ειδικότερα ο Ελληνας πασχίζει να επιβιώσει με τις λιγότερες δυσμενείς επιπτώσεις.
Κι όσο κι αν έχει πανηγυρικά επιβεβαιώσει τη ρήση του μεγάλου Ελευθερίου Βενιζέλου «το τόπι που ρίχνεις στον τοίχο, γυρνάει και σε χτυπάει», όλο και αφήνει πολλές αφορμές κι αιτίες για κάτι ίσως πιο οδυνηρό, που να αποτυπώνει το απόλυτο «τίποτά» του! Μόνο που τούτη τη φορά ο μεγάλος πολιτικός είναι ο ίδιος ο λαός, η ρέουσα άρνηση, που ποιος ξέρει για πόσο θα ελπίζει για κάποια θετική συνολική εξισορρόπηση!
Η... μεγαθυμία της Φύσης προσφέρει πάντα τα κίνητρα για την υπερίσχυση του καλού. Μόνο που αυτό δεν το αντιλαμβάνεται, όσο πρέπει, το σπουδαιότερο γρανάζι της, ο άνθρωπος! Θεωρεί τη φύση αντίπαλο δέος και την αντιμάχεται! Κυρίαρχο και «πριμοδοτούμενο» στοιχείο της ο άνθρωπος, ο μέγας καταχραστής των δυνατοτήτων της, φέρεται αλαζονικά απέναντι στα κυριαρχούμενα, αλλά ζωτικά κύτταρα της δράσης της, συμπιέζει τη φυσική τους αντίδραση αχρηστεύοντας τις αναγκαίες προσβάσεις και τέλος απομονώνεται, θωρακιζόμενος στην αντικοινωνική του υπεροπλία!
Αυτός ο τωρινός άνθρωπος, ο τωρινός Ελληνας, στροβιλίζεται στην ανυπαρξία του. Θριαμβευτής και υπονομευτής ταυτόχρονα! Πνευματικά άξεστος, κυνηγάει την ουρά του. Εκλιπαρεί την αναγνώριση. Στενάζει, συμπιέζεται κάτω απ’ τα δεσμά του απροσδιόριστου.
Αδημονεί για το τέλος. Κορυβαντοποιεί το παρελθόν του. Καταγράφει το παρόν και προσδιορίζει τα μελλούμενα μέσα από παραμορφωτικούς φακούς. Καλλιεργεί την παράνοια και δρέπει τους καρπούς της ματαιοδοξίας. Αυταρχικός και λιπόψυχος. Πλασματικός και αγέρωχος. Υπερήφανος και ταπεινός. Σαρκαστικός στην αμηχανία του και απειλητικός στη φοβία του.
Αυτός, ο τωρινός άνθρωπος, ο μεγάλος καταχραστής του ωραίου, της ευγένειας, της εντιμότητας! Ο μηχανορράφος της κοινωνικής σύμπνοιας. Ο επιβουλέας της θεϊκής παροχής. Ο αιρετικός της ουσίας. Ο αέρινος τυπολάτρης. Ο μηδενιστής. Ο τωρινός άνθρωπος, που επιλέγει το γρήγορο, το αμφίβολα αποτελεσματικό, το μη χρήσιμο, το συμφεροντολογικό. Ο πανδαμάτωρ μίζερος, ο κακεντρεχής. Ο στυγνός καταγραφέας των έργων της αβεβαιότητάς του. Ο ανταγωνιστής της φύσης. Ο κρεουργός του κάλλους!
Κι όμως! Εχει τη δύναμη να βροντοφωνάξει: Τωρινέ άνθρωπε, σύνελθε. Δέξου τα γνώτα της ψυχής μου, του διπλανού σου. Πεινάς, πονάς! Εγώ, ο αδύναμος, σε κάνω ισχυρό. Με προτρέπεις γι’ αυτό. Με αναγκάζεις. Εγώ, ο δυνατός σταματάω πια να «σ’ αγκαλιάζω», να «σ’ αγαπάω» θανάσιμα. Μετρώ στο βλέμμα σου αυτό που σου λείπει. Ναι, έχω τη δύναμη, το βλέπω, το μπορώ!
Κρύβεις μέσα σου δύναμη. Μια μεγάλη δύναμη: την αγάπη, την υπομονή, την απειλή! Ναι, τη μεγάλη απειλή να εξαφανιστείς και να συμπαρασύρεις τους ισχυρούς μαζί σου. Πρέπει να συνέλθεις, να απειλήσεις. Εχεις τους τρόπους. Να γίνεις δυνατός, να ’χεις το πάνω χέρι για την κυριαρχία του ωραίου, του έντιμου, της σύμπνοιας, του ανθρώπινου!
Εμπρός, λοιπόν, να αποδράσουμε από την κοινωνική μας φυλακή, να απεγκλωβιστούμε απ’ τα ιδεολογικά μας αδιέξοδα κι απ’ την πνευματική μας ανέχεια!...
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου