Με...
επιστολή που έστειλε στους συνυποψήφιους του, προτείνει να στηθούν και άλλες δύο κάλπες στις 5 Νοεμβρίου.
Στη μία να τοποθετούνται οι ψηφοφόροι για τον αριθμό θητειών των βουλευτών και των υπουργών (σοβαρό θέμα, αλλά όχι πρώτης σημασίας) και στην άλλη να παίρνουν θέση στο ερώτημα «Ψήφο εμπιστοσύνης σε κυβέρνηση της Ν.Δ. ή σε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ;».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το δεύτερο ζήτημα είναι το κρίσιμο. Με εξαίρεση τον κ. Ραγκούση, ο οποίος έχει δηλώσει καθαρά ότι δεν είναι υπέρ της συνεργασίας με τη Ν.Δ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ουδείς άλλος υποψήφιος, μέχρι τώρα, έχει καταθέσει την άποψή του.
Πιστεύω πως δεν πρόκειται να το κάνουν. Θα αποφύγουν εντέχνως τη συζήτηση επί της ουσίας. Κάποιοι θα πουν ότι «ο στόχος μας είναι να ανατρέψουμε τους υπάρχοντες συσχετισμούς και να γίνει το νέο εγχείρημα ο κεντρικός πρωταγωνιστής», αλλά υποθέτω πως οι περισσότεροι θα υιοθετήσουν τη γραμμή των ίσων αποστάσεων από τα δύο κόμματα του νέου και ατελούς (όπως τον χαρακτηρίζουν) δικομματισμού.
Η πολιτική του «ούτε ούτε» (ούτε με την παλινόρθωση της Δεξιάς ούτε με τον λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ) λειτουργεί και εν μέρει αποδίδει όταν η συγκυρία δεν σε υποχρεώνει να αναμετρηθείς με συγκεκριμένα διλήμματα.
Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι δεν μπορείς από τώρα να προεξοφλήσεις τι θα κάνεις όταν θα κληθείς να συμβάλεις στη δημιουργία μιας συνεργατικής κυβέρνησης είτε συμμετέχοντας στο σχήμα είτε δίνοντας ψήφο ανοχής.
Η μοίρα των κομμάτων που δεν έχουν ισχυρή ιδεολογική ταυτότητα και σαφή πολιτική φυσιογνωμία, που κινούνται δηλαδή στον χώρο του Κέντρου (λίγο απ' όλα), είναι να παίζουν τον ρόλο του μπαλαντέρ, ο οποίος κολλάει και στο χαρτί της Δεξιάς και στο χαρτί της Αριστεράς. Εξαρτάται κάθε φορά από τα ανταλλάγματα που θα πάρει.
Ο πειρασμός της συμμετοχής σε μια κυβέρνηση είναι μεγάλος για τα κόμματα που θέλουν να τονίσουν τη χρησιμότητά τους, σχετικοποιώντας τη διάσταση της διαφορετικότητάς τους.
Θα βρίσκονται στα πράγματα, θα εξασφαλίσουν θέσεις εξουσίας, θα έχουν πρόσβαση στα δίκτυα ενημέρωσης, θα μπορούν να ικανοποιήσουν μέρος της πελατείας τους, ωστόσο διατρέχουν τον κίνδυνο να υποστούν σοβαρές βλάβες σε βάθος χρόνου, αφού θα μετατραπούν σε τσόντα του μεγαλύτερου εταίρου, ο οποίος θα έχει το πάνω χέρι και θα αφήσει το δικό του αποτύπωμα στη διακυβέρνηση.
Το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε πολύ ακριβά τη συνεργασία του με τη Νέα Δημοκρατία, η ΔΗΜ.ΑΡ. διασπάστηκε και συρρικνώθηκε. Αυτό όμως που μπορεί να γίνει –άλλωστε συμβαίνει και σε άλλες χώρες– είναι να κληθούν τα μέλη του νέου κόμματος (έκτακτο συνέδριο) ή και τα μέλη και οι φίλοι (πανελλαδική ψηφοφορία), μετά τις εκλογές και εφόσον δεν υπάρχει αυτοδυναμία, να πουν τη γνώμη τους για το τι πρέπει να κάνει το κόμμα τους: Να πάρει μέρος στην κυβέρνηση; Να τη στηρίξει με ψήφο ανοχής; Να πει «όχι»; Η όποια απόφαση του σώματος πρέπει να είναι δεσμευτική για την ηγεσία...
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου