ήρθε να σταματήσει την πορεία της χώρας προς την πρόοδο, που μόνο μια ανοιχτή κοινωνία μπορεί να φέρει: τον Βασίλη Τσιάρτα! Τι έκανε ο «El Μago» για να του επιτεθούν οι χιλιάδες ανθρωπιστές και οι εκατομμύρια ευαίσθητοι, που ζουν αναμεσά μας; Μια ανάρτηση στο Facebook, κομμάτι άκομψη είναι αλήθεια, αλλά και αρκετά προσωπική: προορισμένη για όποιον τον ακολουθεί.
Περίληψη προηγουμένων
Δείχνοντας σκανδαλισμένος από το νομοσχέδιο που προωθεί το Υπουργείο Δικαιοσύνης για τα δικαιώματα των τρανς, ο Τσιάρτας εξέφρασε την θέση του για το άρθρο του νομοσχεδίου που επιτρέπει να μειωθεί το κατώτατο όριο ηλικίας του δικαιώματος στην επιλογή φύλου, στην ηλικία των 15 χρόνων (με βασική προϋπόθεση τη σύμφωνη γνώμη των γονέων του παιδιού και τη γνωμάτευση ειδικού ιατρικού συμβουλίου, που θα συσταθεί στο νοσοκομείο Παίδων Αγλαΐα Κυριακού). Ο Τσιάρτας φάνηκε περισσότερο οργισμένος από ενημερωμένος: μπορεί να συμβεί – άλλωστε στα social media δεν καταθέτουμε μόνο ψύχραιμες και τεκμηριωμένες απόψεις, αλλά καμιά φορά και το status της στιγμής μας. Ο Τσιάρτας ευχήθηκε στους βουλευτές, που θα ψηφίσουν το νομοσχέδιο, να δουν πρώτοι τα παιδιά τους να αλλάζουν φύλο, αναρωτήθηκε αν για αυτό θα καμαρώνουν, μπέρδεψε τα δικαιώματα των τρανς με την παιδοφιλία, προφανώς αναστατωμένος. Στη συνέχεια επανήρθε με μια νέα ανάρτηση και πρόσθεσε πως για αυτόν ζευγάρια είναι μόνο τα ετερόφυλα, πως οι μη ετερόφυλοι είναι «απλά μαζί», πως ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα «και τα υπόλοιπα είναι απλά για κατανάλωση» - ευτυχώς δεν μπήκε στον πειρασμό να μας εξηγήσει τι είδους. Οι αναρτήσεις του μαρτυρούν κάμποση άγνοια, λίγη ομοφοβία, κι αρκετή δυσκολία να αποδειχτεί ότι υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων, για τους οποίους υπάρχει ανάγκη θέσπισης νομικών δικαιωμάτων. Δεν είναι ο πρώτος που αντιμετωπίζει με ένα παράξενο φόβο την συγκεκριμένη ρύθμιση – προβληματισμένος ίσως από το γεγονός ότι αφορά την επιλογή φύλου ενός δεκαπεντάχρονου. Το μισό κοινοβούλιο έχει αντιρρήσεις, κι αμφιβάλω αν η ελληνική κοινωνία θα ήταν απόλυτα σύμφωνη, αν μπορούσε να εκφράσει την γνώμη της. Αλλά ο Τσιάρτας έχει ένα μειονέκτημα: είναι γνωστός και για αυτό έπεσαν να τον κατασπαράξουν.
Μίλα για το οφσάιντ
Πιο διασκεδαστική και από την μη τεκμηριωμένη, αφόρητα συντηρητική, αλλά και εμφανώς αυθόρμητη άποψη του Τσιάρτα, βρήκα την αντίδραση όσων από αυτή θίχτηκαν! Το τι του γράψανε του Τσιάρτα (καθόλου αυθόρμητα…) δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου! Αλλοι τον κατηγόρησαν γιατί «θέλει να πει δημόσια την αποψάρα του, σκορπώντας μίσος», χωρίς να σκέφτεται ότι έτσι δυσκολεύει ακόμα περισσότερο τις ζωές τρανς ατόμων. Αλλοι του θύμισαν ότι τα ποσοστά απόπειρας αυτοκτονίας στη συγκεκριμένη κατηγορία είναι ανέκαθεν τεράστια εξαιτίας του bullying που δέχονται – προφανώς θα κρατούν και στατιστικές και θα μετρήσουν αν αυτό γίνει χειρότερο μετά την δημοσιοποίηση της άποψη του πρώην ποδοσφαιριστή! Αλλοι, προφανώς επειδή είναι κάτοχοι πτυχίων ψυχολογίας ή έχουν αλλάξει φύλο, του ζήτησαν «να μην μιλάει γιατί δεν γνωρίζει το αντικείμενο». Αλλοι του έγραψαν πόσο τους απογοήτευσε «γιατί δεν δέχεται τα δικαιώματα της διαφορετικότητας και συμβάλει στην κοινωνική μισαλλοδοξία» (sic). Άλλοι ξεπατίκωσαν ανακοινώσεις ανθρωπιστικών οργανώσεων για να του θυμίσουν ότι «το φύλο είναι ένα φάσμα, στο οποίο όλα τα άτομα εκφράζονται και αυτοπροσδιορίζονται μέσα από πολλά διαφορετικά κομμάτια της αρρενωπότητας και της θηλυκότητας» (καταραμένο copy paste). Αλλοι είδαν στην ανάρτησή του ένα επικίνδυνο ρατσιστή και σχεδόν όλοι έθεσαν, άλλοι πλαγίως άλλοι ευθέως, το ρητορικό ερώτημα για το αν πρέπει να μιλάει για τέτοια θέματα κάποιος που έπαιζε μπάλα – μερικοί τον παρακάλεσαν να κάνει δηλώσεις μόνο για το οφσάιντ, ίσως γιατί οι ίδιοι δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι.
Η ανοχή είναι φάρμακο
Δεν υπερασπίζομαι τον Τσιάρτα: υπερασπίζομαι το δικαίωμά του να λέει ότι χαζομάρα θέλει στην προσωπική του ιστοσελίδα στο Facebook, στην οποία, όποιος μαζί του διαφωνεί μπορεί να του εκφράσει τις αντιρρήσεις του - αν ήταν βουλευτής και εξέφραζε απόψεις για ένα σχέδιο νόμου με τέτοια ελαφρότητα, ίσως τον έκρινα διαφορετικά. Ισως επίσης τον έκρινα διαφορετικά, αν αυτή του η τοποθέτηση αφορούσε μια απόφαση κάποιου συγκεκριμένου ανθρώπου: κανένας δεν έχει το δικαίωμα να κουνά επικριτικά το δάχτυλο σε κάποιον που θέλει ν αλλάξει φύλο – αυτή άλλωστε η δυνατότητα υπάρχει χρόνια τώρα και δεν την κατοχυρώνει, ούτε την κάνει πιο εύκολη, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο. Ο Τσιάρτας κάπου μπερδεύτηκε, αλλά και όσοι τον κατηγορούν δυο μέρες τώρα ψύχραιμοι δεν είναι. Ο τόνος στον οποίο του απευθύνονται, ένας τόνος δεικτικός, απότομος, επιθετικός, είναι χειρότερος από την ομοφοβική ανάρτηση του Τσιάρτα: σε ένα άνθρωπο που είπε κάτι λανθασμένο δεν επιτίθεσαι, εξηγείς. Το κάνεις με σεβασμό και επιχειρήματα. Τον ακούς. «Οταν δεν μαθαίνουμε να συζητάμε, μοιραία μαθαίνουμε να μισούμε», έλεγε ο Βολταίρος. Η ανοχή είναι το μόνο φάρμακο για τις κοινωνικές πληγές, αλλά πρέπει να είναι αμοιβαία. Δεν μπορείς πχ να αποκαλείς ρατσιστή ένα άνθρωπο κατηγορώντας τον για έλλειψη ανοχής, όταν ανοχή δεν δείχνεις πρώτος εσύ.
Η δικτατορία του political correct
Ζούμε σιγά σιγά το είδος της δικτατορίας του political correct, που στην Αμερική έφερε στην εξουσία τον Τραμπ – στην Ευρώπη Τραμπ δεν έχουμε, αλλά έχουμε κάμποσα μπουμπούκια έτοιμα να ανοίξουν την στοργική αγκαλιά τους στον καθένα, που για το παραμικρό μπορεί να χαρακτηριστεί αντιδραστικός, απολίτιστος, αναίσθητος, ενώ απλά είναι ένας άνθρωπος που εξαιτίας της άγνοιας ή των συντηρητικών του πεποιθήσεων δεν καταλαβαίνει πολλά και διάφορα, που τον τρομάζουν. Κι εγώ τρομάζω: τρομάζω με την άγνοια, αλλά τρομάζω και με όλους τους εκκολαπτόμενους εισαγγελίσκους, που δεν κοιτάνε την καμπούρα τους, και είναι έτοιμοι να επικρίνουν σκληρά τον οποιοδήποτε πει κάτι μη πολιτικά ορθό. Εχω καταλάβει ότι το κάνουν απλά επιδιώκοντας προβολή, δημοσιότητα και τα καλά σχόλια μιας κάστας κολλητών τους. Αν όλοι αυτοί που είδαν στο πρόσωπο του Τσιάρτα τον εχθρό των ανθρώπινων δικαιωμάτων, είχαν γράψει μια φορά στην ζωή τους κάτι για τα δικαιώματα των τρανς, θα μπορούσαν να ζητάνε εξηγήσεις από όποιον αυτά τα αγνοεί: δεν το έχουν κάνει όμως ποτέ τους, γιατί πολύ αμφιβάλω αν αυτά τα δικαιώματα τους ενδιαφέρουν. Τους νοιάζει να δείξουν ότι νοιάζονται. Μέχρι χθες κανείς τους δεν είχε καν αναρωτηθεί για το αν ένα παιδί στα 15 του μπορεί να αποφασίσει για την σεξουαλικότητα του – όλοι τους ούτε που το είχαν σκεφτεί ποτέ. Κανονικά θα πρεπε να ευχαριστήσουν τον Τσιάρτα που τους ανάγκασε και προβληματίστηκαν – έστω για να του επιτεθούν αμέσως μετά.
H Ελλάδα της υποκρισίας
Ξεκίνησα γράφοντας πως στις 4 Οκτωβρίου, η Ελλάδα της ανοχής, της κοινωνικής ευαισθησίας, της δεκτικότητας, τα έβαλε με τον Τσιάρτα. Λάθος μου. Μια τέτοια Ελλάδα δεν υπάρχει – όσοι πραγματικά πιστεύουν στην ανοχή και την δεκτικότητα σε αυτή την χώρα είναι ελάχιστοι. Απλά στον κάπως επιπόλαιο στις κρίσεις Βασίλη Τσιάρτα, επιτέθηκε η Ελλάδα της υποκρισίας, που μοιράζει ταμπέλες, κολλάει ετικέτες, κάνει κηρύγματα, απαιτεί να λέμε όλοι τα ίδια. Τον Τσιάρτα δεν τον φοβάμαι. Ετούτη την Ελλάδα την τρέμω…
karpetshow.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου