Ένα σωρό λάθη έκανε ο Αλέξης Τσίπρας όταν ανέλαβε πρωθυπουργός τον Ιανουάριο του 2015. Το μόνο που θα ήταν σωστό, δεν το έκανε: να ζητήσει από...
την Ευρωπαϊκη Κεντρική Τράπεζα την αντικατάσταση του Γιάννη Στουρνάρα από τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας.
Άλλωστε η ανεξαρτησία του κεντρικού τραπεζίτη έναντι της Εκτελεστικής Εξουσίας δεν αίρει την υποχρέωσή του να λογοδοτεί ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων. Και όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει.
Για το αίτημα αντικατάστασης του Στουρνάρα που δεν υποβλήθηκε ποτέ, ο νεοεκλεγείς τότε Πρωθυπουργός είχε ένα ισχυρό επιχείρημα: υπήρξε εν ενεργεία πολιτικός του αντίπαλος και ως υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά κατ’ ουσίαν διόρισε τον εαυτό του στη διοίκηση της Τράπεζας. Με αυτή την ιδιότητα πήρε εμφανώς μέρος στην προεκλογική καμπάνια υπέρ του Σαμαρά και κατά του Τσίπρα.
Δεν το έκανε όταν στη Φρανκφούρτη δεν μπορούσαν παρά να τον ακούσουν και ο Στουρνάρας του έμεινε. Έκτοτε κάθε τόσο τον λούζεται με τις αμιγώς πολιτικές παρεμβάσεις του. Σα να είναι πολιτικός παράγων.
Προτού καθίσει ο κουρνιαχτός ο Στουρνάρας εμφανίζεται πάλι από καθέδρας με πολιτικές τοποθετήσεις εφ’ όλης της ύλης. Το πρόσχημα ότι δικαιούται ως πολίτης να διατυπώνει τη γνώμη του είναι αδύναμο για κάποιον με τη διαδρομή του.
Αλλά και πάλι ο Τσίπρας συνέχισε τα λάθη. Π.χ. όταν οι αρμόδιες ελεγκτικές υπηρεσίες του κράτους διενήργησαν έλεγχο στην επιχείρηση της συζύγου του, ο Στουρνάρας έσπευσε αμέσως στο Μέγαρο Μαξίμου για να διαμαρτυρηθεί και ο Πρωθυπουργός τον δέχθηκε. Από πού κι ως πού και με ποιον άλλον συνέβη;
Όσα δίκια και αν είχε η ελεγχόμενη με ποια ιδιότητα ανέλαβε να τα διεκπεραιώσει ο σύζυγος της; Σε τελευταία ανάλυση ο Πρωθυπουργός δεν είναι ούτε φορολογική αρχή, ούτε φυσικός προϊστάμενος των ελεγκτικών αρχών. Όποιος ελεγχόμενος έχει ενστάσεις προβλέπονται διαδικασίες να τις διατυπώσει – και σ’ αυτές δεν περιλαμβάνεται παράσταση στο πρωθυπουργικό γραφείο.
Καθώς βρήκε μπόσικη την κυβέρνηση, ο Γιάννης Στουρνάρας συνέχισε να κατεβάζει κάθε τόσο πολιτική πλατφόρμα και να αντιδικεί μαζί της. Δίκην αντιπολιτευόμενου αρχηγού κόμματος επέκρινε την κυβέρνηση, ακόμη και για την διαπραγμάτευση που έκανε ο Τσίπρας ως φορέας της λαϊκής εντολής του 2015. Ή την κοστολογούσε υποδηλώνοντας ότι πρόκειται για επιζήμια κυβέρνηση.
Ότι ήξερε τι έκανε προκύπτει και από τη διαδρομή του. Σύμβουλος στο Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, στενός συνεργάτης του Κ. Σημίτη και του Γ. Παπαντωνίου, επικεφαλής της Εμπορικής Τράπεζας, παράγων χρηματιστηριακής εταιρίας, διευθυντής του ΙΟΒΕ, υπηρεσιακός υπουργός Ανάπτυξης και υπουργός Οικονομικών. Σήμερα κεντρικός τραπεζίτης, αλλά με νέες φιλοδοξίες που φτάνουν ως την πρωθυπουργία, κατά πως του αποδίδεται. Άλλωστε όλο και τον βρίσκουμε στα παρασκήνια της πολιτικής. Κάποιος με τόση εμπειρία σε κατ’ απονομήν θέσεις δεν κάνει τίποτε τυχαία.
Το γαϊτανάκι συνεχίσθηκε αυτές τις ημέρες. Πρώτα εναντιώθηκε στην επιλογή της κυβέρνηση να βγει η χώρα στις αγορές, λες και του πέφτει λόγος, ή σα να συγκυβερνά με τον Τσίπρα.
Αν ως κεντρικός τραπεζίτης είχε βάσιμες επιφυλάξεις, όφειλε να τις διατυπώσει διακριτικά και κατ’ ιδίαν στους αρμοδίους. Όπως έκανε με συναίσθηση ευθύνης το 2009 ο Γιώργος Προβόπουλος. Αλλιώς ήταν σα να στέλνει μήνυμα αποτυχίας της εξόδου.
Προτού καθίσει ο κουρνιαχτός ο Στουρνάρας εμφανίζεται πάλι από καθέδρας με πολιτικές τοποθετήσεις εφ’ όλης της ύλης. Το πρόσχημα ότι δικαιούται ως πολίτης να διατυπώνει τη γνώμη του είναι αδύναμο για κάποιον με τη διαδρομή του.
Μίλησε για «ανθρώπους που δεν επιθυμούν ανεξάρτητη δικαιοσύνη» -από πού ξεπατικώνει ατάκες άραγε;- αλλά και ανθρώπους «οι οποίοι φοβούνται τον ανταγωνισμό». Ενώ ο ίδιος επελέγη για την κεντρική τράπεζα με ανοιχτή διαγωνιστική διαδικασία, ως ο καλύτερος ανάμεσα σε άλλους.
ΥΓ. Πολλοί πρόσεξαν ότι το τελευταίο χτύπημα του «κόμματος Στουρνάρα» έγινε με φόντο μια δίκη στην οποία οδήγησε η σύζυγoς τον δημοσιογράφο Κ. Βαξεβάνη...
Γ. Λακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου