σοβαρό διάλογο, δίνοντας στην κοινωνία να καταλάβει και να αξιολογήσει θέσεις και απόψεις; Η μήπως συντηρεί την κλασική- ανούσια και βλαπτική για τη χώρα-πολιτικολογία, επιδοτεί την σύγχυση και διαμορφώνει στρατόπεδα «πεπεισμένων» που αδιαφορούν για την πραγματικότητα και την δυναμική της;
Δυστυχώς, ούτε ο διάλογος προάγεται ούτε σοβαρή αντιπαράθεση θέσεων γίνεται, ώστε να τροφοδοτείται η κοινωνία με συγκεκριμένα στοιχεία για να δομεί και να ενισχύει τα δικά της κριτήρια προκειμένου να αξιολογεί νηφάλια θέσεις και απόψεις.
Ας δούμε συγκεκριμένα γεγονότα και εν αυτοίς κάποιες διαφωτιστικές «λεπτομέρειες»:
Εμφανίζεται περιχαρής ο πρωθυπουργός και ομιλεί για το τέλος των Μνημονίων και την ανατολή νέας εποχής για την Ελλάδα. Φεύ! Αποφεύγει να πει ότι το Μνημόνιο λήγει τυπικά τον Αύγουστο και ότι η χώρα μας θα είναι υπο εποπτείαν μέχρι να αποπληρώσει το 75% του χρέους της. Το υπενθύμισε προσφάτως ο Μοσκοβισί. Και έχει δίκιο, διότι αυτό προβλέπεται από το άρθρο 14 του Κανονισμού 472/2013 της Ε.Ε.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί ο πρωθυπουργός ότι η κατάσταση θα έχει βελτιωθεί. Ότι η χώρα κάπως θα αναπνεύσει. Ότι ,τέλος πάντων, υπάρχει μια θετική εξέλιξη, η οποία οφείλεται στην κυβέρνησή του. Είναι δικαίωμά του να το κάνει. Και θα κριθεί γι αυτό από την κοινωνία, όταν έρθει η ώρα.
Αλλά επ ουδενί δικαιούται να υψώνει σημαίες θριάμβου επικαλούμενος την λήξη του μνημονιακού προγράμματος. Διότι οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει ή Ελλάδα είναι παρούσες και αμείλικτες. Δεσμεύσεις που φέρουν την δική του υπογραφή και εκτείνονται σε βάθος χρόνου, υποχρεώνοντας και τις μελλοντικές κυβερνήσεις να τις εφαρμόσουν.
Έγραψε στο τουίτερ ο πρόεδρος της ΝΔ: «Μπλοκάρουν την επένδυση στο όνομα της δήθεν οικολογικής ευαισθησίας. Αλλά αδιαφορούν για την καταστροφή στη Σαλαμίνα»… Δυστυχώς, αστοχεί με τον συνδυασμό των δύο θεμάτων ο κ. Μητσοτάκης, επιδοτώντας ανενδοίαστα τον λαϊκισμό που κατά τα άλλα αντιμάχεται.
Συγκεκριμένα, ας δεχθούμε για την οικονομία της «κουβέντας» ότι έχει δίκιο στο θέμα της Ελντοράντο. Όμως που ακριβώς εντοπίζει την αδιαφορία των κυβερνώντων για την καταστροφή στον Σαρωνικό; Μίλησε για αδιαφορία και όχι για καθυστέρηση ή ολιγωρία ή ό,τι άλλο επιβαρυντικό για την κυβέρνηση, για το οποίο δικαιούται να κάνει αυστηρή κριτική, αρκεί να παρουσιάσει στοιχεία. Αλλά, η αδιαφορία πόθεν προκύπτει; Από τι;
Τα δύο ενδεικτικά παραδείγματα δεν αφορούν ασφαλώς ισοϋψούς σημασίας γεγονότα . Όμως αμφότερα αποτυπώνουν συγκεκριμένη νοοτροπία. Το πρώτο αποκαλύπτει τις ευκολίες και το άγχος του θριαμβολογούντος λαϊκισμού. Και το δεύτερο, την υπεραιμία του καταγγελτικού λαϊκισμού. Δυστυχώς, και τα δύο έχουν ιδρύσει καθεστώς, που δεν αφορά μονάχα τους προανεφερθέντες ηγέτες.
Δεν θα έφτανε όλος ο χώρος του Newpost για να παρατεθούν όσα καθημερινώς λέγονται από τους πολιτικούς. Κουβέντες του αέρα, θέσεις με μισές αλήθειες-άρα, ολοκληρωμένα ψεύδη-, απόψεις που θυμίζουν φωτοβολίδες εντυπωσιασμού και άλλα συναφή. Κι όμως, όλα αυτά προβάλλονται εντυπωσιακά χωρίς ίχνος κριτικής από επίσης πεπεισμένα Μέσα Ενημέρωσης, κι ας πρόκειται για σκύβαλα ή για τεχνήματα θηριώδους προπαγάνδας.
«Αυτά έχει η πολιτική», θα ποyν ορισμένοι. Με γειά της και χαρά της, αντιτείνουμε. Και να τη χαίρονται όσοι εκθύμως την υπηρετούν είτε ως πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής είτε ως ντελίβερι μπόις της ένθεν και ένθεν προπαγάνδας...
Γιάννης Τριάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου