να μπορεί να υπάρχει αυτή η κοινωνία ως σύνολο ελεύθερων ανθρώπων και όχι ως αγόμενος συρφετός υπηρετών σε λίγους δυνατούς. Ενός εσμού του οποίου η «ηθική υποχρέωση», σε αντιστοιχία με το «ηθικό δικαίωμα» των εχόντων την «ηθική ικανότητα», είναι να υφίσταται αδιαμαρτύρητα την κλοπή, τον βιασμό, επειδή «έτσι δουλεύει το σύστημα». Δηλαδή αν δεν καθίσεις να σε βιάσουν, το σύστημα δεν δουλεύει και θα δυστυχήσεις.
Είναι παράλογο και αποκρουστικό. Και ανατριχιαστικό παρεπόμενο της αντίληψης πως η ανισότητα είναι στη φύση του ανθρώπου. Πως δεν υπάρχουν δηλαδή πολίτες, αλλά πελάτες πολιτεύματος, όπως ακριβώς δεν υπάρχουν μαθητές, αλλά πελάτες σχολείου, κατά τον αρχηγό της Ν.Δ. Κυριάκο Μητσοτάκη. Λες και το πολίτευμα όπως και η μαθητεία στη δημοκρατία των γνώσεων είναι απλώς ένα εμπόρευμα όπως όλα τα άλλα. Όποιος έχει λεφτά, αγοράζει ένα τόπι πολίτευμα και το ράβει στα μέτρα του. Νόμιμα και ωραία. Άρα ηθικά. Όποιος δεν έχει, κοιτάζει από μακριά τις φωτισμένες βιτρίνες του πολιτεύματος, τα λαμπερά οικιακά σκεύη της Siemens, τα δερματόδετα (τρέμω να σκεφτώ από πού είναι παρμένο το δέρμα) χαρτοφυλάκια των χρηματιστηρίων, τα παραδείσια εδέσματα σ’ ένα μεγάλο φαγοπότι που καταπίνει αμάσητους τους ανθρώπους. Αυτό ακριβώς προτείνει ο Άδωνις Γεωργιάδης στην ελληνική κοινωνία. Γιατί, βέβαια, όταν είσαι αντιπρόεδρος του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν εκφράζεις απλώς απόψεις διά του δημόσιου λόγου. Δεν είναι λέσχη συζήτησης η πολιτική και προπαντός η πραγματικότητα των καθημαγμένων πολιτών. Η άποψη είναι ταυτοχρόνως και πρόταση. Δηλαδή τρόπος εγκαταβίωσης του παρόντος και μαζί τρόπος υπερκέρασης των δυστοπιών του. Άρα μέθοδος του υπάρχειν. Οπότε, ο Άδωνις Γεωργιάδης, δηλαδή ο Κυριάκος Μητσοτάκης, του οποίου αποτελεί προσωπική επιλογή, συνεπώς και η Ν.Δ. στην οποία αντανακλώνται οι διατυπωμένες προτάσεις του αντιπροέδρου της, προτείνουν ως μέθοδο του συνυπάρχειν την κλοπή. Και επίσης προτείνουν έναν τύπο πολίτη που κλέβει για να μπορέσει να «λειτουργήσει το σύστημα». Χαίρε βάθος απροσμέτρητο της βλακείας και της φρίκης!
Επείγει λοιπόν κάποιος να ξυπνήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη από τον ύπνο τον βαθύ στα πορφυρά σεντόνια του παράλληλου σύμπαντος στο οποίο γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει. Εκεί όπου όλα επιτρέπονται, αρκεί να είναι νόμιμα και ηθικά, καταπώς εσύ ορίζεις και επιβάλλεις τη νομιμότητα και την ηθική. Κάποιος ας τον ξυπνήσει και να του πει ότι αυτή η διαρκής (δεκαετίες ολόκληρες, που ξεκίνησαν πριν ακόμα γεννηθεί) 48ωρη άδειά του από την πραγματικότητα έχει λήξει, μια άδεια που έτσι και αλλιώς την πήρε, όπως και όλοι όσοι «μπορούν», μόνος του από τη «σημαία». Γιατί «έτσι δουλεύει το σύστημα». Γιατί είναι «ηθικό του δικαίωμα» να αρνείται τις ανάγκες της πραγματικότητας και να εισφέρει σε αυτήν εκείνο που μπορεί. Κάποιος πρέπει να ξυπνήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και να του πει ότι η πραγματικότητα είναι σκληρό στρατόπεδο και ότι οι λουφαδόροι (ακόμα κι εκείνοι που έχουν ένα βύσμα... νά) κάποτε συλλαμβάνονται. Κάποιος να του πει ότι η λούφα και παραλλαγή είναι οδυνηρή για τους υπόλοιπους. Και δεν έχει καθόλου πλάκα. Το «εσύ κοιμάσαι κι η τύχη σου δουλεύει» εδώ δεν ισχύει. Γιατί η δική σου τύχη είναι οδυνηρή για του υπόλοιπους. Πολύ περισσότερο όταν αποτελεί την πολιτική σου πρόταση. Μια πρόταση αλληλοσπαραγμού της κοινωνίας, όπου ο ένας θα κοιτάζει πώς να κλέψει τον άλλον, πώς να αρπάξει το βιβλίο από το παιδί του διπλανού του, πώς να του στερήσει την τροφή. Πώς να αρπάξει το φάρμακο από τα χέρια του ανήμπορου, τη δουλειά από τη ζωή του εργαζόμενου για να την μετατρέψει σε έναν παράδεισο ιδιωτικής φύσεως που δεν τελειώνει πουθενά όσες ζωές κι αν καταπιεί.
Αυτή είναι η πολιτική πρόταση της Ν.Δ., σήμερα; Αυτή είναι. Νέτα σκέτα. Και διατυπωμένη ξεκάθαρα με απύθμενο θράσος. Δηλαδή, πόσο πιο ακραία θα πρέπει να μας το πουν για να το καταλάβουμε; Ο κύριος Μητσοτάκης, επιπροσθέτως, έχει φροντίσει να μας το κάνει λιανά και με παραδείγματα. Είτε ως υπουργός, απολύοντας χιλιάδες εργαζόμενους γιατί «αυτό είναι το ηθικό» για το σύστημα (και σχεδιάζοντας ακόμη μεγαλύτερη διεύρυνση της κόλασης προς όφελος τους συστημικού παραδείσου, αλλά δεν πρόλαβε), είτε διά του οικογενειακού και προσωπικού του υποδείγματος, το οποίο με κάθε αφορμή εμφανίζεται εξαιρετικά ελευθεριάζον ως προς τις υποχρεώσεις του προς την κοινωνία. Και εξαιρετικά δύστροπο ως προς την «εν τη παλάμη» της κοινωνίας, καταβολή των υποχρεώσεών του. Μάλλον ο κύριος Μητσοτάκης θεωρεί ότι κοινωνία είναι οι (εκστασιασμένες με τη γλαφυρότητα του πολιτικού του λόγου) αχυρόμπαλες στα χωράφια και οι ψαροκασέλες στην ιχθυόσκαλα Καβάλας, στις οποίες απευθύνθηκε πριν από λίγο καιρό με μεγάλη, ομολογουμένως, επιτυχία.
Θέλω να πω ότι είναι πασιφανής η πολιτική πρόταση της Ν.Δ. Είναι η πρόταση ενός κανιβαλικού παραδείσου. Είναι η πρόταση του αδηφαγικού πολίτη που δεν χορταίνει ποτέ. Είναι η πρόταση ενός κόσμου έξω από τη λογική της συνύπαρξης, ενός κόσμου επομένως που υπάρχει για να καταστραφεί. Γιατί «έτσι δουλεύει το σύστημα» και μάλιστα παγκοσμίως, σύμφωνα με την υψηλού επιπέδου ανάλυση ενός πολιτικού της εμβέλειας και του ηθικού αναστήματος του Άδ. Γεωργιάδη.
Έτσι, λοιπόν, θέλουμε να ζούμε; Και πολύ περισσότερο: έτσι θέλουμε να πεθάνουμε;...
Κώστας Καναβούρης, avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου