νέφος για το οποίο πρέπει να ντρέπονται και η πολιτική και η δημοσιογραφία.
Είναι...
μια ζοφερή ατμόσφαιρα παραποίησης των πραγμάτων, αντίστοιχη με αυτή που βιώσαμε πρόσφατα, αμέσως μετά τον θάνατο του Κώστα Μητσοτάκη, όταν -στα πλαίσια του πολιτικού μάρκετινγκ του γιου του – πολλοί βάλθηκαν να τον ανακηρύξουν ως τον …μεγαλύτερο πολιτικό της μεταπολεμικής περιόδου.
Μεγαλύτερος και από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Και -προκλητικά – ενάντια στη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου.
Αυτή τη φορά ο Παπανδρέου χρησιμοποιήθηκε για διαφορετικούς λόγους. Έπαψε προσωρινά να είναι ο «κακός» της Ιστορίας και τη θέση του πήρε ο Αλέξης Τσίπρας. Επειδή είχε την αυθάδεια να γράψει ένα άρθρο υπέρ του Ανδρέα Παπανδρέου, -χωρίς να το στείλει για έγκριση στην επιτροπή Αλιβιζάτου, πριν το δημοσιεύσει…
Υποτίθεται ότι οι φερόμενοι ως επίγονοι του Ανδρέα Παπανδρέου θα έπρεπε να χαρούν, επειδή ο επικεφαλής ενός άλλου μεγάλου κόμματος της Δημοκρατικής παράταξης κόμματος προβάλλει την ακτινοβολία και τη ριζοσπαστική παρέμβαση του ιδρυτή του κόμματος τους στη μεταπολιτευτική σκηνή.
Έκαναν εντελώς το αντίθετο. Άρχισαν να τον πυροβολούν, κατά κανόνα με ανοίκειο τρόπο. Ο λεγόμενος Άδωνις του ΠΑΣΟΚ χρησιμοποίησε τους όρους που χρησιμοποιεί στη Βουλή και στα κανάλια από το ίδιο μετερίζι με τον πραγματικό Άδωνι κατά των Συριζαίων.
Ένας παλαίμαχος – ευνοηθείς όσο κανένας αλλά με συνέχεια διορισμούς στη Βουλή και την Ευρωβουλή- που είχε γράψει βιβλίο για να βγάλει τον Ανδρέα….τρελό και ανισόρροπο θυμήθηκε τις ιδρυτικές δάφνες. Μειράκια του ΠΑΣΟΚ που κάνουν καριέρα και όχι πολιτική έπραξαν κάτι μπαρούφες. Η Καϊλή δεν είπε τίποτε...
Για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο του Γ. Λακόπουλου, πατήστε εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου