Όλοι χρειαζόμαστε μια κυρία Ευτυχία...

Η κυρία Ευτυχία κοντεύει τα 60.
Είναι μικροκαμωμένη και αδύνατη.
Δουλεύει 12 ώρες τη μέρα σε...
ένα ξενοδοχείο εδώ πιο πέρα, πολλά δωμάτια, πολλοί κοινόχρηστοι χώροι, καθαρίζει ακατάπαυστα, ό,τι ώρα περάσω τη βλέπω με γάντια, σκούπα και τις χλωρίνες της.
"Κουρασμένη;", τη ρωτάω, πιο πολύ διαπίστωση είναι και πιο πολύ για να
της μιλήσω, επειδή οι περισσότεροι της συμπεριφέρονται σαν να είναι αόρατη.
Δεν βαριέσαι, μου απαντάει, αν δεν δουλέψουμε τώρα πότε θα δουλέψουμε, και δεν είμαι βέβαιη αν το “τώρα” αναφέρεται στον Αύγουστο ή στην ηλικία της.
Χαμογελάει και με ρωτάει πάντα για τα παιδιά. Λέμε δύο κουβέντες και πάει καθένας στα δικά του.
Μιλούσα σήμερα με την κοπέλα στη ρεσεψιόν. Κάτι έτρωγε, κάτι που έμοιαζε με γεμιστά χωρίς το απέξω.
“Η κυρία Ευτυχία”, μου λέει, “μαγειρεύει και μας φέρνει φαγητό σχεδόν κάθε μέρα. Κι αν δεις το σπίτι της είναι πεντακάθαρο”, συμπληρώνει.

Κάθισα να γράψω στη βεράντα με τη θάλασσα φάτσα και φαντάστηκα την κυρία Ευτυχία να γυρίζει στο σπίτι της μετά από 12 ώρες καθάρισμα και να ασχολείται με το σπίτι της και τα γεμιστά χωρίς το γύρω γύρω. Τη φαντάστηκα να φτιάχνει το μείγμα με σαπούνι πιάτων και ξύδι που έμαθα ότι πάει στο μπαρ του ξενοδοχείου για να πλένονται καλύτερα τα ποτήρια. Τη φαντάστηκα να μην κάνει τίποτε άλλο στη ζωή της από το να φροντίζει. Το δικό της σπίτι, το προσωρινό σπίτι των ξένων, τα δύο της παιδιά, ό,τι χρειάζεται φροντίδα…
Αν μου το περιέγραφες αυτό πριν από μερικά -όχι πολλά- χρόνια, θα γελούσα. Σαρκαστικά. Πώς μπορεί κανείς να περνάει όλη του τη ζωή φροντίζοντας; Δεν έχει δικά του να κάνει; Δεν θέλει χρόνο για τον εαυτό του; Να βγει, να ντυθεί, να σκεφτεί, να ακούσει μουσική, να διαβάσει, να, να, να…
Όχι πια.

Κάθομαι ακόμα και γράφω στη βεράντα με τη θάλασσα φάτσα και σκέφτομαι ότι είναι κάποιου ειδικού είδους ευτυχία να είσαι η κυρία Ευτυχία. Να φροντίζεις ότι αγαπάς. Να μην είσαι εσύ το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή σου. Να φτιάχνεις τα γεμιστά χωρίς το γύρω γύρω και να χαμογελάς στη σκέψη ότι κάποιος θα τα φάει και θα αισθανθεί χορτάτος από καλό φαγητό. Δεν μαγειρεύουμε όλοι καλά βέβαια, αλλά υπάρχουν πολλά είδη φροντίδας, καθένας χρειάζεται διαφορετική εξάλλου. Και κάποιος μπορεί να του την προσφέρει.
Όλοι χρειαζόμαστε μια κυρία Ευτυχία, σκέφτομαι. Κι αν μπορούμε να γίνουμε και η κυρία Ευτυχία κάποιου, τι ωραία...

harddog-sport.blogspot.gr