Ένα τέλος με αξιοπρέπεια...

«Και τώρα στο στόμα μου ταΐζω, το γλυκύτερο δηλητήριο»

Ουίλιαμ Σαιξπηρ “Αντώνιος και Κλεοπάτρα”

Θα μπορούσε να είναι σκηνή από...
χολιγουντιανή ταινία, από κάποιο δικαστικό δράμα. Και μάλιστα από αυτά που σε καθηλώνουν και σου παγώνουν το αίμα. Η σκηνή, όμως, που έκανε τον γύρο των Mίντια και έκοψε την ανάσα όσων την είδαν, ήταν πέρα για πέρα αληθινή. Αποδεικνύεται για μία ακόμα φορά ότι η πραγματικότητα πολλές φορές ξεπερνάει την φαντασία.

Το ξερό άκουσμα μίας ποινής. Ένας ηλικιωμένος άνδρας ευθυτενής, ανέκφραστος. Ένα μπουκαλάκι εμφανίζεται από το πουθενά. Το περιεχόμενό του άγνωστό, αλλά και συνάμα γνωστό, καθώς η χρήση δηλητήριου έχει ίδια ηλικία με εκείνη του ανθρώπου. Έχει αφήσει το αποτύπωμά του στην ιστορία από το σωκρατικό κώνειο, έως και τις προηγμένες νευροτοξίνες της CIA.

«Δεν δέχομαι την καταδίκη σας, δεν είμαι εγκληματίας πολέμου», φωνάζει και το μόνο που προδίδει την καταιγίδα απόγνωσης που χωρίς αμφιβολία έχει ξεσπάσει μέσα του είναι ένα φούντωμα, ένα κατακόκκινο χρώμα που διαπερνά για ελάχιστα δευτερόλεπτα το πρόσωπό του και ένα τρέμουλο του χεριού. Δεν είναι αρκετό για να εμποδίσει μία καλά προμελετημένη πράξη.

Ο άνδρας αυτός ήταν ο 72χρονος Σλόμπονταν Πράλγιακ, ένας από τους έξι Κροάτες πολιτικούς και στρατιωτικούς ηγέτες που βρίσκονται ενώπιον του Δικαστηρίου της Χάγης με βαρύτατες κατηγορίες για εγκλήματα πολέμου κατά τη διάρκεια της διετίας 1992-1994. Είχε ήδη καταδικαστεί σε 20 χρόνια φυλάκισης για εγκλήματα στο ανατολικό Μόσταρ το 2013. Μεταξύ αυτών το δικαστήριο είχε αναγνωρίσει μαζικές εκτελέσεις, εκτοπίσεις και δολοφονίες μουσουλμάνων.

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο της Νεφέλης Λυγερού , ΕΔΩ...

πηγη slpress.gr