Στην γλώσσα της πιάτσας αυτό που έκανε ο Ερντογάν το λέμε «ψάχνω για κορόιδα». Σκάω μύτη κάπου δηλαδή, καλός και διαλεγμένος, και...
πουλάω το παραμύθι μου, με την ελπίδα ότι θα βρεθούν κάποια βλήματα (όχι του Καμμένου!) και θα το μασουλήσουν. Θα το πιστέψουν, θα το χάψουν, θα το καταπιούν και θα αντιδράσουν αναλόγως. Και όσο πιο μεγάλο, πιο φαντασμαγορικό είναι το παραμύθι αυτό, τόσο περισσότερο κορόιδο απαιτείται να είναι ο απέναντι. Γκέγκε;
Υπό αυτές τις συνθήκες, κορόιδα έψαξε και κορόιδα δεν βρήκε ο Τούρκος πρόεδρος. Οι απαντήσεις από την ελληνική πλευρά στις μάλλον προκλητικές δηλώσεις και απαιτήσεις του ήταν σαφείς, δομημένες και ξεκάθαρες. Κι ο Παυλόπουλος μια χαρά του τα είπε κι ο Τσίπρας μια χαρά του τα είπε κι ο Μητσοτάκης μια χαρά του τα είπε, αρραγές το μέτωπο. Και απολύτως ψύχραιμο, άνευ υστερίας και πανικού. Πλην ορισμένων δημοσιογραφικών φωνών βεβαίως, που διακρίθηκαν στο παραλήρημα και στην τρικυμία εν κρανίω. Συμβαίνουν αυτά όταν τελειώνουν τα Εσπάκια και οι χορηγίες…
Συμβαίνουν όταν θεωρείς πως μοναδικό σου καθήκον είναι να πολεμάς τον εσωτερικό και όχι τον εξωτερικό εχθρό. Την ίδια ώρα, όλες οι κατατοπισμένες φωνές, από τους Νew York Times ως τους Έλληνες αναλυτές σαν τον Σταύρο Λυγερό, μίλαγαν για ένα νέο στυλ οθωμανικής διπλωματίας που βάζει στην άκρη το τακτ και εφορμά ως άλλος ταύρος σε υαλοπωλείο. Και μολογάει χύμα και τσουβαλάτα μπροστά σε ανοιχτά μικρόφωνα όλα είθισται να λέγονται πίσω από κλειστές πόρτες και κουρτίνες. Αυτό όμως δεν δείχνει χαλαρότητα και άνεση, δείχνει στρίμωγμα και ζόρι.
Ε ναι παιδιά, ζορισμένος είναι ο Ερντογάν. Η φωτιά που του έχουν ανάψει με τα δύο κουρδικά κράτη Νότια της Τουρκίας δεν λέει να σβήσει, η συμμαχία του με τη Ρωσία είναι εξαιρετικά εύθραυστη (όποιος εμπιστεύτηκε τους Ρώσους, πρόκοψε…), στο εσωτερικό σκάνε τα σκάνδαλα το ένα μετά απ’ το άλλο, με το Ισραήλ όλο τα βρίσκει κι όλο τα σπάει, με τους Σαουδάραβες έχει ψυχρανθεί τώρα που κωλοτρίβεται με το Ιράν, με τους Αμερικάνους είναι στον κουβά και με τους Ευρωπαίους δεν βλέπει ένταξη ούτε με το κανοκυάλι. Κάπου πρέπει κι αυτός να πουλήσει μούρη στα μεμέτια, κάπου πρέπει να πουλήσει τσαμπουκά, κάπου πρέπει να πουλήσει ασικιλίκι.
Οπότε και λίγα μας είπε ο Ταγίπ. Άσε που τα μάζεψε, όταν μετά από τον πρόεδρο της δημοκρατίας του τα ‘χωσε και ο πρωθυπουργός και του τραβήξανε τ’ αυτάκια και οι μεγάλες δυνάμεις. Διότι τα σύνορα είναι όλο το ζουμί κι εκεί παιχνίδι δεν μπορεί να κάνει. Μόνο κάτι προβοκάτσιες τύπου Ίμια, που ακόμη κλαίνε οι συγγενείς του Καραθανάση, του Γιαλοψού και του Βλαχάκου. Τα θυμάστε τα παλικάρια ελπίζω, γιατί εγώ δεν τα ξεχνώ. Όπως δεν τα ξεχνάνε και οι μανούλες, που υπηρετούν τα παιδάκια τους στις ένοπλες δυνάμεις αυτή την εποχή. Ας μην χολοσκάμε λοιπόν όταν γαυγίζει ο Ταγίπ κι ας μην κλαίμε τη μοίρα μας επειδή είπε δυο κουβέντες παραπάνω. Δουλειά του είναι, όπως δουλειά του είναι να ψάχνει για κορόιδα. Αρκεί να μην τσιμπήσουμε και θα ψάξει αλλού…
Χρήστος Ξανθάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου