Ο επικεφαλής της αυτόνομης καταλανικής κυβέρνησης Κάρλες Πουτζντεμόν είναι συντηρητικός, είναι εθνικιστής και περικυκλωμένος από υποψίες για εμπλοκή σε σκάνδαλα. Δεν είναι, μ’ άλλα λόγια, ένας...
πολιτικός που μπορεί να κερδίσει τη συμπάθεια των προοδευτικών πολιτών.
Οργάνωσε ένα δημοψήφισμα και ήρθε σε μετωπική σύγκρουση με την ισπανική κυβέρνηση. Προχθές το βράδυ ανακοίνωσε ότι η Καταλονία θα γίνει ανεξάρτητο κράτος, αλλά αργότερα κι αφού προηγηθεί διάλογος. Οι οπαδοί του απογοητεύτηκαν και τον αποδοκίμασαν. Ηθελαν εδώ και τώρα να προχωρήσει στο μεγάλο βήμα.
Το θέμα όμως δεν είναι οι πολίτες που δυσαρεστήθηκαν, αλλά οι σχολιαστές και οι δημοσιολόγοι που έσπευσαν να μιλήσουν για κυβίστηση, εγκαλώντας τον Πουτζντεμόν για εξαπάτηση του λαού της Καταλονίας. Ισχύει; Μπορεί. Θα το δούμε.
Το έκαναν όμως με την άνεση που τους προσφέρει η θέση τους και εκ του ασφαλούς, αφού από το σχόλιο και την κριτική τους δεν θα υπάρξουν συνέπειες ευρύτερης σημασίας που θα αφορούν μερικά εκατομμύρια ανθρώπων και δεν θα προκύψουν γεγονότα που θα επηρεάσουν την πορεία μιας περιοχής.
Αναρωτιέμαι τι θα κάναμε όλοι εμείς, που νομίζουμε ότι έχουμε απαντήσεις για τα πάντα και τις λύσεις στο τσεπάκι μας, αν βρισκόμασταν στη θέση του και έπρεπε να πάρουμε μια τόσο σημαντική απόφαση. Αν δηλαδή καλούμασταν να αναμετρηθούμε με τέτοιας σπουδαιότητας διλήμματα. Θα ήμασταν τόσο σίγουροι και τόσο αποφασισμένοι όπως συνάγεται από τις αναλύσεις μας; Αμφιβάλλω. Ακούω τον αντίλογο.
Αυτοί είναι οι ρόλοι. Δουλειά των αναλυτών είναι να κρίνουν και να επικρίνουν και δουλειά των πολιτικών είναι να αποφασίζουν. Δεκτόν. Η μία δουλειά πάντως είναι σχετικά εύκολη, η άλλη δουλειά έχει μεγάλες ευθύνες. Ωστόσο, χρειάζεται μέτρο.
Κοντολογίς: Ηταν δυνατόν να λειτουργήσει διαφορετικά ο πρόεδρος της Ζενεραλιτάτ; Νομίζω πως όχι. Η μισή Καταλονία είναι απέναντί του, το ισπανικό κράτος είναι απέναντί του, η Δεξιά και το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι απέναντί του, η δήμαρχος της Βαρκελώνης είναι απέναντί του, οι Podemos κρατούν επαμφοτερίζουσα στάση, στην Ευρωπαϊκή Ενωση δεν βρήκε ούτε έναν υποστηρικτή (οι κυβερνήσεις δεν είπαν μία λέξη για να καταδικάσουν τη βία των δυνάμεων καταστολής).
Θα πει κάποιος, και με το δίκιο του, ότι αφού δεν ήταν προετοιμασμένος για τη μεγάλη ρήξη, αφού δεν είχε υπολογίσει τους συσχετισμούς εντός και εκτός Ισπανίας, αφού δεν διέθετε σχέδιο και εναλλακτικές επιλογές, γιατί μπήκε σε μια λογική αναμέτρησης με υπέρτερες δυνάμεις;
Μα, αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα στους μεγάλους ηγέτες και τους εκ συστήματος οπορτουνιστές. Οι πρώτοι δεν διστάζουν να πάνε κόντρα στο ρεύμα, αλλά έχουν επεξεργαστεί και τακτικές διαφυγής ώστε να αποφύγουν την πανωλεθρία, οικοδομούν συμμαχίες για να μετατρέψουν μια υποχώρηση σε αξιοπρεπή συμβιβασμό, δεν παραιτούνται από τον στόχο τους και οργανώνονται προκειμένου να δώσουν τη μάχη σε άλλο χρόνο, κάτω από καλύτερες συνθήκες.
Οι οπορτουνιστές παγιδεύονται στις αντιφάσεις μιας ευκαιριακής πολιτικής που κυνηγάει τις πρόσκαιρες εντυπώσεις, αδιαφορώντας για τη συνέχεια. Σε ποια κατηγορία ανήκει ο Πουτζντεμόν; Κλίνω προς τη δεύτερη εκδοχή με την άνεση που μου παρέχει η αλεξίσφαιρη θέση μου.
Τάσος Παππάς
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου