Ηταν το θέμα των ημερών όλη την προηγούμενη εβδομάδα ο 11χρονος Αμίρ από το Αφγανιστάν και παραμένει, με το μέχρι τώρα στόρι να θυμίζει σενάριο ταινίας:
Η...
σημαία που κληρώθηκε να κρατήσει για την 28η Οκτωβρίου αλλά που δεν του την έδωσαν ποτέ κατά καραμπινάτη παράβαση των κανονισμών του υπουργείου, του σχετικού Προεδρικού Διατάγματος καθώς και κάθε εκπαιδευτικής δεοντολογίας, το ρεσιτάλ υποκρισίας και ανευθυνοϋπευθυνότητας των αρμόδιων, η στοχοποίηση και η δολοφονική επίθεση που ακολούθησε στο σπίτι της οικογένειάς του που μάλιστα αμφισβητήθηκε από κάποιους κύκλους ως «στημένη», η με πολλά «ταρατατζούμ» πρωθυπουργική πρόσκληση στο Μαξίμου που θα είχε πολύ περισσότερο νόημα αν συνοδευόταν από ειλικρινές ενδιαφέρον για εκείνον και τους χιλιάδες ακόμα Αμίρ.
Επειδή στην εποχή της υπερπληροφόρησης, της επιδημίας ψευδών ή συκοφαντικών ειδήσεων και της ακατάσχετης διαδικτυακής τερατολογίας χρειάζεσαι μια κάποια αποστασιοποίηση ώστε να μπορέσεις να εκτιμήσεις ορθά μια κατάσταση που είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα ξαναζήσουμε όσο υπάρχουν παρελάσεις, ξενοφοβία, ρατσισμός και άνθρωποι σε υπεύθυνες θέσεις που φοβούμενοι τις συνέπειες ενός βήματος προς το φως προτιμούν να κάνουν δύο πίσω στο σκοτάδι, ιδού μια «ακτινoγραφία» της υπόθεσης...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Θοδωρή Αντωνόπουλου, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου