ακόμη και όταν υπάρχουν στο μενού πίσω από το παραβάν, δεν τους επιλέγουμε. Είτε πρόκειται για κόμματα, είτε για πρόσωπα μέσα στο ψηφοδέλτιο του κόμματος που προτιμήσαμε.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Στα 43 χρόνια της Μεταπολίτευσης υπηρξαν υποψηφιότητες κομμάτων -και προσώπων μέσα στα κόμματα -με εξαίρετες προδιαγραφές. Αλλά ο κυρίαρχος ελληνικός λαός δεν τους έστειλε στη Βουλή. Στα έδρανα μετά από κάθε εκλογή κάθονται συχνά πρόσωπα που είναι γνωστά για την ανεντιμότητά τους, εμφανώς ανίκανοι έως και σούργελα. Δεν είδαν φως και μπήκαν. Προέκυψαν με τη λαϊκή βούληση. Η κρίση αντιπροσώπευσης είναι δικό της δημιούργημα.
Στο συλλογικό της υποσυνείδητο έχει εγγραφεί κάποιος ως λαμόγιο, αλλά τον ψηφίζει. Έχει ενδείξεις ανικανότητας, αλλά τον «σταυρώνει». Τον θεωρεί νούμερο, αλλά τον κάνει πολιτικό. Άβυσσος η ψυχή του ψηφοφόρου…
Υπάρχει τρόπος να ξέρουμε πότε ένα κόμμα είναι καλύτερο από το άλλο; Ή πότε ένας πολιτικός είναι προτιμότερος από έναν άλλον; Η απάντηση είναι: υπάρχει.
Π.χ. το κριτήριο για ένα κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση είναι αν με τους χειρισμούς και τις επιλογές του οι πόροι του κράτους κατευθύνονται στους πολίτες και όχι σε ενδιάμεσους. Όταν δεν διατηρεί σχέσεις με επιχειρηματίες που έχουν στόχο να λεηλατήσουν αυτούς τους πόρους. Όταν τα στελέχη του δεν νταβερίζονται με πρόσωπα και επιχειρήσεις που έχουν συγκρουόμενα συμφέροντα με το ελληνικό δημόσιο. Όταν δεν εναγκαλίζεται δακτυλοδεικτούμενους για τους οποίους βοά η κοινωνία.
Ένα κόμμα είναι χρήσιμο όταν τα στελέχη του δεν συναγελάζονται με τους εκπροσώπους της οικονομικής εξουσίας, δεν πλουτίζουν από την πολιτική, δεν στηρίζουν την πολιτική σταδιοδρομία τους στην υποστήριξη οικονομικών παραγόντων. Φροντίζουν για το συμφέρον της πολιτείας και όχι του επιχειρηματία που τους συντηρεί. Εκπροσωπούν τους πολίτες που τους εξέλεξαν και όχι τα συμφέροντα που τους προσεγγίζουν. Είναι τόσο απλό.
Συνεπώς, ας δούμε γύρω μας ποια στελέχη ποιων κομμάτων μπορεί να κάνουν λάθη, μπορεί να μην έχουν επικοινωνιακή εκπαίδευση, μπορεί να διατηρούν ιδεολογικά κολλήματα, αλλά το χέρι στο μέλι δεν το βάζουν. Δεν τους έχει στο τσεπάκι κανένας επιχειρηματίας, δεν επιδιώκουν την καλοπέραση, ούτε αλλάξαν γειτονιά, κοινωνικό στάτους και οικονομική επιφάνεια από τότε που μπήκαν στην πολιτική.
Ας δούμε ταυτόχρονα ποιων κομμάτων τα στελέχη ζουν ζωή χαρισάμενη, χωρίς να έχουν κάνει τίποτε άλλο από πολιτική. Ποιων η περιουσία αυξήθηκε από τότε που πολιτεύονται, ποιοι ξημεροβραδιάζονται με επιχειρηματίες που κάνουν μπίζνες με το κράτος, ποιοι «είθισται προσφοιτάν» στα γραφεία μιντιαρχών, ή κάνουν ουρά για να γίνουν δεκτοί από εργολάβους και προμηθευτές του δημοσίου.
Ποιοι στηρίζουν την καριέρα τους στο ακριβοπληρωμένο από άδηλους πόρους πολιτικό μάρκετινγκ και προσλαμβάνουν ίματζ μέηκερς και επικοινωνιολόγους για να παραπλανήσουν την κοινωνία για το ρόλο τους…
Ας δούμε ποιοι έχουν βάλει τις υπογραφές τους σε αποφάσεις που απέφεραν υπερκέρδη σε έναν συγκεκριμένο κύκλο κρατικοδίαιτων επιχειρηματικών, ποιοι μοίρασαν πακτωλούς με κριτήρια που έβλαψαν το κράτος, ποιοι εκχώρησαν πλούτο και πόρους που ανήκουν στην κοινωνία.
Ποιοι συγκάλυψαν απάτες και κομπίνες, ποιοι διευκολύναν να στηθούν τα μεγάλα κόλπα- με το Χρηματιστήριο πάνω από όλα,- ποιοι άνοιξαν δρόμους φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής, ποιοι χάρισαν πρόστιμα και χαρίστηκαν σε παρανομίες, ποιοι έχουν ανοικτή γραμμή με τους μηχανισμούς που απομυζούν τον δημόσιο πλούτο.
Σε τι διαφέρουν οι Συριζαίοι ;
Τι δεν καταλαβαίνουμε; Ας καταφύγουμε στη γνωστή πρακτική τραβώντας μια κάθετη γραμμή σε ένα λευκό χαρτί και ας βάλουμε από τη μια πλευρά όσους θεωρούμε εντίμους και καθαρούς και από την άλλη όσους δείχνουν να επωφελήθηκαν από την πολιτική.
Κακά τα ψέματα. Στη δεύτερη κολώνα θα εκπλαγούμε με το πλήθος των ονομάτων που θα συγκεντρωθούν. Στην πλειοψηφία τους είναι πρόσωπα από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ -τα δυο κόμματα εξουσίας του μεταπολιτευτικού κύκλου.
Όχι μόνο πρώην υπουργοί και βουλευτές. Αλλά και αυτοδιοικητικοί, και κρατικά στελέχη και κομματικοί παράγοντες και τοπάρχες ή κομματάρχες. Κάποιοι μπήκαν στην πολιτική, ή στη διοίκηση με κομματική επιλογή και αλλάξαν περιουσιακή ομάδα. Η εξουσία της παράταξης τους έφερε δύναμη και δόξα, αλλά κυρίως πλούτο- από το κρατικό κορβανά. Λεφτά που προορίζονταν για την κοινωνία μπήκαν σε τσέπες και όσα δεν έφυγαν για το εξωτερικό έγιναν σύμβολα του «αγροίκου πλούτου» που έλεγε ο αείμνηστος Διαμαντής Πεπελάσης.
Ο καθένας γνωρίζει αμέτρητους σ’ αυτή κατηγoρία. Ενίοτε είναι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Άλλοι κάνουν μπαμ από μακριά. Αλλά τους ανέχεται, του συναναστρέφεται και τους ψηφίζει ενίοτε. Δεν τους γυρίζει την πλάτη όταν τους ακούει να πουλάνε ηθική, πατριωτισμό και εντιμότητα.
Δεν κόβονται για τα δημόσια νοσοκομεία στα οποία δεν πάνε ποτέ, για τα δημόσια σχολεία στα οποία δεν στέλνουν τα παιδιά τους και την περικοπή μισθών και συντάξεων, στις οποίες δεν βασίζονται για να ζήσουν. Άλλωστε εκεί που έφτασαν τη σύνταξη δεν αρκεί ούτε για ένα τραπέζι για τέσσερις στα ακριβά εστιατόρια του κέντρου και των βορείων προαστείων που συχνάζουν.
Σ’ αυτό το σημείο αναδεικνύεται μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνάει σήμερα.
Μπορεί να πει ό,τι θέλει κανείς για το κόμμα του Αλέξη Τσιπρα. Για τα λάθη του τις παλινωδίες του, τις καθυστερήσεις, τις απαράδεκτες συμπεριφορές, την αδυναμία προσαρμογής, την κακή διοίκηση, το κόλλημα σε ιδεοληψίες. Δεν υπάρχει όμως υπουργός, βουλευτής, ή κομματικός παράγοντας που σ’ αυτά τα δυόμιση χρόνια της εξουσίας που να εμφανίσθηκε ξαφνικά με γεμάτες τσέπες, να άλλαξε επίπεδο ζωής, γειτονιά, αυτοκίνητο, σπίτι, τόπους που συχνάζει, τρόπο διασκέδασης και… σύντροφο.
Όπως ζούσαν πριν, ζουν και τώρα, όπου συνήθιζαν πηγαίνουν πάντα, ντύνονται όπως και πριν, έχουν τα ίδια γούστα. Αν ξέρει κάνεις κάποιον Συριζαίο που κάνει ξαφνικά μεγάλη ζωή, συχνάζει σε πανάκριβα μαγαζιά, κάνει διακοπές σε ακριβούς προορισμούς, νταραβερίζεται με μεγαλοπαράγοντες που απομυζούν το κράτος, συναγελάζεται με τους εκπροσώπους της σαπίλας και της ξεφτίλας, τον ξέρουν με το όνομά του οι φίρμες στις πίστες, μετέχει σε συνάξεις των δήθεν και ξοδεύει λεφτά την προέλευση των οποίων δεν μπορεί να δικαιολογήσει, να τον δείξει.
Την ίδια στιγμή μια πέτρα να πετάξει κανείς στην άλλη πλευρά κάποιον θα χτυπήσει. Άλλωστε υπάρχουν και οι ανακριτές που κάνουν υπερωρίες…
Αν δεν θέλουμε λοιπόν να καταφύγουμε σε προχωρημένες πολιτικές και ιδεολογικές αναλύσεις, αν δεν μπορούμε να κάνουμε πολύπλοκους κυβερνητικούς απολογισμούς για να καταλήξουμε ποιοι πολιτικοί είναι ωφέλιμοι για τη χώρα και την κοινωνία, ακόμη και αν υστερούν σε τυπικά προσόντα, ας τους μετρήσουμε με τον τρόπο που ζουν και τις επιδράσεις που έχει στο βίο του η άσκηση της εξουσίας.
Ή αλλιώς, αν θέλουμε αν βρούμε ποιοι χρεωκοπήσαν τη χώρα, ωφελήθηκαν οι ίδιοι και οι φίλοι τους, αλλά σήμερα κάνουν μαθήματα εντιμότητας και διαχείρισης, ή μιλούν για το ποιος έχει και ποιος έχασε το ηθικό πλεονέκτημα και που βρίσκεται οικογενειοκρατία, ας ακολουθήσουμε τη διαδρομή του χρήματος.
Θα φτάσουμε έτσι στην αλήθεια που κρύβει ο εξωραϊσμός του πολιτικού μάρκετινγκ- η χρήση των υπηρεσιών του οποίου είναι επίσης ένα -αρνητικό- κριτήριο για τον πολιτικό και το κόμμα που θα διαλέξουμε την επόμενη φορά...
Γ. Λακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου