Είπε, σχεδόν με στόμφο, για τη Συνθήκη της Λωζάννης και για τις αρχές του διεθνούς δικαίου ο κ. Παυλόπουλος και σχεδόν δέχτηκε επίθεση από τον κ. Ερντογάν, ο οποίος εκσφενδόνισε κάτι σαν...
δίκαιο της πολιτικής, που υπερβαίνει (;) τάχα το διεθνές δίκαιο (!), κάτι για τους μουφτήδες (που, σημειωτέον, δεν συμπεριλαμβάνεται στη Συνθήκη της Λωζάννης) και κάτι συγκεχυμένο για εκσυγχρονισμό της Συνθήκης.
Αμήχανος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σαν να κατάπιε τη γλώσσα του. Αρκέστηκε να θυμίσει ότι δεν είναι εκτελεστικό όργανο της κυβέρνησης, επικαλέστηκε μάλιστα τους πανεπιστημιακούς του τίτλους και παρέπεμψε για τα δύσκολα στη συνάντηση που θα είχε ο υψηλός καλεσμένος με τον Ελληνα πρωθυπουργό. Απλώς δεν είχε σθένος -όταν ξεκινάς κάτι το βγάζεις πέρα, με όποιο κόστος... εκεί κρίνεται η διπλωματία και τα οφέλη της, όσο και αν απευθύνονται μόνο στο θυμικό.
Σημειολογικά δε, μάλλον μιλώντας για τη γλώσσα του σώματος, ο Ελληνας Πρόεδρος ηττήθηκε πανηγυρικά -κρεμάστηκε στην πολυθρόνα του, σχεδόν οι ώμοι ακουμπούσαν στο τραπέζι, χαμόγελο απροσδιόριστο· σαν να παραδέχτηκε ότι μόλις είχε κάνει γκάφα ολκής και δεν υπήρχε τρόπος να επανορθώσει. Σιγά μη συνέχιζε στο ίδιο μοτίβο - ούτε καν το ραβασάκι που του πάσαραν δεν τον βοήθησε.
Τέτοιου είδους ραβασάκια βοηθάνε όταν έχουν προετοιμαστεί, όταν αναμένουν και την πιο απροσδόκητη πορεία των συνομιλιών - δεν αυτοσχεδιάζεις σε μια τόσο υψηλή και δημόσια συζήτηση.
Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που ο κ. Παυλόπουλος δείχνει αμηχανία και ατολμία - ποιος ξεχνά τη στάση του στην tv όταν ο χρυσαυγίτης Κασιδιάρης πέταγε νερό στα πρόσωπα των συνομιλητριών του ή και προσπαθούσε να χειροδικήσει; Δεν αρκούν οι πατριωτικές φιοριτούρες, χρειάζεται πάντα και πάνω από όλα το ανάλογο σθένος.
Το βάθος της διπλωματίας βέβαια δεν ανέρχεται στην επιφάνεια μέσα από σχεδόν θεατρικές παραστάσεις των «αντιμαχόμενων», παραμένει μυστικό για τις κρυφές συμφωνίες, για τις οποίες ενημερωνόμαστε στην πορεία των χρονικών εξελίξεων. Απλές εκτιμήσεις είναι και όσα ακούγονται στην τηλοψία ή γράφονται στον Τύπο για το ποιος κέρδισε ή έχασε στη μάχη των εντυπώσεων.
Παρ' όλα αυτά μένουν μερικές επισημάνσεις προς προβληματισμό και περαιτέρω συζητήσεις. Δεν πρέπει, λ.χ., να περάσει απαρατήρητο ότι μέσα στο τελευταίο εξάμηνο έχουν επισκεφτεί τη Θράκη τρεις από τους κορυφαίους (από τους πρώτους) αξιωματούχους της γειτονικής χώρας, κάτι που σημαίνει ότι δίνουν μεγάλη βαρύτητα στην περιοχή (όχι πως αυτό ήταν άγνωστο, απλώς τώρα δίνεται μεγάλη έμφαση με τη φυσική τους παρουσία) και άρα οφείλουν οι κυβερνώντες να στύψουν την γκλάβα τους για το τι κρύβεται πίσω από αυτές τις κινήσεις.
Από πού προκύπτει ότι ως χώρα είχαμε συμφέρον να δώσουμε (διεθνές) βήμα στον Τούρκο πρόεδρο όταν σύμπασα η Δύση τον έχει αποκλείσει από επίσημες συνομιλίες μαζί του; Είναι γνωστή η πολιτική θηριωδία του Τούρκου προέδρου και καλό θα ήταν οι διπλωμάτες μας να αρχίσουν το διάβασμα...
Γιώργος Σταματόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου