«Αποφλοιωμένες ντομάτες σε ζεστό νερό…»...

72 χρόνια από την καταστροφή στη Χιροσίμα...

Εβδομήντα δύο χρόνια συμπληρώνονται από την ρίψη της πρώτης ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα που στέρησε τη ζωή σε πάνω από 140.000 ανθρώπους. Αλλά κι αυτοί που...
επέζησαν πέρασαν τη υπόλοιπη ζωή τους με προβλήματα υγείας εξαιτίας της πυρηνικής ακτινοβολίας.

Ανάμεσα στους επιζήσαντες είναι η 78χρονη Τοσίκο Τανάκα, που σήμερα ταξιδεύει σε περισσότερες από 30 χώρες του κόσμου, με σκοπό την προώθηση της ειρήνης και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του περιβάλλοντος.

Μου έκανε εντύπωση η συνέντευξη που έδωσε αυτή η γυναίκα στο news247 και στην Νικολέτα Αυλωνίτη. Κράτησα μεταξύ άλλων μία από τις πιο σκληρές φράσεις που έχω ακούσει ποτέ για φρικτούς θανάτους ανθρώπων: «Έχετε δει αποφλοιωμένες ντομάτες σε ζεστό νερό όταν κάνετε τη σαλάτα; Το ίδιο πράγμα συμβαίνει στο ανθρώπινο σώμα. Το δέρμα ξεφλουδίζει από τη θερμότητα. Κάθε φορά που βλέπω ντομάτες, ο εφιάλτης επανέρχεται στη μνήμη μου…».

Το τι θέλει να κρατήσει κανείς από τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, είναι προφανές δική του υπόθεση. Εξαρτάται από το πόσο έχει μολυνθεί το μυαλό του από το μικρόβιο της ιδιοτέλειας. Είναι ας πούμε, «φονιάδες των λαών» οι Αμερικάνοι και θύματα οι Ιάπωνες; Όποιος το λέει, προφανώς δεν θα έχει ακούσει τίποτα για την γενοκτονία που διέπραξαν οι Ιάπωνες λίγα χρόνια πριν, εναντίον των Κινέζων. Ούτε και για τη σφαγή της Σιγκαπούρης, τον Φεβρουάριο του ΄42…

Είναι μόνο οι Ναζί εγκληματίες και οι Ρώσοι τα θύματα του Στάλινγκραντ; Μήπως η μεγαλύτερη γενοκτονία της ανθρωπότητας είναι η σφαγή των Ινδιάνων από τους Ισπανούς; Βίαζαν και σκότωναν οι Έλληνες προελαύνοντας προς την Άγκυρα; Στον Εμφύλιο τον δικό μας, πόσες γυναίκες πέθαναν αργά και βασανιστικά, με κομμένα τα στήθη; Πόσα λαρύγγια κόπηκαν από κονσερβοκούτια; Πόσους σκότωσαν οι ορθόδοξοι «αδερφοί» μας στη Σρεμπρένιτσα; Πόσα παιδάκια σφαγιάστηκαν στη Συρία από το πάτημα ενός κουμπιού;

Η μνήμη κρατάει αυτά που θέλει κι αυτά που τις υπαγορεύει η ταυτότητα. Αυτά που βολεύουν τη συλλογική συνείδηση και το νόθο εθνικό πρόσταγμα. Ο άνθρωπος όμως, δεν είναι ούτε Αμερικάνος ούτε Ιάπωνας ούτε Έλληνας ούτε Τούρκος. Είναι ένα εξημερωμένο ζώο που ο πολιτισμός του τον κρατάει από τα γκέμια να μην ξεφύγει. Μόλις χάσει τον έλεγχο, μόλις ξεφύγει από τα όρια της ανάγκης, παύει να μετράει για ανθρώπους τους υπόλοιπους και τους τρώει ζωντανούς.

Αυτό έγινε στη Χιροσίμα, αυτό και στα κρεματόρια του Άουσβιτς. Κάποια στιγμή, χάθηκε η αναγνώριση των άλλων ανθρώπων. Οι «άλλοι» θεωρήθηκαν ζώα, χωρίς καμία αξία επιβίωσης και κατάλληλοι για παράπλευρες απώλειες ενός «ιερού στόχου».

Έχω την εντύπωση, ότι σ΄αυτές τις περιπτώσεις, το μυστικό είναι να μην είσαι με τους «άλλους». Να μην είσαι τόσο γκαντέμης και βρεθείς με τους «άλλους» στο κακό timing. Να μην σε πετάξει η ιστορία στους απέναντι και βρεθείς για ανάκριση σε κάποιο «λαϊκό δικαστήριο» στα ορεινά της Καρδίτσας… Ούτε και στο δρόμο για το σχολείο, την ημέρα που έπεσε η βόμβα στη Χιροσίμα.

Από κει και πέρα, χωρίς τους «άλλους», εξουσίες δεν μπορούν να υπάρξουν. Ούτε και ομάδες με ταυτότητα. Πάντα θα υπάρχει κάποιος που μπορεί να πατήσει το κουμπί και ν΄απολαύσει το θέαμα. Ειδικά, τώρα, που ο κόσμος έγινε ένα τεράστιο «play station» για όλους μας...

Ανδρέας Ζαμπούκας (protagon)