίσματος για το Μακεδονικό; Δηλαδή για τι ακριβώς θα ψηφίζαμε; Μήπως για το πώς θα ονομάζεται μια άλλη χώρα ή μήπως για το αν είμαστε τόσο πατριώτες όσο απαιτείται ή απλώς ενδοτικοί;
Σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον που σημαδεύεται από την αναβίωση των πιο μολυσματικών εθνικισμών και την έφοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού, το μόνο που δεν έχουμε ανάγκη είναι η δημιουργία νέων διχασμών και νέων αδιεξόδων. Οι δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου έχουν το πατριωτικό καθήκον να αποτρέψουν την καταβύθιση της χώρας σε μια άγονη αντιπαράθεση, λυμένη εν πολλοίς από τα πράγματα και τις διεθνείς εξελίξεις.
Στο κάτω κάτω της γραφής, το κεντρικό δίλημμα δεν είναι πώς θα αποκαλούμε εμείς το γειτονικό κράτος, αλλά πώς θα το αποκαλεί στο μέλλον η διεθνής κοινότητα. Διότι σήμερα, θέλουν δεν θέλουν να το παραδεχτούν οι οργανωτές του συλλαλητηρίου, ο μισός πλανήτης το αποκαλεί με το όνομα που υποτίθεται πως θέλαμε να αποφύγουμε...
Χρήστος Μαχαίρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου