τα ελάχιστα που είχε καταφέρει ο Σαμαράς. Θηριώδης αυταπάτη, ομολογημένη πλέον, η οποία ταυτόχρονα στοίχισε πανάκριβα στη χώρα. Τώρα ο πρωθυπουργός ολισθαίνει στην οδό νέας αυταπάτης πιστεύοντας ότι η λήξη του Μνημονίου θα επικυρώσει μια θετική πορεία στα οικονομικά.
Δυστυχώς, το Μνημόνιο λήγει τυπικά το 2018 και όχι ουσιαστικά. Η σημερινή κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για μέτρα λίαν επαχθή, με πρώτο το δυναστικό πλεόνασμα ,το οποίο προέρχεται από την υπερφορολόγηση. Όμως έτσι εξαντλούνται βαθμηδόν οι δυνατότητες της κοινωνίας να ανταποκριθεί στην πληρωμή φόρων, με δεδομένη την μείωση μισθών και συντάξεων. Το αποτέλεσμα απτό. Και οδυνηρό: αυξάνονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές και τα κόκκινα δάνεια, μεγαλώνει το έλλειμμα των ασφαλιστικών ταμείων .
Αν σε αυτά συνυπολογιστεί και η ασφυξία των επιχειρήσεων, κυρίως των μικρομεσαίων, καθίσταται σαφές ότι η πραγματική ανάπτυξη- και όχι η πρόσκαιρη ευημερία των αριθμών- είναι όνειρο θερινής νυκτός.
Το έχουμε ξαναγράψει: ανάλογη αυταπάτη τρέφει και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Εχων σωστά τονίσει το προφανές (καταστροφή η υπερφορολόγηση και το πλεόνασμα ), νομίζει κι αυτός με τη σειρά του ότι μπορεί να καταφέρει κάτι καλύτερο από τον Τσίπρα. Θεωρεί μπορεί να διαπραγματευτεί και να πετύχει την άρση επαχθών μέτρων, για τα οποία ήδη έχει δεσμευτεί ότι θα τα εφαρμόσει.
Φαίνεται ότι λησμονεί ο αρχηγός της ΝΔ τον τοίχο που βρήκε μπροστά του ο Αντώνης Σαμαράς ,και φυσικά ο Τσίπρας, όταν επιχείρησαν να ψελλίσουν την λέξη επαναδιαπραγμάτευση. Κατά τούτο-αν δηλαδή συνεχίσουν να είναι αρνητικοί οι δανειστές-ο Μητσοτάκης είναι αναγκασμένος να ψάξει για πηγές εσόδων προκειμένου να μειώσει την υπεροφορολόγηση και να δώσει οξυγόνο στην οικονομία.
Όμως μέχρι στιγμής όσα διατείνεται ότι μπορεί να εξασφαλίσει (μείωση δαπανών και τα τοιαύτα ) είναι ψίχουλα μπροστά στα ποσά που απαιτούνται για να τηρηθούν οι δεσμεύσεις που ανέλαβε η χώρα με το τρίτο Μνημόνιο. Όπερ έδει δείξαι…
Η πιθανή διευθέτηση για το χρέος είναι θετικό στοιχείο, αλλά δεν αλλάζει δραστικά την κατάσταση. Μονάχα μια έκρηξη δυσαρέσκειας στην Ενωση είναι ικανή να υποχρεώσει την Γερμανία να καταστεί ελαστική, ώστε να διαμορφωθεί νέο αναπτυξιακό τοπίο. Όμως επι του παρόντος δεν υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις για δραστική ανατροπή τέτοιου είδους.
Επομένως αδιέξοδο. Η χώρα θα πορεύεται κάτισχνη, στο όριο της επιβίωσης, με τις επιχειρήσεις της να περνούν σταδιακά σε ξένα χέρια, με μισθούς πείνας, με το ασφαλιστικό μια ανοιχτή πληγή και με τον πλούτο της παραδομένο στους ξένους για πολλά χρόνια.
Δυστυχώς, η υφιστάμενη κόλαση έχει μέλλον.
Υ.Γ. Για τα τεκταινόμενα στην Κεντροαριστερά, προσεχώς. Απλώς ,μια πρόβλεψη: η διάσπαση μετεκλογικώς είναι πολύ πιθανή, όποιος κι αν εκλεγεί...
Γιάννης Τριάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου