Ένα μνημόνιο για τους μισθούς...

Υπάρχει καταρχάς μια θετική προσέγγιση στη χθεσινή, αναμενόμενη, αρνητική τοποθέτηση του ΣΕΒ για...
τυχόν αύξηση του κατώτατου μισθού και επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Εντάξει, οι βιομήχανοι είναι γνωστό ότι δεν πετάν και τη σκούφια τους για την έξοδο της χώρας και της οικονομίας από τη μνημονιακή κόλαση της τελευταίας 8ετίας, τουλάχιστον με τη μορφή υποχρεωτικών προγραμμάτων.

Και αυτό καθώς η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, δηλαδή η μείωση των μισθών τουλάχιστον κατά 50%, αλλά και η αλματώδης άνοδος της ανεργίας δευτερευόντως, που ήταν και το αποτέλεσμα των δύο πρώτων προγραμμάτων, προσέφερε απλόχερα εργατικά και υπαλληλικά χέρια φθηνά και σε μεγάλη ποσότητα...

Ο ΣΕΒ με τον δικό του τρόπο προχωρεί σε μια παραδοχή, μάλλον για πρώτη φορά: «Είμαστε ακόμη στα πρώτα δειλά σημάδια σταθεροποίησης του ΑΕΠ» σημειώνει στην ανακοίνωση και συνεχίζει υπογραμμίζοντας ότι «πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας για την μείωση της εκτεταμένης ανεργίας». Επομένως παραδέχεται, εμμέσως πλην σαφώς, ότι το κλίμα στην οικονομία αλλάζει..

Από εδώ και μετά αρχίζει το πρόβλημα του ΣΕΒ. Τι θέλουν οι βιομήχανοι; Να μην επανέλθει ο κατώτατος μισθός. Μια χαρά είναι τα 510 ευρώ καθαρά και τα 400 αν είσαι κάτω από τα 25. Δεν το λένε ευθέως, το υπονοούν....«Δεν αποτελεί προτεραιότητα και βιώσιμη επιλογή η επαναφορά του ονομαστικού κατώτατου μισθού στα επίπεδα 2010-2012»...

Το δεύτερο όμως που λέει κανονικά είναι: Εντάξει αν επανέλθει ο κατώτατος μισθός και αυξηθεί κατά κάτι, π.χ. 0,5 ευρώ τη μέρα, αυτό να μην μεταφέρεται αυτομάτως ως αύξηση στους άλλους εργαζόμενους που διέσωσαν, ας πούμε, ένα μισθό στα 700 ή στα 900 ευρώ.

Γι' αυτό υπογραμμίζει συγκεκριμένα:... «Αποσύνδεση στην πράξη του καθορισμού και των μεταβολών του κατώτατου μισθού από τις διαδικασίες καθορισμού και τις μεταβολές των μισθών στις επιχειρήσεις ή τους κλάδους»...

Το πρόβλημα του ΣΕΒ είναι οι συλλογικές συμβάσεις, είναι η κανονικότητα στην αγορά εργασίας. Το βλέπουν να 'ρχεται και το φωνάζουν, μη τυχόν κι ακούσουν οι δανειστές και θορυβηθούν, ή έστω καθυστερήσουν το πράγμα και προλάβει να αλλάξει η κυβέρνηση. Άλλωστε η Ν.Δ. έχει τοποθετηθεί ευθέως υπέρ των επιχειρησιακών συμβάσεων, αυτό δηλαδή που θέλουν οι βιομήχανοι.

Κέρδισαν με τα προγράμματα ακραίας λιτότητας και εσωτερικής υποτίμησης τη διάλυση των συμβάσεων και την καταβαράθρωση των μισθών, κυρίως του κατώτατου. Τώρα θέλουν τα οφέλη της ανάπτυξης όλα και μόνο δικά τους. Γι' αυτό φωνάζουν οι άνθρωποι: Ένα μνημόνιο για τους μισθούς!...

avgi.gr