Αν δεν είναι πολιτική πασαρέλα να επιλέγεις πρώτα την εκλογή αρχηγού ενός φορέα που δεν υπάρχει και...
στη συνέχεια τη δημιουργία του, τότε τι είναι;
Αν το πλήθος των υποψηφίων δεν είναι το άθροισμα, μικρών ή μεγάλων ματαιοδοξιών, τότε τι είναι;
Αν οι υποψήφιοι αρχηγοί δεν δεσμεύονται για τίποτα, παρά εκθέτουν μόνο τις απόψεις τους, σε τι διαφέρουν από τους διαγωνιζόμενους ενός μουσικού τάλεντ σόου ή ενός ριάλιτι επιβίωσης (που υποβάλλονται σε διάφορες δοκιμασίες);
Οταν δεν συμφωνούν στα διαδικαστικά (στο πώς και ποιοι θα ψηφίσουν), γιατί θα συμφωνήσουν στα πολιτικά;
Οταν η Φώφη αποκαλεί την ηλεκτρονική εξ αποστάσεως ψηφοφορία διαδικαστικό θεμα και ο Σταύρος πολιτικό, τι πιθανότητες έχουν να συναντηθούν στο αν θα συνεργαστούν με τη ΝΔ ή όχι;
Οταν οι υποψήφιοι, αντί για δυο, τρεις ή το πολύ τέσσερις, είναι 10, τι ελπίδες υπάρχουν να συστρατευθεί ο ένας δίπλα στον άλλον την επόμενη ημέρα;
Αν όπως είναι φυσικό ο καθένας πιστεύει για τον εαυτόν του ότι είναι καλύτερος από τους συνυποψήφιους του για να ηγηθεί του νέου φορέα, γιατί μετά την εκλογή, θα αλλάξει γνώμη και θα συμμετέχει σε ένα σχήμα που θα αμφισβητεί τις ικανότητες και τις πολιτικές αρχές του νέου αρχηγού;
Πώς προκύπτει ότι ενδιαφέρονται πραγματικά για την ενότητα των δυνάμεων του κέντρου και όχι για την πολιτική τους επιβίωση – ειδικά Φώφη και Σταύρος που ηγούνται του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού αντίστοιχα, όταν δεν δεσμεύονται για το τι θα κάνουν στην περίπτωση που χάσουν, τόσο οι ίδιοι προσωπικά όσο και με τα κόμματα τους;
Ποιος όμως από το πλήθος των υποψηφίων μπορεί να δεσμευθεί εκ των προτέρων, όχι μόνο ότι θα αποδεχθεί το αποτέλεσμα, αλλά θα παραμείνει και στρατιώτης υπό τις εντολές του νέου αρχηγού για χάρη της ενότητας των δυνάμεων του κέντρου, αλλά και του κόσμου που θα κατέβει να ψηφίσει;...
enimerosi24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου