Η ισπανική δεξιά τα (ξανά) κάνει θάλασσα...

"Και η όλη υπόθεση με την ανεξαρτησία της Καταλονίας, ίσως θα διδάσκεται στο μέλλον ως μάθημα, για το τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει μια εξουσία, αν θέλει να διατηρήσει ενωμένη μια χώρα"...
Τρακτέρ γυρίζουν στους κεντρικούς δρόμους της Βαρκελώνης φορτωμένα με...
σημαίες της Καταλονίας, οι διαδηλώσεις των φοιτητών διαδέχονται αυτές των εργαζόμενων, στις γειτονιές σκαρφίζονται διάφορα κόλπα για να κρατήσουν ανοιχτά τα σχολεία που θέλει να κλείσει η κυβέρνηση της Μαδρίτης για να μην χρησιμοποιηθούν για εκλογικά κέντρα στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Και η όλη υπόθεση με την ανεξαρτησία της Καταλονίας, ίσως θα διδάσκεται στο μέλλον ως μάθημα, για το τι ΔΕΝ πρέπει να κάνει μια εξουσία, αν θέλει να διατηρήσει ενωμένη μια χώρα.

Η διάσταση Μαδρίτης-Βαρκελώνης έχει βαθιές ιστορικές ρίζες, πολύ αίμα και καταπίεση ιδίως στη διάρκεια της δικτατορίας του Φράνκο, αλλά μετά την πτώση της τελευταίας θα μπορούσε να είχε διευθετηθεί με δημοκρατικό τρόπο. Αυτό πήγε να γίνει το 2006, με την υιοθέτηση ενός νέου καθεστώτος αυτονομίας με την υποστήριξη της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Ζαπατέρο και της αριστεράς της Καταλονίας.


Το Λαϊκό Κόμμα της ισπανικής δεξιάς, αντίθετο ιστορικά με τις διεκδικήσεις των Καταλανών, έτοιμο να εκμεταλλευθεί τον ισπανικό εθνικισμό για εκλογικούς λόγους, προσέφυγε στο συνταγματικό Δικαστήριο που ακύρωσε μια σειρά από άρθρα της συμφωνίας. Μετά από αυτό το «πραγματικό πραξικόπημα» όπως το αποκαλούν εδώ στη Βαρκελώνη, ξεκίνησε η κλιμάκωση της διαμάχης ανάμεσα στις δύο πλευρές. Με αποτέλεσμα, πάνω από το 40% των Καταλανών να υποστηρίζουν σήμερα την πλήρη ανεξαρτησία του έθνους τους, την στιγμή που το 2010 το ποσοστό τους δεν ξεπερνούσε το 10%.





Η αντιπαράθεση ευνοεί πολιτικά και τις 2 αντιμαχόμενες πλευρές. Τον πρόεδρο της Καταλονίας Carles Puigdemont, εξαιρετικά δημοφιλή σήμερα και φυσικά την ισπανική κυβέρνηση του Ραχόι, που με την αδιάλλακτη στάση του φέρνει σε δύσκολη θέση τόσο το Σοσιαλιστικό Κόμμα -που λες και έχει εξαφανιστεί το τελευταίο διάστημα αποφεύγοντας κάθε δήλωση για το δημοψήφισμα- όσο όμως και τους Podemos που υποστηρίζουν μια «ενδιάμεση» θέση, δύσκολο να ακουστεί σε συνθήκες ακραίας πόλωσης: ότι είναι μεν εναντίον της ανεξαρτησίας της Καταλονίας, αλλά υποστηρίζει το δικαίωμα της να οργανώσει δημοψήφισμα που θα αποφασίσει για το μέλλον της.



Τα χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της ισπανικής δημοκρατίας μέτρα της κυβέρνησης Ραχόι, από τη σύλληψη 14 δημοσίων υπαλλήλων που οργάνωναν το δημοψήφισμα και το κλείσιμο 140 καταλανικών ιστότοπων μέχρι τις κατασχέσεις υπολογιστών και ψηφοδελτίων και την αποστολή στη Καταλονία χιλιάδων αστυνομικών, κάνουν σίγουρα τον πληθυσμό της υπόλοιπης Ισπανίας να ξεχάσει τα μέτρα λιτότητας και τα μεγάλα σκάνδαλα της διαφθοράς που κυνηγούν τον Ραχόι. Συγχρόνως όμως στέλνουν τους μετριοπαθείς Καταλανούς στο στρατόπεδο της ανεξαρτησίας. «Μέχρι πριν μια εβδομάδα ήμουν υπέρ ενός ομοσπονδιακού κράτους», λέει η Σιμόνα Λεβί, συντονίστρια της οργάνωσης ΧΝΕΤ. «Αλλά τώρα δεν θέλω να έχω σχέση με τη Μαδρίτη».

«Η αστυνομία κάνει έρευνα στα μέλη μας και κατάσχει όλο το υλικό για το δημοψήφισμα», προσθέτει η Ναταλία Εστέβε, αντιπρόεδρος της οργάνωσης «Εθνικό Κοινοβούλιο της Καταλονίας» που αριθμεί 40.000 μέλη. «Όλοι αυτοί είναι σήμερα περισσότερο αποφασισμένοι παρά ποτέ». Το ίδιο και οι κάτοικοι γειτονιών της Βαρκελώνης, που προσπαθούν να κρατήσουν ανοικτά τα σχολεία-εκλογικά κέντρα, υποστηρίζοντας ότι τη Κυριακή θα οργανώσουν σχολική γιορτή ή θα γιορτάσουν την επέτειο της ίδρυσης των σχολείων.



Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο του Στέλιου Κούλογλου, ΕΔΩ...