αποδοκιμάσει στεντορείως όλες τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων (μοναδική εξαίρεση η διαδήλωση των υπαλλήλων της «Ελληνικός Χρυσός») γιατί προκαλούσαν προβλήματα στην καθημερινότητα των πολιτών, υπονόμευαν την ομαλή πορεία της οικονομίας και έπλητταν τον εμπορικό κόσμο στο κέντρο των πόλεων, που είχαν χαρακτηρίσει βδελυρές συντεχνίες τα συνδικάτα και δεν έκρυβαν την ικανοποίηση τους όταν τα δικαστήρια «έβγαζαν» τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές.
Τώρα όμως υπερασπίζονται με πάθος το δικαίωμα στην απεργία. Τέτοια μεταστροφή. Μήπως ανακάλυψαν ξαφνικά τη γοητεία του ακτιβισμού;
Μήπως μετάνιωσαν για τις επιθέσεις που έκαναν στο συνδικαλιστικό κίνημα; Μήπως αναγνωρίζουν το ρόλο των κομμουνιστών;
Τίποτε απ' όλα αυτά. Απλώς συντάσσονται με ό,τι πιστεύουν ότι θα πλήξει την κυβέρνηση. Μα καλά δεν φοβούνται ότι θα εισπράξουν τη χλεύη της κοινωνίας για αυτήν την κραυγαλέα υποκρισία τους;
Δεν τρέχει τίποτε. Νομίζουν πώς η δροσιά που νιώθουν στο πρόσωπο τους δεν είναι από τις ροχάλες αλλά από σταγόνες βροχής.
Επί της ουσίας τώρα: Όπως παραδέχθηκε ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος η ρύθμιση για την απεργία στα πρωτοβάθμια σωματεία είναι μια ήττα για την κυβέρνηση. Συμπλήρωσε ότι αν ήταν στο χέρι της δεν θα έφερνε το συγκεκριμένο μέτρο προς ψήφιση. Το έφερε όμως κι αυτό αποδεικνύει ότι η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς επιτροπείας και να δούμε πότε θα βγει (αν ποτέ βγει).
Ωστόσο, η υπόθεση πρέπει να σταθεί η αφορμή για να αναμετρηθεί επιτέλους το συνδικαλιστικό κίνημα με ορισμένα κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν την υπόσταση του και τις προοπτικές του:
Ποιες είναι οι αιτίες της πολυδιάσπασης του και πώς μπορούν να θεραπευτούν; Οι ξεχωριστές συγκεντρώσεις και οι ξεχωριστές πορείες με έκδηλο το άγχος απ' όλες τις πλευρές να μην συναντηθούν στους δρόμους και στις πλατείες για να μην μολυνθούν είτε από το μικρόβιο του ρεφορμισμού είτε από το μικρόβιο του κομματισμού προκαλεί θλίψη στους πολίτες.
Γιατί έχουμε στην Ελλάδα τόσο χαμηλή συνδικαλιστική πυκνότητα; Γιατί μ' άλλα λόγια οι εργαζόμενοι δεν εντάσσονται στα συνδικάτα; Φοβούνται την εργοδοσία; Δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη οι ηγεσίες τους;
Γιατί είναι τόσο μικρή η συμμετοχή στις απεργίες; Είναι μόνον οικονομικοί οι λόγοι (απώλεια του μεροκάματου);
Γιατί οι ηγεσίες επιλέγουν τόσο συχνά την κορυφαία μορφή πάλης (πάνω από 60 γενικές απεργίες τα τελευταία οκτώ χρόνια); Δεν τους ενδιαφέρει που ένα τόσο σοβαρό μέσο αγώνα εξαιτίας της κατάχρησης έχει εκφυλιστεί, δεν συσπειρώνει τους εργαζόμενους και τελικώς δεν τρομάζει ούτε τις κυβερνήσεις ούτε τις εργοδοτικές οργανώσεις; Το κάνουν εξ υποχρεώσεως αδιαφορώντας για την αποτελεσματικότητα του;..
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου