αραγμένη στον καναπέ έκανα ότι διαβάζω, όπως κι εκείνος. Όταν έμαθα να διαβάζω, τη διάβαζα κι όλας κανονικά κι ας έλεγε πράγματα που ήμουν ακόμη πολύ μικρή για να καταλάβω, άρχιζα να καταλαβαίνω σιγά σιγά, άνοιγε παράθυρο στον κόσμο, σε ένα κόσμο όπου υπήρχαν μόνο κρατικά κανάλια και ραδιόφωνα και δεν υπήρχε ακόμη διαδίκτυο.
Η αφή του χαρτιού, η μυρωδιά από το μελάνι, εγιναν αγαπημένες αισθήσεις.
Λίγα χρόνια αργότερα, έβγαζα τη σχολική εφημερίδα. Γραμμένη στο χέρι, τυπωμένη σε..
φωτοτυπίες, κάπου εχουν μείνει μερικά αντίτυπα, κειμήλια του ενός παιδικού παιχνιδιού πολύ σοβαρού, με τη σοβαρότητα που έχουν μόνο τα παιδιά.
Δεν ξεχνιέται η πρώτη φορά που είδα τυπωμένο το πρώτο μου ρεπορτάζ, στην Εξουσία (που δεν υπάρχει πια) το 1999. Ήταν ένα θέμα για την κατάληψη στις φοιτητικές εστίες του ΑΠΘ και η πιο ευτυχισμένη στιγμή της 19χρονης ζωής μου τότε. Ήταν κάτι που ήθελα να κάνω από παιδί.
Επιστροφή λοιπόν και για μένα σήμερα και στην έντυπη δημοσιογραφία, παράλληλα με το διαδίκτυο. Γιατί το διαδίκτυο είναι μεν το μέλλον, το χαρτί όμως έχει το κύρος του κλασικού. Και τα δύο μπορούν να λειτουργήσουν συμπληρωματικά στην ενημέρωση. Και γιατί ναι, παντρεύτηκα το διαδίκτυο πια, αλλά ο πρώτος έρωτας ποτέ δεν ξεχνιέται. Ωραίο το ραδιόφωνο, απίστευτη η δύναμη της τηλεοπτικής εικόνας, αλλά για μένα έρωτας είναι το γράψιμο, είτε στο διαδίκτυο, είτε στο χαρτί. Παράλληλα με το News 24/7 λοιπόν, αρθρογραφία στο Εθνος.
Καλοτάξιδο να είναι, σε μία εποχή που χρειαζόμαστε περισσότερες εφημερίδες, περισσότερες απόψεις, περισσότερες δουλειές...
- από το facebook της δημοσιογράφου Βίκυς Σαμαρά
zoornalistas.blogspot.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου