λαμπιρίζουσες μούρες που απορροφούν τον φωτισμό της οθόνης του κινητού, χαμένα βλέμματα στο κενό, επίμονα βλέμματα που κοιτάνε το …βλέμμα τους στον τζάμι.
Ο κόσμος μιας διαδρομής στο μετρό.
Ούτε χρόνος, ούτε διάθεση για μουσικές ονειροπολήσεις από τους εύθυμους σκοπούς του ακορντεονίστα. Δεν συγκινεί πλέον μια μικρομάνα με ένα μωρό στον μάρσιπο ή στην αγκαλιά. Πόσο να συγκινηθείς όταν είσαι σε ανέχεια, όταν βιάζεσαι, όταν σε απασχολεί ο μικρόκοσμός σου που σε πνίγει!
Ο Ακορντεονίστας επιμένει, ψάχνει να βρει βλέμματα. Αν σε πιάσει στο βλέμμα, μπορεί να σε ρίξει στο φιλότιμο για κανένα κέρμα.
Όλοι είναι αλλού. Και οι μελωδίες, οι ερασιτεχνικά μαθημένες χάνονται καθώς μπερδεύονται με τον αχό από τις ράγες στις στοές και την φωνή, πάντα το ίδιο αδιάφορα ευχάριστη: Επόμενη στάση Σύνταγμα.
Γιάννης Καφάτος
viewtag.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου