αλλάξει την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης. Να την μεταθέσει από τα πολλά ιδιαιτέρως ενοχλητικά για ‘κείνον. Κι έτσι για κανα δεκαήμερο ζήσαμε στους ρυθμούς της Σαουδαραβικής Καμμενιάδας.
Και πώς να μην τα καταφέρει; Αφού τον πήρε στις πλάτες του το άπαν σύμπαν της «μιντιοκρατίας». Και λειτουργεί επ’ ονόματί του. Όταν δεν συμβαίνει το αντίστροφο. Όταν δεν είναι εκείνος που πολιτεύεται για λογαριασμό του. Όταν δεν γίνεται εκείνος πολιτικός διεκπεραιωτής των αντικυβερνητικών «κατασκευών» του φιλικού του Τύπου...
«Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν» λοιπόν. Όχι στο βρόντο, «μηδέ σε γάμο ρίχνονται, μηδέ σε χαροκόπι». Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάνει πόλεμο. Ίδιος Αϊ Γιώργης καβάλα στ’ άλογο κατά της διαφθοράς, λέει. Με εμπροσθοφυλακή τον μισθοφορικό στρατό των ταγών της ενημέρωσης, στο 80% της «απαρτίας» τους. Και με εθελοντικά εφεδρικά σώματα τους κεντρώους των «ίσων αποστάσεων»...
Τριπλός ο στόχος της εκστρατείας. Από τη μια να μετατεθεί το κέντρο βάρους του δημόσιου λόγου από τα δύσκολα και ενοχλητικά. Από τα Paradise Papers, όπου η σύζυγος Μαρέβα διατηρεί ανοιχτούς λογαριασμούς. Από τις όλο και πιο αποκαλυπτικές καταθέσεις στη δίκη της Siemens. Από τη Novartis, για λογαριασμό της οποίας οι εισαγγελείς, απ’ ό,τι φαίνεται, επέστρεψαν από τις ΗΠΑ με χαρτιά και ντοκουμέντα, ίσως και με διευθύνσεις και ονόματα. Από τα όλο και πιο λαχταριστά λαυράκια που αλιεύονται στην Εξεταστική για την Υγεία. Από Ερρίκος Ντυνάν μέχρι ΚΕΕΛΠΝΟ, και πάει λέγοντας. Από τα δικαστικής αναφοράς νιτερέσα του Γραμματέα Αυγενάκη. Από το σκαμνί του Ψυχάρη και των 10 μεγαλοστελεχών της Alpha, για κείνα τα «δάνεια του αέρα» που αφορούν κόσμο και ντουνιά. Από τις -μετά 18 έτη- διώξεις για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου. Από... από... από... Αλλά και από τις «ιδεολογίζουσες» πόζες του αντιπροέδρου Άδωνι. Αυτές που αποκαλύπτουν κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα. Μαζί με τις -μη επισήμως ομολογημένες- άγριες κυβερνητικές διαθέσεις της σημερινής Δεξιάς του Κυριάκου...
Και οι φιλόδοξοι στόχοι
Αυτόν λοιπόν τον άμεσο στόχο, αυτόν της αλλαγής ατζέντας, τον πέτυχε μια χαρά ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Όσο βραχυπρόθεσμα, όσο περιορισμένης διάρκειας και ισχύος. Ο δεύτερος, ο πιο φιλόδοξος στόχος του, ήταν να προκαλέσει την αμφισβήτηση του «ηθικού πλεονεκτήματος» της Αριστεράς. Εμ βέβαια, τόσα και τόσα καραμπινάτα σκάνδαλα, ενδιαφέροντος Ν.Δ. αλλά και ΠΑΣΟΚ, αναδύονται καθημερινά. Σου λέει, δεν μπορεί ο Τσίπρας να παριστάνει τον αρχιερέα της κάθαρσης. Κάτσε να τον χτυπήσουμε στο θεωρούμενο ως αδύνατο σημείο του. Και για τούτο επελέγη ο Καμμένος. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά, είναι ή τρίτη, ίσως η τέταρτη. Προκειμένου να περάσει στην κοινωνία η αντίληψη ότι «όλοι το ίδιο είναι». Οπότε διά του συμψηφισμού επέρχεται ένα είδος απαλλαγής. Κι αυτό το έργο παλιό, και χιλιοπαιγμένο. Δίχως να κόβει εισιτήρια πάντως, τουλάχιστον ώς την ώρα.
Και ο τρίτος στόχος, ο ακόμη πιο φιλόδοξος, η πρόκληση ρήξης στην κυβερνητική συνοχή. Και η δι’ αυτής αμφισβήτηση της δεδηλωμένης. Αφού κατέρρευσε η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης». Αφού η κυβέρνηση περνάει, με σχετική άνεση, τη μια μετά την άλλη τις μνημονιακές αξιολογήσεις, παρά τις καταστροφολογικές προβλέψεις και προσδοκίες της αντιπολίτευσης. Και αφού η κυβερνητική συνοχή δοκιμάστηκε και άντεξε στα πολύ δύσκολα. Ένα σκάνδαλο, όσο κατασκευασμένο, του αρχηγού μάλιστα του μικρότερου κυβερνητικού κόμματος, ήταν ό,τι έπρεπε. Πού ξέρεις, μπορεί να δυσκολευτεί στη διαχείρισή του ο μεγαλύτερος, ο αριστερός κυβερνητικός εταίρος.
Ε, λοιπόν, σ’ αντίθεση με τον πρώτο στόχο, εκείνον του αποπροσανατολισμού, οι άλλοι δύο, οι πιο φιλόδοξοι, έπεσαν ολωσδιόλου στο κενό. Η δε κοινοβουλευτική συζήτηση της περασμένης Δευτέρας υπήρξε πολιτικός κόλαφος για την μητέρα όλων των μαχών της πάσης αντιπολίτευσης...
Πέρα όμως από την πολιτική ουσία της Καμμενιάδας, δύο αναγκαίες παράπλευρες του θέματος επισημάνσεις. Πρώτα - πρώτα η «διαρροή» διαβαθμισμένων κρατικών εγγράφων δείχνει πως το βαθύ κράτος της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ ζει και βασιλεύει. Κι ας έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από την απομάκρυνσή του παραδοσιακού δικομματισμού από τον Παράδεισο.
Και δεύτερον, ναι, η κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να είναι πολύ πιο προσεκτική, πολύ πιο επιλεκτική, σε τέτοιας μορφής διακρατικές δοσοληψίες. Απολύτως αρνητική δε προκειμένου για χώρες και για καθεστώτα με αυταρχική ή επιθετική συμπεριφορά. Η δε Σαουδική Αραβία συγκεντρώνει, με το παραπάνω, και τις δύο ιδιότητες.
Επιτέλους, το γνωστό δόγμα πως στην εξωτερική και στην αμυντική πολιτική δεν χωρούν ζητήματα αρχών δεν ισχύει, δεν μπορεί να ισχύει για την Αριστερά. Με τίποτα...
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου