Ο Γιώργος Κωνσταντίνου σε μια αποκαλυπτική συνέντευξη...
Την πρώτη φορά που συνάντησα τον Γιώργο Κωνσταντίνου και του ζήτησα συνέντευξη φορούσε κοστούμι. Βρισκόμασταν σε πρεμιέρα. Τη δεύτερη, όταν τον είδα να...
έρχεται στο ραντεβού μας, φορούσε τζιν παντελόνι κι ένα απλό μπουφάν. Παρατήρησα το νεανικό στυλ του και τη γρηγοράδα του, καθώς εισερχόμασταν στο θέατρο «Ακροπόλ» για να τον φωτογραφίσει αρχικά ο Πάρις Ταβιτιάν.
Δεν είχαμε πολύ χρόνο στη διάθεσή μας, σε λιγότερο από μία ώρα θα ξεκινούσε η παράσταση «Τσάρλι Τσάπλιν» του Πέτρου Ζούλια, στην οποία υποδύεται τον Χούβερ, τον κομμουνιστοφάγο αρχηγό του FBI επί μακαρθισμού. Καθίσαμε μετά οι δυο μας σε δύο θέσεις του άδειου θεάτρου και η κουβέντα μας ξεκίνησε. Δίπλα μου είχα τον φωνακλά Αντωνάκη από το «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», τον καημένο υπάλληλο που τον έκανε κόκορα η μανία των ανθρώπων για χρήμα στο «Ξύπνα Βασίλη», τον δασκαλάκο αγγλικών στις πόρνες της Τρούμπας στο «Καλώς ήλθε το δολάριο», τον ψηλό μπούφο από το «Γέλιο βγήκε απ' τον παράδεισο», ακόμα και τον μικροαστό σύζυγο της Ξένιας Καλογεροπούλου στα «Καθημερινά» του Γιάννη Δαλιανίδη. Πάνω απ' όλα, είχα δίπλα μου έναν άνθρωπο ευγενή, σοβαρό, που δύσκολα θα έσπαγε ο πληθυντικός σε ενικό μαζί του. Η ώρα των 50 λεπτών, λοιπόν, με έναν απ' τους πιο δημοφιλείς και δημιουργικούς καλλιτέχνες του ελληνικού κινηματογράφου, του θεάτρου και της τηλεόρασης!
— (Η ηχογράφηση ξεκινάει και κάνω την εκφώνηση): Δευτέρα 13 Νοεμβρίου 2017, συνέντευξη με τον ηθοποιό Γιώργο Κωνσταντίνου για τη LiFO... (με κόβει απότομα) Καταρχάς, τη LiFO τη διαβάζω. Δεν είναι που έχει ασχοληθεί μαζί μου στο παρελθόν, αλλά μου αρέσει πολύ η ροή των θεμάτων στο site, παρακολουθώ από κει ειδήσεις και επικαιρότητα.
— Χαίρομαι. Αναρωτιέμαι, τώρα, αν είναι σημαντικό για εσάς να δίνετε συνέντευξη μέσα σ' ένα θέατρο. Όχι, για μένα δεν είναι σημαντικός ο χώρος. Εξαρτάται πάνω απ' όλα τι από το τι θα με ρωτήσετε...
— Πολλά και διάφορα, ξεκινώντας από το ότι μεγαλώσατε στην περιτριγυρισμένη από οίκους ανοχής πλατεία Βάθη. Ήταν κυριολεκτικά στη μέση το σπίτι μας. Υπήρχαν κι άλλα σπίτια οικογενειακά βέβαια, αλλά οι οίκοι ανοχής ήταν πραγματικά πάρα πολλοί. Μιλάμε για τα παιδικά μου χρόνια, το '46, το '47, το '49, μετά τον πόλεμο. Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι ως παιδάκια πηγαίναμε απ' έξω, γιατί όχι μόνο δεν μας άφηναν να μπούμε αλλά μας κυνηγούσαν κιόλας − υπήρχαν 10-12 γυναίκες στο κάθε σπίτι. Οι γυναίκες αυτές ήταν παράξενα ντυμένες, άλλη ναύτης, άλλη φαντάρος, ανάλογα με τα βίτσια που είχε καθένας. Παρακολουθούσαμε ένα περίεργο τσίρκο. Η περιοχή ήταν άγρια, στα χρόνια του Εμφυλίου γίνονταν οδομαχίες κι εμείς ήμασταν πάλι στη μέση και κινδυνεύαμε από αδέσποτες σφαίρες. Έχω περίεργες αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο, που ήταν δύσκολη και ρομαντική παράλληλα.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου