σταφιδιασμένες. Εχουμε και λέμε: Ο Γάλλος Σοσιαλδημοκράτης επίτροπος Οικονομικών της Κομισιόν, δηλαδή κατά μία έννοια ο υπουργός Οικονομικών της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μιλώντας στην Ιταλία είπε τα εξής καταπληκτικά:
Είναι ένα σκάνδαλο σε ό,τι αφορά τις δημοκρατικές διαδικασίες, όχι διότι οι αποφάσεις ήταν σκανδαλώδεις, αλλά διότι το να αποφασίζεις με αυτόν τον τρόπο τη μοίρα ενός λαού (σ.σ. για τον ελληνικό λαό μιλούσε), το να επιβάλλεις λεπτομερειακά αποφάσεις για τις συντάξεις, την αγορά εργασίας…
Μιλώ για τις βασικές λεπτομέρειες της ζωής μιας χώρας (σ.σ. στην Ελλάδα αναφερόταν) που αποφασίστηκαν σ’ έναν οργανισμό, κεκλεισμένων των θυρών, οι εργασίες του οποίου ετοιμάζονται από τεχνοκράτες, χωρίς τον ελάχιστο έλεγχο ενός Κοινοβουλίου
Και λίγες μέρες μετά, πριν προλάβουμε να συνέλθουμε από το σοκ και παρά το άδειασμα που υπέστη από τον εκπρόσωπο του Γιούνκερ, ο πρώην τροτσκιστής (αχ, αυτοί οι πρώην) ξαναχτύπησε. Συζητώντας με δημοσιογράφους στις Βρυξέλλες έκανε λόγο για «ογκώδες δημοκρατικό έλλειμμα στην ευρωζώνη»!!! Τι είναι αυτό τώρα; Ογκώδης και ειλικρινής αυτοκριτική ή ογκώδης και χυδαίος οπορτουνισμός;
Κλίνω προς τη δεύτερη εκδοχή. Αλήθεια, πού ήταν ο κ. Μοσκοβισί όταν συνέβαιναν όλα αυτά τα αντιδημοκρατικά που σήμερα καταγγέλλει με πάθος, όταν δηλαδή το Eurogroup (αυτός είναι ο οργανισμός) αποφάσιζε κεκλεισμένων των θυρών για την τύχη μιας χώρας πάνω σε εισηγήσεις τεχνοκρατών (πρόκειται για το EuroWorking Group) χωρίς τον έλεγχο ενός Κοινοβουλίου;
Εκεί ήταν και πρωταγωνιστούσε. Συμμετείχε στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, έβαζε την υπογραφή του στα ανακοινωθέντα και εκλαΐκευε τα στρυφνά τεχνοκρατικά κείμενα στις συνεντεύξεις Τύπου δίπλα στον Ντάισελμπλουμ (κι άλλος Σοσιαλδημοκράτης) και τη Λαγκάρντ. Δεν πήρε χαμπάρι τότε τι γινόταν μπροστά στα μάτια του;
Αν ισχύει αυτό, είναι παντελώς ανίκανος και προφανώς δεν κάνει για τη θέση που κατέχει. Αν καταλάβαινε πολύ καλά τι παιζόταν και συναινούσε για να μην υποχρεωθεί να παραιτηθεί (αυτή έπρεπε να είναι η αντίδρασή του), τότε η σημερινή στάση του είναι τουλάχιστον υποκριτική (ο οπορτουνισμός που λέγαμε παραπάνω).
Η αλήθεια είναι ότι ο Μοσκοβισί, αν και εκπροσωπούσε μια μεγάλη χώρα, αν και ο ρόλος του στην Κομισιόν ήταν σημαντικός, δεν άσκησε ποτέ πίεση για να μην περάσει η σκληρή γραμμή Σόιμπλε και δεν αντιστάθηκε στη διαχείριση των εντολών του Σόιμπλε από τον Ντάισελμπλουμ, ο οποίος, όπως αναφέρουν αυτόπτες μάρτυρες, συχνά-πυκνά ταπείνωνε τον Μοσκοβισί παρουσία τρίτων.
Το εντυπωσιακό είναι ότι όσα σωστά υποστηρίζει τώρα ο Π. Μοσκοβισί τα έλεγαν ο Τσίπρας και ο Βαρουφάκης από την αρχή της διαπραγμάτευσης, αλλά οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών αποκαλούσαν τον πρώτο νεοκομμουνιστή και τον δεύτερο τυχοδιώκτη και αντιευρωπαίο.
Είχαμε όμως και άλλη μία έκπληξη. Κι αυτή καθυστερημένη κι αυτή από κορυφαίο Σοσιαλδημοκράτη πολιτικό. Πρόκειται για τον υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας και πρώην επικεφαλής του SPD Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Στην παρέμβασή του στην τελευταία συνεδρίαση της γερμανικής Βουλής, ο κ. Γκάμπριελ επιτέθηκε με σφοδρότητα στον Β. Σόιμπλε.
Τον κατηγόρησε ότι ήθελε την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και το πάλευε μέχρι το τέλος του 2016, δηλαδή για αρκετό καιρό μετά την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, εμπνευστής του οποίου ήταν ο Σόιμπλε. Ο,τι μαθαίνουμε για τη στρατηγική Σόιμπλε, έστω και καθυστερημένα, έστω κι απ’ αυτούς που σιωπούσαν την περίοδο εκείνη ή, ακόμα χειρότερα, στήριζαν χωρίς ενδοιασμούς, καλό και χρήσιμο είναι.
Μπας και συνειδητοποιήσουν όσοι έχουν ακόμη αυταπάτες ποια Ευρώπη έχουν στο μυαλό τους οι γερμανικές πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
Ωστόσο, για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία, ο κ. Γκάμπριελ συμπλήρωσε ότι «απαιτείται μια ριζική αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική της Γερμανίας» (ό,τι ζητούν εδώ και καιρό αρκετοί και στη χώρα του και στην υπόλοιπη Ευρώπη), αλλά δεν είπε γιατί το κόμμα του που συγκυβερνούσε με τους Χριστιανοδημοκράτες δεν έκανε κάτι για να αφήσει το δικό του αποτύπωμα στο θέμα αυτό.
Πρόσθεσε μάλιστα –αυτό κι αν συνιστά ομολογία– ότι «η Γερμανία δεν είναι αυτή που πληρώνει για την Ευρωπαϊκή Ενωση αλλά αυτή που κερδίζει. Εμείς είμαστε οι οικονομικά κερδισμένοι της Ε.Ε. Αυτή είναι η αλήθεια». Εχει τη σημασία της η συγκεκριμένη αντίληψη γιατί κατατίθεται από Γερμανό πολιτικό.
Το πού θα πήγαιναν τα πράγματα το διαισθάνθηκαν πολλοί από τότε που υπεγράφη η Συνθήκη του Μάαστριχτ, το φώναζαν οι αριστεροί και οι ριζοσπάστες από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση και το νιώσαμε στο πετσί μας οι Ελληνες όταν ανακαλύψαμε ότι οι Γερμανοί (από κοντά και οι Γάλλοι) προωθώντας το 1ο και βαρύτερο Μνημόνιο ενδιαφέρθηκαν πρωτίστως για τη σωτηρία των τραπεζών τους.
Οσο για τη σύγχρονη Σοσιαλδημοκρατία, για ακόμη μια φορά επιβεβαιώνεται η άποψη ότι τα κόμματά της όταν κυβερνούν (μόνα τους ή αγκαζέ με τους συντηρητικούς) εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές και όταν είναι στην αντιπολίτευση ή σε προεκλογική περίοδο μιλούν αριστερά. Ας μην αναρωτιούνται γιατί οι ψηφοφόροι τους έχουν μπερδευτεί και τους εγκαταλείπουν...
Τάσος Παππάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου