1830, όταν οι ιδιοκτήτες των όμορων οικοπέδων διεκδικούσαν – επί τρεις ολόκληρες δεκαετίες – να κατεδαφιστεί ο βυζαντινός ναός της Παναγίας Καπνικαρέας στο κέντρο της Αθήνας για να καρπωθούν το οικόπεδο, έως τις μέρες μας, η κοινωνική αυθαιρεσία και η κρατική νομιμοποίησή της αγκαλιάζουν ολόκληρη τη χώρα.
● Το θυμόμαστε όταν καίγονται τα δάση, όταν περιοχές ολόκληρες – θεωρούμενες ως μελλοντικά οικιστικά και τουριστικά φιλέτα – γίνονται αντικείμενο επίμονων και πολλαπλών εμπρησμών.
● Το θυμόμαστε όταν σπίτια χτισμένα αυθαιρέτως σε – κάποτε – δασικές εκτάσεις γίνονται κάρβουνο και στάχτη.
● Το θυμόμαστε όταν, ως απόρροια των εμπρησμών, των μπαζωμάτων και των κακοτεχνιών, πλημμυρίζουν και πνίγονται ολόκληρες περιοχές και οι άνθρωποι που κατοικούν εκεί.
● Το θυμόμαστε, αλλά το έγκλημα επαναλαμβάνεται αενάως. Και κανένας δεν αποφασίζει να αλλάξει ρότα. Ούτε η αυθαιρετούσα κοινωνία. Ούτε τα επωφελούμενα κόμματα. Ούτε βεβαίως η Τοπική Αυτοδιοίκηση, η οποία συχνά καρπώνεται κι αυτή οικόπεδα από τα καμένα και τα μπαζωμένα.
«Δος ημίν σήμερον» και ας καεί – κι ας βουλιάξει – το σύμπαν. Ειδικά στην Αττική, που κάθε τρεις και λίγο καίγεται, πνίγεται και βυθίζεται στον θρήνο. Όπως χθες στο Θριάσιο, όπως το καλοκαίρι στον Βαρνάβα. Αλλά και στην υπόλοιπη χώρα σοβαρές διαφορές δεν υπάρχουν. Όλα γίνονται παντού με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια λογική, με τις ίδιες συνέπειες. Όπως τις προάλλες στη Σύμη και το καλοκαίρι στη Λευκάδα.
Ευημερούσα ή χρεοκοπημένη, μπαίνοντας ή βγαίνοντας από τα μνημόνια, η Ελλάδα παραμένει ίδια σε ό,τι αφορά τον πυρήνα της λειτουργίας της.
Χθες μπορεί η εικόνα να παρέπεμπε σε ακραία καιρικά φαινόμενα, αλλά, όπως σημείωσε ο μετεωρολόγος Θοδωρής Κολυδάς μιλώντας στο «Π»: «Ήταν καθαρά τοπικό φαινόμενο. Μια μέτρια προς ισχυρή καταιγίδα, αλλά όχι κάτι ακραίο». Κι όμως, το αποτέλεσμα ήταν αυτό που όλοι είδαμε.
Τα πράγματα στο μέλλον θα είναι προφανώς χειρότερα εξ αιτίας της κλιματικής αλλαγής. Αν όμως είμαστε ανοχύρωτοι σε αυτά τα φαινόμενα, εύκολα μπορεί κάποιος να αντιληφθεί τι θα γίνει όταν οξυνθούν και ενταθούν.
Είδαμε τι έγινε το καλοκαίρι – έως και το «βαθύ» φθινόπωρο – σε όλη τη νότια Ευρώπη. Μπορούμε λοιπόν να φανταστούμε τι περιμένει μια χώρα στην οποία η έννοια της νομιμότητας είναι τόσο ελαστική όσο και η συνείδηση αυτών που συστηματικά την παραβαίνουν και αυτών που διαρκώς αρνούνται – παρ’ ότι αποτελεί καθήκον τους – να την υπερασπιστούν...
topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου