Ευρώπη των λαών. Στην Ευρώπη της ισότητας, της αλληλεγγύης, της ελευθερίας. Πιστεύω στα νέα μυαλά που θα ‘ρθουν να μας φωτίσουν και θα μας οδηγήσουν σ’ έναν καινούργιο κόσμο, καλύτερο από αυτόν. Πιστεύω στον προσωπικό, αλλά και στον συλλογικό αγώνα, στα όμορφα πράγματα, στη μουσική, στον έρωτα, στον άνθρωπο, στην επανάσταση. Πιστεύω στην οργανωμένη πάλη και θα στέκομαι μπροστά της προσοχή. Πιστεύω στο δικαίωμά μου να είμαι ο εαυτός μου κι ας είμαι φτιαγμένη από αντιθέσεις. Πιστεύω στις ιδέες. Δεν πιστεύω στην Ευρώπη των τραπεζών, της λιτότητας, της κατάθλιψης, της ανεργίας, της φτώχειας. Δεν πιστεύω και δεν υπηρετώ κανένα στερεότυπο. Και προπάντων δεν πιστεύω στο φόβο και στη σιωπή. Μπορεί να είμαι παραπάνω αυθόρμητη και να δίνω πάντα συνεντεύξεις όπως μιλάω στους φίλους μου, αλλά προσπαθώ όλη μου τη ζωή να παραμείνω συνεπής στις αρχές και τις θέσεις μου. Και θα συνεχίσω να προσπαθώ με πάθος. Εσείς μπορείτε, με τη σειρά σας, να συνεχίσετε να πετάτε λάσπη σε κάθε διαφορετική άποψη, με τη λύσσα και τον βαθύ σεξισμό που συνηθίζετε, αλλά να είστε βέβαιοι πως δεν μπορείτε να λερώσετε ούτε την ψυχή, ούτε την τιμή μου».
Με ενόχλησε και εμένα η επιπολαιότητα της σκέψης της όπως αποτυπώθηκε στη συνέντευξη –και δεν το λέω με τη διάθεση να λερώσω την ψυχή και την τιμή της όπως μεγαλόστομα η ίδια κατηγορεί εκείνους που της «απάντησαν» με άκομψο συχνά τρόπο, κατηγορώντας τους επιπλέον για σεξισμό– διαβάζοντας όμως όσα γράφτηκαν εναντίον της βρέθηκα να αναρωτιέμαι: Μας θυμώνει περισσότερο η Μποφίλιου όταν εκφράζει «κακοχωνεμένες» και ανιστόρητες απόψεις –απόψεις που όπως φαίνεται και από τη διευκρινιστική παρέμβασή της δεν ήταν ακριβώς αυτό που φάνηκε στην αρχή– παρά ο Νότης Σφακιανάκης που με κάθε ευκαιρία βγαίνει για να δοξάσει τη «Χρυσή Αυγή» και που ό,τι λέει είναι όπως ακριβώς το λέει, το εννοεί απόλυτα; Τον Νότη, ως σεσημασμένο υπερασπιστή της Ακροδεξιάς που αναπτύσσει σε κάθε συνέντευξή του τις πιο δηλητηριώδεις θεωρίες («αντιστασιακούς του σήμερα» χαρακτήρισε πρόσφατα τους Χρυσαυγίτες), τον αντιμετωπίζουμε πλέον σχεδόν με αδιαφορία. Τον έχουμε συνηθίσει επειδή το κάνει εδώ και χρόνια; Αυτή η συνήθεια και αν είναι τρομακτική και επικίνδυνη!
Εκείνος, βέβαια, αντιπροσωπεύει μια light πλευρά της λαϊκής ψυχαγωγίας και της νύχτας, την οποία επισκεπτόμαστε σχεδόν ενοχικά, όποτε θέλουμε να το ρίξουμε έξω, να εκτονωθούμε, να γίνουμε λιάδα και να ρίξουμε καμιά ζεμπεκιά, αλλά στην πραγματικότητα δεν μας αντιπροσωπεύει, δεν είναι ο δικός μας κόσμος. Δεν είναι; Από τη Νατάσσα του έντεχνου, της ποιότητας, εκπρόσωπο ενός κόσμου που (θέλουμε να) είναι ο δικός μας, περιμένουμε κάτι καλύτερο από τη μεγαλοστομία των εύκολων τσιτάτων. Ισως γι’ αυτό γίναμε τόσο αυστηροί απέναντί της. Ομως, ενώ ξεκινήσαμε να κρίνουμε τις απόψεις που εξέφρασε, της επιτεθήκαμε με σφοδρότητα και επειδή εμφανίζεται στο «Διογένης studio», όπου το ουίσκι στοιχίζει πολύ και το μπροστινό τραπέζι ακόμα περισσότερο –δεκάδες τα σχετικά σχόλια. Βγήκαμε εκτός θέματος!
Το θέμα, βεβαίως, στην περίπτωσή της είναι πολύ συγκεκριμένο: Αφορά την ευκολία, την αλαφράδα και την άγνοια πίσω δηλώσεις σαν αυτές που έκανε. Τον φανατισμό και την ιδεοληψία που υποκρύπτουν οι αυθαίρετες και ανυπόστατες γενικεύσεις. Τις οποίες βέβαια ακούμε και στοn δρόμο, αλλά όταν λαμβάνουν τη μορφή δημόσιας δήλωσης κρίνονται αυστηρότερα. Η Μποφίλιου τα ήθελε και τα έπαθε, δημόσιο πρόσωπο είναι, τους όρους τους παιχνιδιού τους ξέρει, ας προσέχει περισσότερο τι λέει και πώς (αυτό το πώς!) το λέει. Είναι όμως ανησυχητικό πως, ενώ την πετροβολούμε, συνεχίζουμε να χορεύουμε το «ο αετός πεθαίνει στον αέρα»…
Κοσμάς Βίδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου