βασικών κανόνων και προβλέψεων του Συντάγματος. Το τελευταίο διάστημα, κυρίως από τη Ν.Δ και δευτερευόντως από το ΠΑΣΟΚ, διακινείται η άποψη ότι η κυβέρνηση έχει χάσει τη δεδηλωμένη λόγω των διαφωνιών που καταθέτουν οι ΑΝ.ΕΛΛ. σε διάφορα νομοσχέδια.
Το γεγονός, λένε, ότι ψηφίζονται νομοσχέδια από περιστασιακές πλειοψηφίες από τις οποίες απουσιάζει ο μικρός εταίρος είναι η απόδειξη.
Για να αναδείξουν μάλιστα αυτή τη διάσταση, τόσο η Ν.Δ όσο και το ΠΑΣΟΚ αποφάσισαν ότι δεν θα στηρίζουν νομοσχέδια, ακόμη κι αν συμφωνούν, αν δεν τα ψηφίζουν και οι ΑΝ.ΕΛΛ.
Οι ορκισμένοι εχθροί του λαϊκισμού, οι στυλοβάτες της σοβαρότητας και της υπευθυνότητας, μετέρχονται λαϊκιστικά κόλπα για να προκαλέσουν πρόβλημα στη συνοχή της κυβέρνησης.
Η συγκεκριμένη στάση δεν είναι πρωτοφανής στην κοινοβουλευτική ιστορία του τόπου. Να θυμηθούμε τη δομική αντιπολίτευση που ασκούσαν το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν εκτός εξουσίας.
Το «όχι σε όλα» συνιστά πράξη πλήρους διαφωνίας με την πολιτική που εφαρμόζεται. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, οτιδήποτε εξωραΐζει το καθεστώς και του δίνει παράταση ζωής δεν μπορεί να γίνει δεκτό γιατί αποπροσανατολίζονται οι πολίτες και θολώνουν οι γραμμές αντιπαράθεσης.
Η επιλογή της κάθετης ρήξης δικαιώνεται όταν συνοδεύεται από μια άλλη στρατηγική πρόταση. Αυτό κάνει συστηματικά το ΚΚΕ, αυτό έκανε το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’70 (είχε υποσχεθεί ακόμη και σοσιαλιστικό μετασχηματισμό), έτσι συμπεριφέρθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τον Ιούλιο του 2015 (κατάργηση των μνημονίων και της λιτότητας).
Ενίοτε όμως είναι βαθύτατα υποκριτική στάση. Καλή ώρα. Ούτε η Ν.Δ. ούτε το ΠΑΣΟΚ προτείνουν κάτι ριζικά διαφορετικό απ’ αυτό που υλοποιείται σήμερα.
Η επαγγελία για ένα άλλο μείγμα πολιτικής (χωρίς πολλές λεπτομέρειες επί της ουσίας) ή για καλύτερη διαχείριση δεν είναι στρατηγικού τύπου αντιθέσεις. Κινούνται εντός των τειχών.
Γνωρίζουν επίσης πολύ καλά (οφείλουν να το γνωρίζουν, γιατί αλλιώς έχουμε να κάνουμε με την επιτομή της επιπολαιότητας) ότι η δεδηλωμένη χάνεται σε τέσσερις περιπτώσεις: Αν η κυβέρνηση ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή και δεν την πάρει. Αν κόμμα της αντιπολίτευσης που έχει τον απαιτούμενο αριθμό βουλευτών καταθέσει πρόταση μομφής και την κερδίσει. Αν καταψηφιστεί ο προϋπολογισμός.
Και στην περίπτωση που η κυβέρνηση, με δική της πρωτοβουλία, δώσει χαρακτηριστικά ψήφου εμπιστοσύνης στην ψήφιση ενός νομοσχεδίου, το οποίο κρίνει ότι είναι υψίστης σημασίας.
Η απόρριψη ενός νομοσχεδίου δεν ρίχνει την κυβέρνηση. Το σχέδιο αποσύρεται για να επιστρέψει αργότερα βελτιωμένο ή πηγαίνει στα αζήτητα.
Είναι μια ήττα για την κυβέρνηση, αλλά μέχρι εκεί.
Η Νέα Δημοκρατία έχει τη θεσμική δυνατότητα να καταθέσει πρόταση μομφής. Εχει επίσης την πολιτική υποχρέωση, εφόσον πιστεύει ότι η κυβέρνηση δεν έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, να την καταθέσει.
Ας το κάνει λοιπόν κι ας μην κρύβεται πίσω από συνδικαλιστικά τερτίπια χαμηλού επιπέδου που ευτελίζουν τη δημόσια συζήτηση...
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου