"O Μητσοτάκης μοιάζει με κομοδίνο του Άδωνι"...

Οι άνθρωποι ψηφίζουν το λιγότερο κακό...
Πριν από μερικές ημέρες, συζητούσα με μια Γερμανίδα φίλη και μου έλεγε πόσο μισογύνικη είναι η...
γερμανική κοινωνία.

Η εικόνα που είχα εγώ στο μυαλό μου για την γερμανική κοινωνία δεν ήταν ότι είναι μια κοινωνία macho, οπότε ένιωσα έκπληξη όταν την άκουγα να μου λέει πως στην Γερμανία οι γυναίκες είναι σχεδόν πολίτες β΄ κατηγορίας.
Μου είπε για τον αριθμό των γυναικών στη Βουλή, για την ποσόστωση στις μεγάλες γερμανικές επιχειρήσεις -που δεν αφορά όμως ακόμα τις διευθυντικές θέσεις, όπου οι γυναίκες είναι ελάχιστες- και για τις διαφορές σε μισθούς ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες.
Εγώ την άκουγα κάπως έκπληκτος και κάποια στιγμή σκέφτηκα να υπερασπιστώ τους Γερμανούς.
«Και αφού οι Γερμανοί είναι τόσο φαλλoκράτες, πώς εξηγείται ότι τόσα χρόνια καγκελάριος είναι η Μέρκελ;» τη ρώτησα.
«Η Μέρκελ ήταν ένα ατύχημα» μου είπε ψύχραιμα.
Καλά, ξέρω πώς έγινε πρόεδρος των Χριστιανοδημοκρατών η Μέρκελ, όπως και το πώς νίκησε στις πρώτες εκλογές. Ήταν, όντως, ένα ατύχημα.
Επέμεινα, όμως, και ρώτησα τη φίλη μου πώς κέρδισε η Μέρκελ όλες τις εκλογές που ακολούθησαν.
Η φίλη μου μου είπε πως «οι άνθρωποι ψηφίζουν το λιγότερο κακό. Η Μέρκελ δεν νικούσε επειδή οι Γερμανοί την αγαπούν αλλά επειδή οι αντίπαλοί της ήταν χειρότεροι από αυτήν».
Δεν έχει και άδικο. Αυτό κάνουν οι άνθρωποι.
Ήξερα πολλούς μήνες πριν πως ο Τραμπ θα νικήσει στης εκλογές στις ΗΠΑ, γιατί αντίπαλός του ήταν η Χίλαρι Κλίντον, που έχει τον ανθρωποδιώκτη.
Πράγματι, οι άνθρωποι ψηφίζουν τον λιγότερο κακό.
Έτσι κατάφερε η Άνγκελα Μέρκελ να είναι σήμερα στην τέταρτη θητεία στην καγκελαρία, αν και οι γυναίκες στην Γερμανία δεν έχουν τις ίδιες ευκαιρίες με τους άνδρες (σ.σ. Οι άνθρωποι που κατηγορούν τις γυναίκες που βρίσκονται στην ηγεσία των χωρών τους ότι συμπεριφέρονται σαν άνδρες, ξεχνούν πως αυτές οι γυναίκες είναι περικυκλωμένες από άνδρες και ζουν σε έναν κόσμο που είναι φτιαγμένος από άνδρες για άνδρες -σε έναν ανδρικό κόσμο-, οπότε είναι απόλυτα λογικό να συμπεριφέρονται σαν άνδρες.)
Αν ισχύει πως οι άνθρωποι ψηφίζουν το λιγότερο κακό, ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος που έχει απέναντί του τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Όταν η Νέα Δημοκρατία έκανε πρόεδρο τον Κυριάκο Μητσοτάκη -κάτι που έμοιαζε με αστείο-, δεν ήταν λίγοι αυτοί που σκέφτηκαν πως αυτό ήταν ένα ωραίο δώρο για τον Αλέξη Τσίπρα.


Ο Μητσοτάκης κάνει ό,τι μπορεί για να τους επιβεβαιώσει.
Οι φιλελεύθερες θέσεις του έγιναν ακροδεξιές, ο Μητσοτάκης μοιάζει με κομοδίνο του Άδωνι Γεωργιάδη, και η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Μητσοτάκη μοιάζει μια νέα σκληρή περιπέτεια για τη χώρα ακόμα και για πολλούς από τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας.
Επίσης, πολλοί Έλληνες δεν ξεχνούν πως την πιο κρίσιμη στιγμή για τη χώρα έκαναν πρωθυπουργό το ζαβό παιδί του Ανδρέα Παπανδρέου, οπότε μάλλον δεν θα θελήσουν να κάνουν πρωθυπουργό και το ζαβό παιδί του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Φυσικά, ο Αλέξης Τσίπρας είναι πολιτικός απατεώνας, ένας κυνικός καιροσκόπος, αλλά έχει απέναντί του τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Δηλαδή, έχει απάναντί του έναν άνθρωπο που δηλώνει πως η κοινωνική ισότητα είναι αντίθετη στην ανθρώπινη φύση, υποστηρίζει πως ήταν πολιτικός κρατούμενος και πολιτικός εξόριστος στο Παρίσι σε ηλικία μέχρι έξι χρονών, διαβάζει στη Βουλή τον κατάλογο με τα προϊόντα της λαϊκής αγοράς, φέρνει παραδείγματα με εξωγήινους -και μετά απορεί γιατί γελάνε όλοι- και δηλώνει πως θέλει να κάνει την Ελλάδα ελκυστικό επενδυτικό προορισμό αλλά η γυναίκα του έχει offshore.
Οπότε, το θέμα δεν είναι πόσο καλός είναι ο Τσίπρας αλλά ποιον έχει απέναντί του.
Και ο Τσίπρας έχει απέναντί του τον Μητσοτάκη.
Έχει απέναντί του έναν σαχλαμάρα.
Έπίσης, ο Τσίπρας έχει μια απαθή και ηττημένη κοινωνία, που δεν ελπίζει πια σε τίποτα, δεν έχει καμία κινηματική διάθεση, ενώ έχει κουραστεί και από τις πολλές σφαλιάρες.
Το σημαντικότερο, βέβαια, είναι πως ο Τσίπρας έχει πια την αποδοχή Ευρωπαίων και Αμερικανών, που βλέπουν πως περνάει τα πάντα, χωρίς την παραμικρή αντίδραση.
Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ένας πολύ τυχερός άνθρωπος.
(Για να βλέπω πού πηγαίνουν τα πράγματα, έχω τη συνήθεια να παρακολουθώ τις θέσεις κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων, που εκφράζουν πάντα το κατεστημένο. Αυτοί οι άνθρωποι -αν και είχαν λυσσάξει εναντίον του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ-, το τελευταίο διάστημα παίρνουν αποστάσεις από τον Μητσοτάκη. Δύσκολα τα πράγματα για το ορφανό. Έχω αρχίσει να τον λυπάμαι. Δεν θα ξέρει από πού του ήρθε. Εγώ, πάντως, είμαι μαζί του. Ο σωστός αριστερός είναι πάντα με τον χαμένο.)

pitsirikos