Ηχησαν οι...
καμπάνες του Τύπου, πήραν φωτιά τα μελάνια. Τι τους έπιασε όλους κι άρχισαν να λένε αλήθειες, μήτε και ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι πως αυτές οι αλήθειες άργησαν μία αιωνιότητα και μία μέρα, τουλάχιστον.
Πρώτος υποψήφιος για τον τίτλο του Μίστερ Εξομολόγηση Α.Ε., ο Πιερ Μοσκοβισί. Αυτός πια, το παράκανε. Και τι δεν είπε: πως ήταν σκάνδαλο για τις δημοκρατικές διαδικασίες ο τρόπος λήψης αποφάσεων σχετικά με το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας (άντε!), πως έως τα πέρυσι δεν είχε τεθεί σε εφαρμογή καμία απόφαση για την πάταξη της φοροδιαφυγής, πως οι offshore ζούνε και βασιλεύουν υπό το άγρυπνο βλέμμα της Ε.Ε. (που, όμως, κοιτάει αλλού).
Σε λήθαργο τον είχαμε τον Ευρωπαίο επίτροπο και ξάφνου ξύπνησε και μας είπε το όνειρό του, χαρτί και καλαμάρι; Ή μήπως, σκέφτηκε ο Πιερ, τα πω δεν τα πω, τον μισθό μου, παχύ παχύ, θα τον παίρνω, τη θέση μου την έχω, τα ταξίδια μου τα κάνω· γιατί να μην πω και καμιά αλήθεια να περνάει η ώρα; Ολο ψέμα ψέμα, το βαριέται κι ο παπάς.
Και μια και είπα «αλήθεια», στ' αλήθεια, πού ήταν ο Πιερ τόσο καιρό που μπεκροπίνανε οι offshore τσίρι τρι, τσίρι τρο, στου κασίδη το κεφάλι (των πολιτών της Ε.Ε., ειδικά του χολεριασμένου Νότου - για να θυμηθούμε και τον Παπαδιαμάντη);
Στ' αλήθεια, πού στο καλό ήταν το βλαστάρι των Οικονομικών (πριν γίνει επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων της Ε.Ε., ήταν και υπουργός Οικονομικών της Γαλλίας βλέπεις), όταν το «ογκώδες δημοκρατικό έλλειμμα» που «κατάγγελλε» πως υπάρχει στην Ε.Ε., μεγάλωνε, φούσκωνε, τσίτωνε ώσπου έγινε ένα μικρό, παχύσαρκο τερατάκι;
Η μαμά του η ψυχαναλύτρια και ο μπαμπάς του ο κοινωνικός ψυχολόγος δεν τον έμαθαν τον κανακάρη τους πως δεν είναι πρέπον να κοροϊδεύεις ολάκερους λαούς για χρόνια, να είσαι κομμάτι ενός συστήματος -αποτυχημένου μεν, ακλόνητου δε- που λαμβάνει αποφάσεις με πλήρη αδιαφάνεια και ξαφνικά να έρχεσαι και να μας λες: «Μα δεν είναι δυνατόν! Πώς συνέβη αυτό το πράγμα! Από πού ήρθε το κακό; Αλλος θεσμός που να λαμβάνει τόσο σημαντικές αποφάσεις χωρίς να υπάρχει διαφάνεια και δημοκρατία δεν υπάρχει!»... Μωρέ, τι μας λες!
Κι εκεί που νόμιζα ότι τα είχα ακούσει όλα, συμπλήρωσε: «Η εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης είναι για μένα το ευρωπαϊκό εργοτάξιο των προσεχών μηνών». Και τότε, την άκουσα για τα καλά.
«Το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί» θα μας την κάνει τη δόλια την Ευρωπαϊκή Ενωση ο Πιερ. Δεν γίνεται, σου λέει, να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, ρημαδιό ζωή και σπίτι, απ’ τα χούγια του αλήτη, που μετρά το αντριλίκι με κλεψιές. Ως εδώ και μη παρέκει!
Θα μας στρώσει. Θα μας βάλει σε λογαριασμό. Θα μας καθαγιάσει. Σχεδόν θα μας στεγανοποιήσει από τη διαφθορά. Θα μας εκ-κα-θα-ρί-σει! Και όλα αυτά, «τους προσεχείς μήνες» (προλαβαίνω άραγε να ραφτώ;).
Εδώ που τα λέμε, μια εκκαθάριση τη χρειαζόμαστε επειγόντως... Δεν ξέρω, βέβαια, ποια από τις δύο να διαλέξω: του Κουρουμπλή, για του Μοσκοβισί;...
Το περιβάλλον, φυσικό, κοινωνικό ή οικονομικό, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το διευρυμένο σώμα μέσα στο οποίο αναπτύσσεται, θρέφεται (κάποιοι απλά απομυζούν), ζει και πεθαίνει το δικό μας σώμα.
Το ότι έχουμε καταφέρει να καταστρέψουμε το πρώτο, να το απαξιώσουμε και να το υποβαθμίσουμε σε «πρώτη ύλη», μόνο και μόνο για να κερδίσουν πάρα πολλά πολύ λίγοι, πραγματικά μόνο ένα είδος με υψηλή την αίσθηση της αποτυχίας, σαν το δικό μας, θα μπορούσε να το πετύχει.
Μην ξεχάσω: είστε όλοι καλεσμένοι σε μπιτς πάρτι στον Σαρωνικό. Μας έχω κρατήσει ειδικές θέσεις: πάνω από το πτώμα της αλκυόνης, που τελικά δεν τα κατάφερε να ζήσει, πνιγμένη στο μαζούτ.
Θα χορέψουμε πάνω στο πτώμα της, να γιορτάσουμε το ότι εμείς είμαστε ακόμα ζωντανοί... Οχι;..
Νόρα Ράλλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου