«Επενδύσεις και διάχυση του οφέλους στην κοινωνία». Με αυτή την επαγγελία πορεύεται η κυβέρνηση επιχειρώντας να...
περιγράψει τη μεταμνημονιακή Ελλάδα.
Ωστόσο, όπως σημειώνουμε σήμερα στη σελίδα 3, τίποτε δεν είναι βέβαιο ή ευθύγραμμο. Το ότι πιάσαμε πάτο με τη διαδικασία της «εσωτερικής υποτίμησης» δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι το περίφημο «ελατήριο» της ανάπτυξης θα εκτιναχθεί. Και βεβαίως δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι τα οφέλη θα διαχυθούν στην κοινωνία. Μια ταχεία οικονομική μεγέθυνση δεν σημαίνει αναγκαστικά ανάπτυξη – ούτε βεβαίως εγγυάται ότι θα είναι «κοινωνικά δίκαιη».
Στο ενδεχόμενο μιας οικονομικής μεγέθυνσης δύο ενδεχόμενα έχουν ίσες δυνατότητες να επικρατήσουν:
● Το ένα είναι η δημιουργία ενός επενδυτικού Ελντοράντο για φιλόδοξα εγχώρια και εισαγόμενα αρπακτικά, τα οποία θα επενδύουν βραχυπρόθεσμα, θα αποκομίζουν ευμεγέθη και άκοπα κέρδη και θα εξαφανίζονται τόσο ξαφνικά, όσο ξαφνικά εμφανίστηκαν στην ηλιόλουστη χώρα μας, αφήνοντας πίσω μια χώρα και μια κοινωνία ακόμη φτωχότερη από εκείνη που βρήκαν.
● Το άλλο είναι να θεωρηθεί η Ελλάδα ως ένας σοβαρός επενδυτικός προορισμός, ελκυστικός για μακροχρόνιες επενδύσεις από ξένα και εγχώρια κεφάλαια, τα οποία θα μείνουν και θα συμβάλουν – πέρα από τα αυτονόητα δικά τους κέρδη – σε μια ανατροφοδοτούμενη ανάπτυξη, η οποία θα παράγει μόνιμα οφέλη για τη χώρα και την κοινωνία.
Ένας «αυτόματος πιλότος», ο οποίος θα φροντίζει μόνο για την εξασφάλιση εύκολων κερδών σε όποιον κουνάει κάτω από τη μύτη μας τα ευρώ, τα δολάρια και τα... γουάν του, θα ήταν προφανώς μια «εύκολη» – και πιθανότατα αυταρχική – λύση, η οποία θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε μια από τις πολλές μπανανίες που βλέπουμε διάσπαρτες στον πλανήτη. Αντιθέτως, η επιδίωξη για μια ισορροπημένη και διατηρήσιμη αναπτυξιακή πορεία μπορεί να βρει εφαρμογή μόνο με συγκροτημένη αναπτυξιακή πολιτική και με στρατηγικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Η κυβέρνηση, όπως δείχνει το κλίμα στις απανωτές περιφερειακές συνδιασκέψεις, δείχνει διατεθειμένη να μιλήσει με περισσότερες λεπτομέρειες στο άμεσο μέλλον για το πώς εννοεί τη φιλοεπενδυτική και την αναπτυξιακή της πρόταση. Φαίνεται να πιστεύει στον εαυτό της περισσότερο από τη Ν.Δ. Εξ άλλου δεν έχει άλλη επιλογή αν θέλει να φτάσει στην κάλπη με μια δελεαστική πρόταση για την επόμενη μέρα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, παραδόξως, εμφανίζεται ιδιαίτερα αμήχανη και απόδειξη γι’ αυτό είναι οι δικές της περιφερειακές συνδιασκέψεις, κατά πολύ φτωχότερες σε συμμετοχή και ενδιαφέρον.
Ας ελπίσουμε πάντως ότι οι επερχόμενες πολιτικές συγκρούσεις θα εστιαστούν στην ουσία της επόμενης μέρας...
topontiki.gr
περιγράψει τη μεταμνημονιακή Ελλάδα.
Ωστόσο, όπως σημειώνουμε σήμερα στη σελίδα 3, τίποτε δεν είναι βέβαιο ή ευθύγραμμο. Το ότι πιάσαμε πάτο με τη διαδικασία της «εσωτερικής υποτίμησης» δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι το περίφημο «ελατήριο» της ανάπτυξης θα εκτιναχθεί. Και βεβαίως δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι τα οφέλη θα διαχυθούν στην κοινωνία. Μια ταχεία οικονομική μεγέθυνση δεν σημαίνει αναγκαστικά ανάπτυξη – ούτε βεβαίως εγγυάται ότι θα είναι «κοινωνικά δίκαιη».
Στο ενδεχόμενο μιας οικονομικής μεγέθυνσης δύο ενδεχόμενα έχουν ίσες δυνατότητες να επικρατήσουν:
● Το ένα είναι η δημιουργία ενός επενδυτικού Ελντοράντο για φιλόδοξα εγχώρια και εισαγόμενα αρπακτικά, τα οποία θα επενδύουν βραχυπρόθεσμα, θα αποκομίζουν ευμεγέθη και άκοπα κέρδη και θα εξαφανίζονται τόσο ξαφνικά, όσο ξαφνικά εμφανίστηκαν στην ηλιόλουστη χώρα μας, αφήνοντας πίσω μια χώρα και μια κοινωνία ακόμη φτωχότερη από εκείνη που βρήκαν.
● Το άλλο είναι να θεωρηθεί η Ελλάδα ως ένας σοβαρός επενδυτικός προορισμός, ελκυστικός για μακροχρόνιες επενδύσεις από ξένα και εγχώρια κεφάλαια, τα οποία θα μείνουν και θα συμβάλουν – πέρα από τα αυτονόητα δικά τους κέρδη – σε μια ανατροφοδοτούμενη ανάπτυξη, η οποία θα παράγει μόνιμα οφέλη για τη χώρα και την κοινωνία.
Ένας «αυτόματος πιλότος», ο οποίος θα φροντίζει μόνο για την εξασφάλιση εύκολων κερδών σε όποιον κουνάει κάτω από τη μύτη μας τα ευρώ, τα δολάρια και τα... γουάν του, θα ήταν προφανώς μια «εύκολη» – και πιθανότατα αυταρχική – λύση, η οποία θα μετέτρεπε την Ελλάδα σε μια από τις πολλές μπανανίες που βλέπουμε διάσπαρτες στον πλανήτη. Αντιθέτως, η επιδίωξη για μια ισορροπημένη και διατηρήσιμη αναπτυξιακή πορεία μπορεί να βρει εφαρμογή μόνο με συγκροτημένη αναπτυξιακή πολιτική και με στρατηγικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Η κυβέρνηση, όπως δείχνει το κλίμα στις απανωτές περιφερειακές συνδιασκέψεις, δείχνει διατεθειμένη να μιλήσει με περισσότερες λεπτομέρειες στο άμεσο μέλλον για το πώς εννοεί τη φιλοεπενδυτική και την αναπτυξιακή της πρόταση. Φαίνεται να πιστεύει στον εαυτό της περισσότερο από τη Ν.Δ. Εξ άλλου δεν έχει άλλη επιλογή αν θέλει να φτάσει στην κάλπη με μια δελεαστική πρόταση για την επόμενη μέρα.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, παραδόξως, εμφανίζεται ιδιαίτερα αμήχανη και απόδειξη γι’ αυτό είναι οι δικές της περιφερειακές συνδιασκέψεις, κατά πολύ φτωχότερες σε συμμετοχή και ενδιαφέρον.
Ας ελπίσουμε πάντως ότι οι επερχόμενες πολιτικές συγκρούσεις θα εστιαστούν στην ουσία της επόμενης μέρας...
topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου