Κόντεψα να λιποθυμήσω! Κόντεψε να πάθει εξάρθρωση το σαγόνι μου! Κόντεψα ν’ αφήσω τα κοκκαλάκια μου στον καναπέ. Τέτοια...
σούπα ντιμπέιτ δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει στα τηλεοπτικά χρονικά και τέτοια βαθιά χασμουρητά δεν πρέπει να έχουν κάνει την εμφάνισή τους ούτε στους «Κυνηγούς» του συγχωρεμένου του Αγγελόπουλου.
Ευθεία γραμμή ήταν το καρδιογράφημα (μην πω και το εγκεφαλογράφημα) του ντιμπέιτ και βαρεθήκαμε τις ζωές μας όσοι και όσες κάτσαμε απέναντι στον τηλεοπτικό δέκτη για να το παρακολουθήσουμε. Ούτε φύλλο δεν κουνήθηκε στο στούντιο, αν εξαιρέσει κανείς το παραλήρημα του Κωνσταντίνου Γάτσιου περί ακροδεξιάς και ακροδεξιών, που φρόντισε έξυπνα να εκμεταλλευθεί ο Νίκος Ανδρουλάκης και να του ρίξει την τάπα της βραδιάς. Κι από εκεί και πέρα flat line…
Αλλά υπήρχε και κάτι που μ’ άρεσε, μην λησμονήσω να το σημειώσω. Σε αντίθεση με την αρσενική μοναξιά του προηγούμενου ντιμπέιτ (μοναδικές θηλυκές παρουσίες η Φώφη Γεννηματά και η Δώρα Αναγνωστοπούλου), αυτή τη φορά τα κανάλια είχαν την ευαισθησία να στείλουν γυναίκες δημοσιογράφους. Με συντριπτική πλειοψηφία μάλιστα, τέσσερεις κυρίες σε σύνολο πέντε εκπροσώπων του Τύπου. Θετικό το βλέπω εγώ αυτό, μικρό βήμα προόδου για τα ελληνικά δεδομένα. Και όχι δεν θα κρίνω ερωτήσεις, δεν είναι η δουλειά μου αυτή. Απλώς θα σημειώσω ότι κάποια στιγμή κάποια συνάδελφος έκανε λόγο για «άβατο των Εξαρχείων» και θα επιμείνω ότι άλλο τοποθέτηση και άλλο απορία. Για να μην ξεχνάμε σε ποιο ακριβώς πάνελ του ντιμπέιτ ανήκει ο καθένας.
Από εκεί και πέρα τα γνωστά. Ολίγος καυγάς για τις δύο κοινοβουλευτικές ομάδες σε περίπτωση που κερδίσουν η Φώφη ή ο Σταύρος, ολίγη αυτοδιαφήμιση Καμίνη και Μανιάτη (ακούγοντάς τους θα πίστευε κανείς ότι η Αθήνα είναι η πιο όμορφη πόλη του κόσμου και ότι η κυβέρνηση Σαμαρά έφερε το New Deal στην Ελλάδα…), ολίγος σουρεαλισμός από τον Τζιώτη (ζήτησε ταυτόχρονα «δημοκρατική επανάσταση», «αλλαγή πολιτεύματος» και «μόνιμη κυβέρνηση»), ολίγη βαρεμάρα από Πόντα (ακόμη και το φάντασμα του Κέβιν Σπέισι τον εγκατέλειψε), ολίγος Ελευθέριος Βενιζέλος από τον Σταύρο Θεοδωράκη (άμα βάλει τον Ανδρέα Παπανδρέου στο στόμα του, θα εκραγούν οι οδοντοστοιχίες!) και ο συνήθης αντιμητσοτακισμός από τον Γιάννη Ραγκούση που επηρέασε και τη Γεννηματά. Αυτή τη φορά δεν στάθηκε σχεδόν αποκλειστικά στον ΣΥΡΙΖΑ η Φώφη, αλλά περιέλαβε και τη Νέα Δημοκρατία. Σημείο των καιρών ή μήπως προμήνυμα πολιτικής στροφής; Θα φανεί, αν και κάτι τέτοιες μέρες πονηρές καλόν είναι να μην βγάζει κανείς εύκολα συμπεράσματα.
Υ.Γ. 1: Το μόνο που θύμιζε, έστω και κατ’ ελάχιστον ΠΑΣΟΚ, ήταν η πράσινη γραβάτα του Μανιάτη. Κι αυτή ελεκτρικ, ρε φίλε, κι αυτή ελεκτρίκ…
Υ.Γ. 2: Κάποιος πρέπει να υπενθυμίσει στον Θεοδωράκη ότι τα ντιμπέιτ δεν προσφέρονται για να ντύνεσαι τεθλιμμένος συγγενής...
Χρήστος Ξανθάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου