Δεν ξέρω πού οφείλεται αυτό, και...
δεν μ’ ενδιαφέρει κιόλας.
Σημασία έχει ότι συμβαίνει.
Ας το χαρούμε, φτάνουν οι αναλύσεις. (Ακολουθεί ανάλυση αλλά αγνοήστε την.)
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ελληνική κοινωνία έδειξε -αυτά τα χρόνια μετά την χρεοκοπία- τις δυνατότητές της.
Αν οι Έλληνες στο κατηγορήθηκαν ομαδικά -και χυδαία λέω εγώ- πως ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους τα προηγούμενα χρόνια, τα χρόνια μετά την χρεοκοπία έδειξαν μέχρι πού φτάνουν οι δυνατότητές τους.
Και μάλλον δεν φτάνουν μακριά.
Είναι εύκολο να κατηγορείς τους πολιτικούς για τα πάντα, αλλά εγώ πιστεύω πως οι πολιτικοί καθοδηγούνται από τους πολίτες.
Οι πολίτες κάνουν τους πολιτικούς.
Αν οι πολίτες είχαν απαιτήσει Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας, κανένας πολιτικός και καμία κυβέρνηση δεν θα μπορούσαν να τους σταματήσουν.
Αλλά οι πολίτες απέτυχαν να συνεννοηθούν και να ενωθούν ακόμα και στα στοιχειώδη -ούτε καν στο πώς θα ζεσταθούν όλοι μέσα στις πολυκατοικίες που μένουν δεν πέτυχαν-, οπότε τα «μεγάλα» θέματα δεν έγιναν ποτέ αιτήματα της κοινωνίας.
Θα πρέπει κάποτε να καταλάβουμε πως τα «μικρά» θέματα είναι αυτά που θα μας οδηγήσουν στα «μεγάλα».
Θεωρώ πως η πιο χαρακτηριστική απόδειξη της αδυναμίας της ελληνικής κοινωνίας, είναι πως δεν κατάφερε να αναδείξει νέα πρόσωπα.
Σε όλους τους τομείς -από την πολιτική και την δημοσιογραφία ως τις τέχνες- κυριαρχούν και σήμερα τα ίδια σάπια πρόσωπα που ταυτίστηκαν με την πορεία της χώρας προς την χρεοκοπία.
Αυτό εμένα μου λέει, μεταξύ άλλων, πως οι νεότεροι είναι -στην πλειοψηφία τους- «καμμένοι».
Κι αν δεν είναι «καμμένοι» ή δεν θέλουν να καούν, φεύγουν.
Πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη, το κυριότερο πρόβλημα της Ελλάδας είναι η έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού.
Η συστηματική λουμπενοποίηση των προηγούμενων δεκαετιών, έστρωσε το έδαφος για τον ρατσισμό, τον φθόνο, τη μοχθηρία, το μίσος και άλλα τοξικά συναισθήματα που δεν μπορούν να οδηγήσουν σε τίποτα θετικό.
Είναι εντυπωσιακό πως πολλοί χρεοκοπημένοι Έλληνες αντιλαμβάνονται ακόμα -τον 21ο αιώνα και ζώντας σε ένα προτεκτοράτο- την κατάσταση με εθνικούς και φυλετικούς όρους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα καθεστωτικά ΜΜΕ -αλλά και κάποια κόμματα- προβάλλουν ως αρνητική είδηση το γεγονός ότι το κοινωνικό μέρισμα το πήραν και άνθρωποι από 172 διαφορετικές εθνικότητες που ζουν, εργάζονται και πληρώνουν φόρους στην Ελλάδα.
Δηλαδή, πολλοί συμπατριώτες μας πιστεύουν πως υπάρχουν κατώτερα έθνη από τους Έλληνες που έχουν μόνο υποχρεώσεις και όχι δικαιώματα στη χώρα μας -Πακιστανοί, Ινδοί, Αλβανοί, Τούρκοι κλπ-, ενώ έχουν και την εντύπωση πως όλοι οι Γερμανοί, Βρετανοί, Γάλλοι και λοιποί δυτικοί που εργάζονται στην Ελλάδα είναι όλοι πλούσιοι· δηλαδή, όχι μόνο δεν αντιλαμβάνονται την κατάσταση με ταξικούς όρους αλλά δεν έχουν καν αίσθηση των μελών από τα οποία απαρτίζεται η κοινωνία στην οποία ζουν.
Και φυσικά, η Ελλάδα παραμένει γεμάτη από αδικημένες και παρεξηγημένες μεγαλοφυΐες, εναντίον των οποίων -του καθένα ξεχωριστά- υπάρχει μια παγκόσμια συνωμοσία που δεν τους επιτρέπει να λάμψουν και να αναγνωριστεί η αξία τους.
Θεωρώ πως τα χρόνια μετά την χρεοκοπία ήταν πολύ χρήσιμα γιατί έβαλαν τον καθένα μας στη διαδικασία να επιλέξει ποιος θέλει να γίνει.
Η χρεοκοπία ήταν μια τεράστια ευκαιρία -για όλους μας- να φτιάξουμε χαρακτήρα.
Στις δυσκολίες φτιάχνεις χαρακτήρα, όχι στα εύκολα.
Δεν αλλάζουν εύκολα οι άνθρωποι.
Η αλλαγή θέλει δουλειά με τον εαυτό σου, θέλει χρόνο, κόπο και πόνο. Η αλλαγή δεν είναι εφαρμογή στο κινητό, να πατήσεις ένα κουμπί και να αλλάξεις αμέσως.
Πολλοί διαπίστωσαν πως, παρά τα μεγάλα λόγια τους και τα επαναστατικά τσιτάτα τους, δεν μπορούσαν να είναι τίποτε άλλο από αυτό που ήταν και πριν την χρεοκοπία.
Σεβαστό.
Αλλά είναι ανυπόφορο να βλέπεις τα πιο καθεστωτικά πρόσωπα να προσποιούνται τους επαναστάτες.
Είναι ανυπόφορο να βλέπεις τα παιδιά των καθεστωτικών πολιτικών να κατηγορούν την οικογενειοκρατία. Αυτό, εκτός από ανυπόφορο, είναι και γελοίο.
Είναι ανυπόφορο να βλέπεις αυτούς που έσκουζαν για ανεξαρτησία να είναι εθελοντές δούλοι των ολιγαρχών και να σου σηκώνουν και το δάχτυλο.
Είναι ανυπόφορο να βλέπεις ζάπλουτους να υπόσχονται πως θα σώσουν τους φτωχούς.
Είναι ανυπόφορο να διαπιστώνεις συνέχεια πόσο εύκολα ξεπουλιούνται οι περισσότεροι άνθρωποι.
Είναι πολλά τα ανυπόφορα στην Ελλάδα, οπότε σταματάω εδώ και περνάω στην προσωπική μου εμπειρία.
Αυτά τα χρόνια μετά την χρεοκοπία, μου έκαναν μεγάλο καλό.
Έκανα όλα τα λάθη που θα μπορούσα να κάνω -πραγματικά, τα έκανα όλα λάθος-, αλλά δεν μετανιώνω. Λάθη μου, σωστά. Αλλά δεν θα κάνω τα ίδια λάθη. Θα κάνω άλλα.
Είμαι πια καχύποπτος σχεδόν με όλους. Οι φίλοι μου, βέβαια, εξαιρούνται.
Γνώρισα πολλούς βρυκόλακες και πολλούς κανίβαλους τα τελευταία χρόνια. Φτάνει. Ας φαγωθούν μεταξύ τους.
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.»
Το 2017 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για εμένα.
Ήταν η χρονιά που αποφάσισα να κόψω την «πολλή συνάφεια του κόσμου».
Αυτό το έκανα και στο μπλογκ μου.
Αποφάσισα πως δεν μου λέει πια τίποτα να διαβάζουν το μπλογκ μου δυόμισι εκατομμύρια μοναδικοί αναγνώστες τον χρόνο.
Ούτε μου λέει κάτι πια να γράφω κείμενα -όπως αυτό– που έχουν κάνει κοντά στο ενάμισι εκατομμύριο αναγνώσεις. I’ve been there, I’ve done that.
Μάλλον δεν είναι και πολύ καλό και τιμητικό να σε διαβάζουν πολλοί Έλληνες σήμερα, αν κρίνω από την κατάσταση της ελληνικής κοινωνίας.
Άλλωστε, είναι ύποπτο να είσαι πετυχημένος στην Ελλάδα σήμερα. Κοιτάξτε ποιοι θεωρούνται επιτυχημένοι σήμερα στην Ελλάδα και θα καταλάβετε τι εννοώ, και γιατί δεν θέλω με τίποτα να είμαι ένας από αυτούς.
Η κίνηση του να κάνω ένα μέρος του μπλογκ μου συνδρομητικό ήταν μια αναγκαία και σοφή κίνηση, και μάλλον θα έπρεπε να την έχω κάνει νωρίτερα.
Αφενός δεν υπάρχει άλλος τρόπος να επιβιώσει ένας γραφιάς στην Ελλάδα σήμερα -η άλλη «λύση» είναι να ξεπουληθεί στους ολιγάρχες και στα κόμματα- και αφετέρου πέτυχα να μειώσω τους αναγνώστες του μπλογκ και να βρω γαλήνη.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως αριστεροί και δεξιοί υπάλληλοι κομμάτων και ολιγαρχών -που θεωρούν αδιανόητο πως μπορεί κάποιος να μην είναι με κανέναν και να γράφει απλά τις απόψεις του- με άφησαν επιτέλους στην ησυχία μου.
Νομίζω πως θα ήταν ακόμα καλύτερα να είναι όλο το μπλογκ μου συνδρομητικό -και μάλλον θα το κάνω κάποια στιγμή-, ώστε να βρω την απόλυτη γαλήνη.
Είναι ωραία να ζεις στην Ελλάδα και να κάνεις αυτό που αγαπάς πιο πολύ, αλλά να είναι σαν να μην ζεις στην Ελλάδα.
Είναι ωραίο να ζεις στην Ελλάδα σαν να μην υπάρχεις.
Φυσικά, διατηρώ το δικαίωμα να αλλάξω γνώμη.
Αλλά, για να αλλάξω γνώμη, θα πρέπει να αλλάξει κάπως και η κατάσταση στην Ελλάδα.
Όσο για τις κυρίες και τους κυρίους που μου προτείνουν διάφορες συνεργασίες, τους ενημερώνω πως χάνουν τον χρόνο τους, γιατί είχα πολύ άσχημες εμπειρίες τα τελευταία χρόνια και δεν θέλω να έχω κι άλλες.
Επίσης, δεν θέλω να γίνω το άλλοθι -ούτε το πλυντήριο- σάπιων ανθρώπων. Ο καθένας την πορεία του, και υπεύθυνος για τις πράξεις του.
Το 2017 επέστρεψα σε κάτι που ήξερα αλλά η ελπίδα και η πίστη πως κάτι θα αλλάξει με είχαν κάνει να το βάλω στην άκρη:
Μοναχός σου χόρευε κι όσο θέλεις πήδα.
Μόνοι μας γεννιόμαστε, και μόνοι μας πεθαίνουμε.
Κανείς δεν πεθαίνει επειδή πέθανε ένας άλλος, εκτός από εξαιρετικά σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων που αγάπησαν ολοκληρωτικά και δεν έβρισκαν πια νόημα στη ζωή χωρίς τον άνθρωπο που αγάπησαν.
Αν θα ήθελα να μου αναγνωρίσουν κάτι οι άνθρωποι -όχι όλοι, αυτοί που εκτιμώ- είναι πως προσπάθησα να είμαι έντιμος.
Το 2018, βρίσκει την Ελλάδα κάπως πιο χαρούμενη.
Επίσης, η Ελλάδα, όπως αποδεικνύεται και από τους χιλιάδες τουρίστες που βρίσκονται στην Αθήνα ακόμα και τα Χριστούγεννα- είναι ξανά trendy.
Δεν πιστεύω στις ευχές, ούτε στα λόγια.
Δεν είναι και λίγο το ότι ζούμε αλλά ας το δικαιολογήσουμε κάποια στιγμή.
Το 2018 να φέρει στον καθένα αυτό που του αξίζει και αυτό για το οποίο αγωνίζεται.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους αναγνώστες που με στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια και στους φίλους που μου στέλνουν τα όμορφα κείμενά τους.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ και στον ήλιο που ορμάει τώρα από το παράθυρο και με καλεί να βγω έξω.
Καλή χρονιά. Με μπάνια και παγωτά.
pitsirikos.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.