περιγράφοντα το όραμα της πολιτικής ηγεσίας των Βρυξελλών για το μέλλον της Ευρώπης, ζωγραφίζεται με επαρκείς πινελιές ανοχής, για έναν άνθρωπο που υπήρξε ιστορικά, με πείσμα και συνέπεια, πραγματικός φίλος της Ελλάδας.
Μέχρι εκεί όμως. Οι συναισθηματισμοί άλλωστε δεν αποτελούν εμπειρικά το καλύτερο διαβατήριο προς το μέλλον. Ένα μέλλον που, οι λαοί της Ευρώπης, μιας Ευρώπης βουτηγμένης στην κρίση, το οραματίζονται ακραία διαφορετικά σε σχέση με αυτό που περιέγραψε σήμερα ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Ίσως φταίει το γεγονός ότι, ο μέσος όρος του πολιτικού προσωπικού των σημερινών Βρυξελλών, ως πολιτικής καρδιάς της Ενωμένης Ευρώπης, είναι… κλώνοι του Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Δηλαδή, ανεξαρτήτως ηλικίας, πρόσωπα η φιγούρα των οποίων σεργιανίζει στις Βρυξέλλες, τους διαδρόμους και τις σκοτεινές γωνίες του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου πάρα πολλά χρόνια. Τόσα πολλά, ώστε να γίνουν οι ίδιοι μέρος και ανατροφοδότες του προβλήματος. Ενώ, θεωρητικά θα έπρεπε να δουλεύουν για τη λύση του προβλήματος αυτού.
Δυστυχώς η Ευρώπη μας περπάτησε για πάρα πολλά χρόνια στην ιστορική διαδρομή της, μακριά από την οραματική αλλά και στρατηγική επιδίωξη της πολιτικής ενοποίησης. Και πλέον, είναι εξαιρετικά δύσκολο να προσαρμοστεί στην ιστορική αναγκαιότητα ενός άλματος πιο γρήγορου από τη φθορά.
Ο Ζαν-Κλόντ Γιούνκερ περιέγραψε μια Ευρώπη… συνηθισμένη. Ενώ οι κοινωνίες ζητούν μια Ευρώπη συναρπαστική. Προστάτευσε το δικαίωμα σε μια κακώς εννοούμενη πολιτική ορθότητα, ενώ οι λαοί ζητούν μια επανάσταση ιδεών και συνειδήσεων.
Μια ομιλία αφόρητα συνηθισμένη. Με υστερόγραφό ένα βαθύ χασμουρητό. Και αυτή είναι η ήπια αποτίμησή της. Γιατί, αν αφήσει κανείς το συναίσθημα να επηρεάσει την κρίση του… ψάχνει διαβατήριο (δια)φυγής από την Ευρώπη αυτή...
ysterografa.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου