Με δεξιά σημαία ευκαιρίας...

Eλάχιστους ξάφνιασε το χτεσινό πρωτοσέλιδο της απογευματινής «ναυαρχίδας» του νεότευκτου συγκροτήματος Μαρινάκη με τίτλο «Ο σταλινισμός στην εξουσία» και...
αφορμή την άρνηση του υπουργού Δικαιοσύνης και της κυβέρνησης να πάρουν μέρος στις εκδηλώσεις ταύτισης ναζισμού και κομμουνισμού που διοργανώνει η κυβέρνηση της Εσθονίας. Η δεξιά στροφή της εφημερίδας και η αγοραία «παραπολιτική» αρθρογραφία είχαν επισυμβεί πολλούς μήνες προτού ολοκληρωθεί η μεταβίβαση του πρώην ΔΟΛ στον γνωστό εφοπλιστή.

Είναι γεγονός ότι παρόμοιος τίτλος θα ήταν αδιανόητος λίγα χρόνια πριν από μια εφημερίδα της ελληνικής (και ευρωπαϊκής) Κεντροαριστεράς. Και πάντως όχι από «Τα Νέα». Οταν είχε πρωτοτεθεί το ζήτημα αυτής της ανιστόρητης ταύτισης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ήταν η ίδια εφημερίδα που μιλούσε για «θύελλα αντιδράσεων» και είχε αφιερώσει ειδικό ρεπορτάζ, όπου μεταξύ άλλων σημειώνονταν τα ακόλουθα:

«Την έντονη αντίδραση ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ, αλλά και κομμάτων της Αριστεράς προκάλεσε ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, με το οποίο εμμέσως πλην σαφώς εξισώνεται ο κομμουνισμός με τον ναζισμό» (13.2.2004). Στο ίδιο ρεπορτάζ σημειωνόταν ότι «στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ανήκει και η Νέα Δημοκρατία, η οποία ωστόσο, όπως διευκρίνισε χθες ο υπεύθυνος του τομέα εξωτερικής πολιτικής του κόμματος Γιάννης Βαληνάκης, καταψήφισε τη συγκεκριμένη οδηγία εκφράζοντας ευθέως τη διαφωνία της με το περιεχόμενό της».
 


Τώρα που άλλαξε άποψη η Νέα Δημοκρατία, αλλάζουν καθώς φαίνεται και τα έντυπα της δεξιάς παράταξης, όπου ανήκουν, όπως έχουν καταντήσει, τα έντυπα του πρώην ΔΟΛ.

Περασμένα... μεγαλεία

Και όμως, στις στήλες της ίδιας εφημερίδας έχει επανειλημμένα καταγγελθεί η ταύτιση ναζισμού και κομμουνισμού και έχει αναλυθεί η πολιτική σκοπιμότητα που κρύβεται πίσω της. Σταχυολογούμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
■ Ως «νέο αναθεωρητισμό» εμφάνιζε τη συζήτηση για τα «εγκλήματα του κομμουνισμού» η εφημερίδα και πρόσθετε με νόημα πως «για τα εγκλήματα του νεο-φιλελευθερισμού θα μιλήσουν γύρω στα μέσα του επόμενου αιώνα». Στο κείμενο γίνεται επίκληση των θέσεων του Πιερ Βιντάλ Νακέ: «Η χονδροειδής παραποίηση της Ιστορίας που αρνείται τους θαλάμους αερίων έχει ηττηθεί οριστικά. Στη θέση της, όμως, εμφανίζεται ένας πιο ελκυστικός και επικίνδυνος αναθεωρητισμός, που αποπειράται να αντικαταστήσει στη συλλογική μνήμη και συλλογική συνείδηση τα εγκλήματα του ναζισμού μ’ εκείνα του κομμουνισμού» (Μιχάλης Μητσός, 27.2.1998).
■ Σε άλλο άρθρο η εφημερίδα εξηγούσε τις συνέπειες αυτής της ταύτισης ναζισμού και κομμουνισμού, μέσω της έννοιας του ολοκληρωτισμού: «Από το 1950 η έννοια του ολοκληρωτισμού μετασχηματίζεται σε “προπαγανδιστικό όπλο”, ενώ μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου γίνεται φορέας “απλουστευτικών αναλογιών” (ναζισμός=κομμουνισμός) που εμποδίζουν την πλήρη κατανόηση της ιστορίας» (Ρούσος Βρανάς, 6.2.2001).
■ Σχετικά είχε αρθρογραφήσει και σημερινό επιτελικό στέλεχος του συγκροτήματος Μαρινάκη: «Πολιτικό χαρακτήρα θα δώσει το ΠΑΣΟΚ στην αναμέτρηση της 13ης Ιουνίου για το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το ΠΑΣΟΚ, ως μέλος του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, έχει σημαντικές πολιτικές διαφορές από τη N.Δ., που ανήκει στο Λαϊκό Κόμμα, και το οποίο χαρακτηρίζεται από πολύ συντηρητικές θέσεις. Μόλις πρόσφατα είχε εξισώσει τον ναζισμό με τον κομμουνισμό» (Γιώργος Παπαχρήστος, 27.3.2004).
■ Με τίτλο «Κάνουν ναζί τους κομμουνιστές» και υπότιτλο «Θύελλα αντιδράσεων προκαλεί το σχέδιο ψηφίσματος του Συμβουλίου της Eυρώπης», η ίδια εφημερίδα παρουσίαζε κείμενο γαλλικής εφημερίδας στο οποίο επικρινόταν η ταύτιση και γινόταν αναφορά στις θέσεις του Μ. Θεοδωράκη: «Το Συμβούλιο της Ευρώπης», τονίζει ο Μίκης Θεοδωράκης, «αποφάσισε να αλλοιώσει την Ιστορία, να την παραποιήσει, ταυτίζοντας τα θύματα με τους θύτες, τους ήρωες με τους εγκληματίες, τους ελευθερωτές με τους δυνάστες, τους κομμουνιστές με τους ναζί» (Rafaele Rivais, εφ. «Λε Μοντ», 23.1.2006, επιμέλεια Μ. Μητσός).
■ Και πάλι στα «Νέα», για το ίδιο «Μνημόνιο» του Συμβουλίου της Ευρώπης διαβάζουμε κριτική γνωστού ιστορικού: «Τοποθετώντας τον κομμουνισμό στην ίδια κατηγορία εγκληματικών καθεστώτων με τον ναζισμό, το Μνημόνιο μετατρέπει σε πολιτικό καθεστώς και μάλιστα ολοκληρωτικό μια ιδεολογία· οι συντάκτες του γνωρίζουν όμως ότι τα δύο δεν ταυτίστηκαν, ότι επιστημονικές έρευνες γι’ αυτό το ζήτημα έχουν γίνει άφθονες και ότι είναι πρώτη η Αριστερά και οι μαρξιστές επιστήμονες που αποκάλυψαν και καταδίκασαν τα εγκλήματα του σταλινισμού και απέδειξαν ότι τα καθεστώτα της “άλλης πλευράς” πολύ σύντομα απομακρύνθηκαν πλήρως και από τον μαρξισμό και από τον επαναστατικό κομμουνισμό, για να μεταμορφωθούν σε ένα είδος γραφειοκρατικού κρατικού καπιταλισμού» (Βασίλης Κρεμμυδάς, 21.2.2006).
■ Σε άλλο κείμενο της εφημερίδας επισημαίνεται ότι «ο συνδυασμός αντικομμουνισμού και εθνικισμού λειτούργησε στη μετακομμουνιστική Ανατολική Ευρώπη ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους φιλοναζιστές» (27.9.2008).
■ Απροσδόκητη δεξιά στροφή χαρακτήριζε η εφημερίδα την αλλαγή στάσης της Οριάνα Φαλάτσι πέντε χρόνια πριν από τον θάνατό της και την υιοθέτηση από την Ιταλίδα δημοσιογράφο του ίδιου σχήματος ταύτισης κομμουνισμού και ναζισμού: «Πέρα από τους μουσουλμάνους, για τους οποίους το απροκάλυπτο μένος της ξεπέρασε κάθε όριο, η Φαλάτσι θα φτάσει να επιτεθεί επίσης στους κομμουνιστές, στους ομοφυλόφιλους, στους Μεξικανούς και στους μετανάστες γενικότερα ενώ θα ταχθεί και κατά των αμβλώσεων» (19.1.2013).
Βέβαια, για να είμαστε δίκαιοι, δεν ήταν ο νέος ιδιοκτήτης του πρώην ΔΟΛ εκείνος που επέβαλε τη δεξιά στροφή στα έντυπά του. Η στροφή είχε επιχειρηθεί από την εποχή που διαφάνηκε η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, τις παραμονές των εκλογών του 2012. Με πρωτοσέλιδη γελοιογραφία «Τα Νέα» εμφάνιζαν Χίτλερ και Στάλιν ως συγκοινωνούντα δοχεία, παραπέμποντας στο δίδυμο Καμμένου-Τσίπρα (28.4.2012).
Σκιτσογραφική υπερβολή; Καθόλου. Δύο μέρες αργότερα αναλάμβανε το κύριο άρθρο της εφημερίδας να υπερασπιστεί την άποψη που «εξισώνει τον Χίτλερ με τον Στάλιν» και «τον ναζισμό με τον κομμουνισμό» (Γιάννης Πρετεντέρης, 2.5.2012).
Η στροφή, συνεπώς, των μέχρι χτες «εκσυγχρονιστών» στο παραδοσιακό οπλοστάσιο της εμφυλιοπολεμικής Ακροδεξιάς δεν είναι συγκυριακή. Πρόκειται μάλλον για την προσχώρηση μιας μερίδας του ελληνικού πολιτικού προσωπικού στο διεθνές ρεύμα του νεοσυντηρητισμού που εκφράζουν ο Τραμπ, αλλά και η Μαρίν Λεπέν, με βασικό σύνθημα τον παλαιάς κοπής αντικομμουνισμό. Δεν έχουμε πλέον να κάνουμε με την «εξευγενισμένη» θεωρία των δύο άκρων.
Ο στόχος είναι μόνο ένας. Ο πρώτος που το καταλαβαίνει είναι το «άλλο άκρο». Η Χρυσή Αυγή πανηγυρίζει και ταυτίζεται με τη Ν.Δ. και το Συγκρότημα Μαρινάκη, γιατί καταλαβαίνει ότι από την ταύτιση ναζισμού και κομμουνισμού εκείνος που βγαίνει κερδισμένος είναι ο ναζισμός.
Είχαμε πριν από λίγες βδομάδες την παρέμβαση του Στάθη Καλύβα από τις στήλες του Συγκροτήματος Αλαφούζου, με στόχο τον εξω- ραϊσμό του χουντικού καθεστώτος. Τώρα ήρθε η ώρα να πέσει στα μαλακά και ο ναζισμός. Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι πίσω από αυτή τη νέα «διαμάχη των ιστορικών» α λα ελληνικά κρύβεται ένα άμεσο πολιτικό διακύβευμα;

Δημήτρης Ψαρράς 

efsyn.gr