τα τεράστια δάνεια που εκταμιεύτηκαν – το συνολικό τους ύψος θα ξεπεράσουν ακόμη και τα 260 - 270 δισ. ευρώ – θα αποπληρωθούν. Φυσικά, θα προσφέρουν και «ανταλλάγματα» στην Ελλάδα για τους κόπους που θα καταβάλει (σ.σ.: συνέχιση των μεταρρυθμίσεων, διατήρηση των υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων κ.λπ.). Ποια θα είναι αυτά:
1. Ένα «μαξιλάρι» προστασίας, προκειμένου να διασφαλιστεί ότι, κατά την έξοδο της χώρας στη διεθνή αγορά ομολόγων, δεν θα υπάρξουν προβλήματα αντίστοιχα με αυτά που δημιουργήθηκαν στο τέλος του 2009 και στις αρχές του 2010, τα οποία οδήγησαν τον τότε πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου στο... Καστελόριζο. Για τη μορφή που θα πάρει αυτό το μαξιλάρι οι συζητήσεις έχουν αρχίσει μόνο σε παρασκηνιακό επίπεδο, ενώ επίσημα θα πέσουν στο τραπέζι μετά την ολοκλήρωση της τρίτης αξιολόγησης.
Μια μορφή μαξιλαριού θα μπορούσε να είναι ο λεγόμενος «κουμπαράς» (το περίφημο cash buffer). Με βάση όσα προκύπτουν από την εισηγητική έκθεση του προϋπολογισμού, το να υπάρξει αυτός ο κουμπαράς είναι κάτι που έχει ήδη δρομολογηθεί, ενώ το γέμισμά του θα γίνει με χρήματα που θα προέλθουν και από τις εκδόσεις νέων ομολόγων αλλά και από τις επόμενες εκταμιεύσεις που θα γίνουν στο πλαίσιο της τρίτης αξιολόγησης και οι οποίες θα φτάσουν συνολικά στα 13-14 δισ. ευρώ μέχρι τον επόμενο Αύγουστο.
Υπάρχει και το εναλλακτικό σενάριο της «προληπτικής γραμμής στήριξης», το οποίο είχε συζητηθεί και το 2014. Αυτό όμως το σενάριο εμπλέκει τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, καθώς αποτελεί μνημόνιο, κάτι που σημαίνει ότι αναγκαστικά θα πρέπει να εμπλακούν και τα κοινοβούλια των χωρών μελών της Ευρωζώνης.
2. Μέτρα για διευθέτηση του χρέους. Είναι δεδομένο ότι η διαπραγμάτευση για την οριστικοποίηση των λεγόμενων «μεσοπρόθεσμων παρεμβάσεων» θα είναι εξαιρετικά σκληρή.
Από τη μια θα έχουμε το ΔΝΤ, το οποίο θα πιέζει για συγκεκριμένες και οικονομικά μετρήσιμες παρεμβάσεις.
Από την άλλη θα έχουμε τη Γερμανία, η οποία θα επιμένει να τηρηθεί το γράμμα και το πνεύμα της απόφασης του Eurogroup κατά τον Ιούνιο του 2017. Τι έλεγε η απόφαση; Ότι τα μέτρα για το χρέος θα αποφασιστούν «αν χρειαστεί».
Αυτό το «αν χρειαστεί» θα το βρούμε μπροστά μας, καθώς τα στοιχεία που έχουν συλλέξει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, τα οποία είναι διαθέσιμα ήδη σε όλα τα υπουργεία Οικονομικών της Ευρωζώνης, δείχνουν ότι η δαπάνη για την εξυπηρέτηση του ελληνικού χρέους δεν αναμένεται να ξεπεράσει τα 10 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση για μια μακρά χρονική περίοδο, η οποία θα διαρκέσει μέχρι το 2030. Τόσο σε απόλυτα μεγέθη όσο και αναλογικά με το ελληνικό ΑΕΠ, το ποσό αυτό θεωρείται πολύ μικρό, ειδικά αν συγκριθεί και με άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Φυσικά κανείς δεν αρνείται ότι ο όγκος του ελληνικού χρέους είναι τεράστιος αναλογικά με το ΑΕΠ. Δεν αρνείται ότι μια απότομη αύξηση των επιτοκίων θα μπορούσε να προκαλέσει σημαντικά προβλήματα, ειδικά αν ληφθεί υπόψη ότι το χρέος τοκίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό με κυμαινόμενα επιτόκια. Σε κάθε περίπτωση είναι δεδομένο ότι, ακόμη κι αν συμφωνηθούν κάποια μέτρα για το χρέος, αυτά θα υλοποιούνται σταδιακά και υπό την προϋπόθεση ότι η Ελλάδα θα εκπληρώνει ουκ ολίγες δεσμεύσεις:
3. Μια ακόμη ευκαιρία για ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Το θέμα έσβησε από την επικαιρότητα μετά την απώλεια της σχετικής ευκαιρίας τον περασμένο Ιούλιο. Φαίνεται όμως ότι, τουλάχιστον στις Βρυξέλλες, το θέμα δεν έχει ξεχαστεί εντελώς, και ας μην υπάρχει πλέον καμία επίσημη αναφορά από την ελληνική κυβέρνηση.
Η παράταση που έδωσε η ΕΚΤ στο QE δημιουργεί πάλι κάποιες πιθανότητες. Τον Ιούνιο του 2018 η Ελλάδα μπορεί να βρεθεί στη θέση να έχει εκπληρώσει όλους τους στόχους του τρίτου μνημονίου, να έχει ήδη εκδώσει ομόλογα τα οποία θα είναι εμπορεύσιμα και αποδεκτά από την ΕΚΤ (σ.σ.: τέτοιου είδους ομόλογα είναι αυτά που θα εκδοθούν στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγής που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη) και να έχει τη συμφωνία όλων των θεσμών ότι το χρέος της είναι βιώσιμο (κάτι που θα είναι δεδομένο αν μέχρι τότε έχουν συμφωνηθεί και τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος).
Με όλα αυτά τα δεδομένα δεν θα υπάρχει λόγος η ΕΚΤ να μην εντάξει και τα ελληνικά ομόλογα στο QE, έστω και αν αυτό βρίσκεται στο τέλος του. Άλλωστε ο όγκος των διαπραγματεύσιμων ελληνικών ομολόγων δεν θα είναι τέτοιος που να μην μπορούν να απορροφηθούν από την ΕΚΤ ακόμη και σε... λεπτά της ώρας.
Όλα κι όλα τα ελληνικά ομόλογα αυτή τη στιγμή είναι 50 δισ. ευρώ και από αυτά θα γίνουν εμπορεύσιμα περίπου τα 25 - 30 δισ. εφόσον προχωρήσει κανονικά η διαδικασία ανταλλαγής (το λεγόμενο swap), το οποίο βρίσκεται από την περασμένη εβδομάδα σε εξέλιξη. Για μια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα που παίζει με τρισεκατομμύρια, το να απορροφήσει τα ελληνικά ομόλογα είναι θέμα ανάξιο λόγου...
topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου